ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“เกศ แก้ม แองจี้ ขอกลับก่อนนะ” หลังก้มมองนาฬิกาแล้วก็ล่วงเลยกำหนดเวลากลับบ้านไปมาก มินตราจึงรีบบอกเพื่อนๆ แม้ใจยังอยากอยู่ต่อ เพราะนานๆ ทีจะมีโอกาสอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

“เฮ้ย! ไม่ได้นะยัยเพลง แกนี่ชอบหนีกลับก่อนทุกครั้งเลย อยู่ต่ออีกหน่อยนะ กำลังสนุกเลย” สาวอวบประจำกลุ่มทักท้วง ตามมาด้วยเสียงบ่นยาวเหยียดของเจ้าตัวที่อยากให้เพื่อนอยู่สนุกด้วยกันต่อ

“แกจะบ่นอะไรนักหนานังแองจี้ แกก็รู้ว่ายัยเพลงต้องรีบกลับบ้าน แล้วตอนนี้มันก็เลยเวลากลับเข้าสู่วิมานอันแสนจะเคร่งครัดของน้ารำไพแล้วด้วย ถ้าขืนแกรั้งให้ยัยเพลงอยู่ต่อ คราวหน้ายัยเพลงไม่ได้ออกมาเที่ยวกับพวกเราอีกแน่ ปล่อยยัยเพลงกลับไปก่อนเถอะ”

เพื่อนสาวอีกคนค้าน ทำให้เพื่อนที่เหลือยอมให้มินตรากลับบ้านไปก่อน แต่มิวายจะส่งสายตาเว้าวอนให้อยู่ต่อ

“ขอบใจนะที่เข้าใจ ฉันไปก่อนนะ” มินตรากล่าวลาเพื่อน แล้วเดินหลบเลี่ยงผู้คนออกจากผับ ซึ่งเป็นสถานที่เที่ยวและแหล่งนัดพบที่ประจำของเธอและเพื่อนๆ ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

ราวยี่สิบนาที มินตราก็เดินออกมายืนรอรถแท็กซี่อยู่ริมฟุตปาธห่างจากผับไม่มากนัก แต่ระหว่างที่เธอยืนรอรถอยู่นั้น ก็มีกลุ่มวัยรุ่นวิ่งไล่กันมากลุ่มหนึ่งและวิ่งตรงมาที่เธอ เมื่อสถานการณ์ดูไม่ดีเธอจึงรีบวิ่งไปหาที่หลบ โดยไม่ทันระวังทำให้วิ่งชนกับใครบางคนเข้า ก่อนที่จะเธอเสียหลักเซออกไปกลางถนน ขณะนั้นก็มีรถคนหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูง

“เฮ้ย!!” สิ้นเสียงเจ้าของรถเสียงล้อก็เบียดไปกับพื้นถนนดังสนั่นหวั่นไหว

เอี๊ยด!!

มินตรายกมือบังใบหน้าเอาไว้หลังจากได้ยินเสียงล้อรถเบียดกับพื้นถนน เสียงผู้คนบริเวณนั้นก็ดังอื้ออึงไปหมด เสี้ยววินาทีถัดมาเธอก็ไม่รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว เมื่อความรู้สึกนึกคิดทั้งหลายดับวูบไป