EP5

"สวัสดีค่ะคุณหญิงรตี สวัสดีค่ะ" ฉันเลิกสนใจผู้ชายคนนั้นก่อนจะกล่าวสวัสดีพร้อมกับยกมือไหว้คุณหญิงและผู้ชายคนนั้นอย่างคนมีมารยาท

"สวัสดีจ้ะหนูเพียงจันทร์" คุณหญิงเอ่ยทักทายฉันกลับอย่างเป็นมิตรต่างจากบุคคลที่ยืนข้างกายของท่านริบหรี่ "สวยขึ้นรึเปล่าจ๊ะ"

"คุณหญิงมากกว่านะคะ เจอกี่ครั้งก็สวยไม่เปลี่ยน" ไม่ใช่การชมเพื่อต้องการเอาใจหรือประจบแต่คุณหญิงรตีน่ะยังสาวยังสวยแบบที่ปากฉันว่าจริง ๆ

"ปากหวานจริง ๆ ลูกสะใภ้ฉัน" ฉันยิ้มเจื่อนเมื่อคุณหญิงท่านว่าแบบนั้นพลางปรายตามองคนข้างกายท่านเบา ๆ "นี่พี่คีรีจ้ะ คีรีนี่หนูเพียงจันทร์" คุณหญิงแนะนำผู้ชายคนนั้นให้ฉันรู้จัก ก่อนจะแนะนำฉันให้ผู้ชายคนนั้นรู้จักบ้าง ฉันเลยหันไปยิ้มให้เขาคนนั้นแต่สิ่งที่เขาตอบแทนฉันก็ยังคงเป็นใบหน้าเรียบนิ่งและสายตาที่พร้อมจะฆ่ากัน

ฉันเลิกสนใจนายพ่อเลี้ยงคีรีอะไรนั่นก่อนจะพาตัวเองเดินตามคนอื่นมายังห้องรับรองที่พนักงานเตรียมไว้ให้ วันนี้ฉันมีลองชุดแต่งงานพร้อมถ่ายรูปพรีเวดดิ้งไปในตัว ทุกอย่างมันดูกระทันหันไปหมดจนฉันตั้งรับไม่ทันเพราะทันทีที่ฉันตอบตกลงแต่งงานคุณหญิงรตีก็นัดฉันมาลองชุดแต่งงานพร้อมพูดคุยเรื่องข้อตกลงระหว่างเรา

"หนึ่งปีเหรอคะ" ฉันถามละคนลำบากใจเมื่อได้ยินข้อเสนอของคุณหญิงรตีว่าภายในหนึ่งปีฉันจะต้องมีทายาทให้กับตระกูลของท่าน ฉันไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าตัวฉันจะสามารถมีทายาทให้กับคุณหญิงรตีได้ตามระยะเวลาที่เราตกลงกันหลังจากที่ได้เห็นสีหน้าเกลียดชังที่ว่าที่สามีมองมายังฉัน

"ใช่จ้ะหนึ่งปี หนูเพียงจันทร์ทำไม่ได้เหรอ" คุณหญิงรตีถามฉันเสียงนิ่งคล้ายกดดัน

เพื่อความอยู่รอดของครอบครัวฉันทำได้อยู่หรอก แต่ลูกชายคุณหญิงน่ะจะกล้าเข้าใกล้ฉันไหมเล่นตั้งท่ารังเกียจเดียดฉันท์กันซะขนาดนั้น

"หมดธุระยังครับแม่ผมจะได้กลับไปดูไร่ต่อ" จู่ ๆ เสียงทุ้มต่ำของคีรีที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับสายตาคมกริบที่ตวัดมองฉันอย่างเกลียดชัง

"ยังไม่ได้ลองชุดแต่งงานจะรีบไปไหน"

"จะทำให้มันยุ่งยากทำไมนักหนาครับ จะเอาให้มันดีไปถึงไหนกัน ชุดอะไรก็ใส่ ๆ ไปเถอะผมจะได้กลับไปทำงานต่อ" ฉันชำเลืองสายตามองคีรีเพียงนิดแอบรู้สึกไม่พอใจคีรีอยู่ไม่น้อยที่เขานั้นไร้มารยาทได้ขนาดนี้

"อย่าเสียมารยาทกับผู้ใหญ่สิคีรี"

"กับอีแค่คนหิวเงินพวกนี้ทำไมผมต้องมีมารยาทด้วย"