4/2

ดรัณเห็นเงาตะคุ่มๆ ก็ปรายตามองมาเห็นชายหนุ่มหญิงสาวกับควงแขนเดินเคียงกันอย่างสนิทสนม ซ้ำร้ายผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น ยัยเด็กพลับพลึงที่ถูกเขาพรากพรหมจรรย์ไปเมื่อคืนนี่เอง วันต่อมาเจ้าหล่อนก็ควงผู้ชายอื่นหน้าตาเฉย นี่จะไม่คิดเสียอกเสียใจแล้วเรียกร้องกับเขาบ้างเลยหรือไงนะ หรือเจ้าหล่อนอยากได้นายคนนั้นเป็นพ่อของเด็กในท้อง หากว่าท้องแบนๆ นั่นจะป่องขึ้นมา

บ้าฉิบ!!!

ดรัณไม่เข้าใจว่าทำไมตนต้องรู้สึกไม่ดีแบบนี้ด้วยนะ ไม่พอใจที่เห็นเธอทำท่าสนิทสนมกับผู้ชายอื่น แต่พอคิดแล้วว่าเธออ่อยผู้ชายมาตั้งกี่คน นับตั้งแต่วีกิจ นฤดล ตัวเขาเอง แล้วนี่ก็...นายธเนศ

เขารู้จักนายธเนศแค่ผิวเผิน รู้ว่าเป็นคนดีคนหนึ่งเพราะไม่มีข่าวในเรื่องร้ายๆ เหมือนนฤดล ถ้าพลับพลึงจะชอบพอธเนศก็คงจะดีอยู่หรอก

“โว้ย!!!” จู่ๆ เขาก็ร้องลั่นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาคนงานที่อยู่ใกล้ๆ สะดุ้งกันเป็นแถบๆ เห็นพ่อเลี้ยงท่าทางโกรธใครมาไม่รู้ โวยวายอยู่คนเดียวแล้วย่ำเท้าจากไปเงียบๆ

“พ่อเลี้ยงเป็นอะไรขึ้นมาอีกวะไอ้เปี๊ยก” คนงานคนหนึ่งถามเพื่อนคนงานที่ชื่อ ‘เปี๊ยก’

“ก็ยืนอยู่ด้วยกัน แล้วข้าจะรู้ได้ไงวะไอ้ไข่” ไอ้เปี๊ยกตอบไอ้ไข่

“เฮ้อ...ตั้งแต่แม่เลี้ยงอิงฟ้าจากไป พ่อเลี้ยงดรัณก็ผีเข้าผีออกมาตลอด ข้านี้กลัวจริงๆ ว่ะ”

“เอ็งกลัวอะไรวะไอ้ไข่”

“กลัวว่าสักวันอดีตจะทำให้พ่อเลี้ยงของพวกเราเป็นบ้าน่ะสิ ทุกวันนี้พ่อเลี้ยงจมอยู่กับอดีตไม่คิดจะถอนตัวออกมาเอ็งก็เห็น”

“นั่นสิ ทีแรกข้าว่าคุณหนูพลับพลึงน่าจะช่วยได้ แต่ตอนนี้ข้าคงคิดผิด”

ทั้งไอ้ไข่และไอ้เปี๊ยกพากันถอนหายใจรุนแรง

“พ่อเลี้ยงไม่มีวันมองผู้หญิงคนไหนหรอกว่ะ เอ็งเชื่อข้าเถอะ” ไม่เพียงแต่ไอ้เปี๊ยกจะคิดแบบนั้น แต่ไอ้ไข่ยังคิดว่าชาตินี้พ่อเลี้ยงดรัณคงอยู่เป็นผู้ชายโสดขาโหดต่อไปตลอดชีวิต

“ไม่แน่หรอก พวกนายอย่าเพิ่งตัดสินอะไรตอนนี้เลย”

“นายวีกิจ!” ไอ้เปี๊ยกและไอ้ไข่เห็นหน้าผู้จัดการไร่อย่างวีกิจก็ตั้งท่าจะหลบไปทำงานตามเดิม

“อย่าลืมว่าพ่อเลี้ยงดรัณก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น ธรรมชาติของผู้ชายมีความต้องการอันไม่สิ้นสุด ต่อให้พยายามไม่สนใจยังไง สุดท้ายก็ไม่อาจฝืนธรรมชาติได้”

“นายพูดแบบนี้ ก็แสดงว่าพ่อเลี้ยงมีทางรักษาหรือครับ” ไอ้ไข่ชะงักเท้าแล้วหันมาถามวีกิจ ทำเนียนเข้ามาคุยด้วยซะเลย

“พ่อเลี้ยงไม่ได้ป่วยนะนายไข่ แค่คนที่ยังย้ำคิดย้ำเตือนถึงเรื่องราวในอดีตไม่หายเท่านั้น ถ้ามีคนเข้าใจและพยายามช่วยเหลือ ฉันว่าอีกไม่นานพ่อเลี้ยงต้องกลับเป็นคนเดิม”

วีกิจรู้จักดรัณดี และมั่นใจว่าต่อให้ดรัณพยายามฝืนตัวเองให้จมอยู่ในวังวนของความทุกข์เพียงใด ก็ไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาที่เกิดขึ้นได้ เมื่อกี้นี้เขาแอบมองอยู่นาน เห็นสายตาของพ่อเลี้ยงที่จ้องคุณหนูพลับพลึงไม่วางตา สายตาที่ผู้ชายด้วยกันดูออก มันเต็มไปด้วยความหมาย แต่ความหมายเหล่านั้นมันมากมายเสียจนเขาเกือบจะไม่เข้าใจในคราแรก แล้วลงท้ายด้วยความนัยที่เขาแน่ใจว่ามีอะไรซ่อนอยู่

“แล้วใครจะช่วยพ่อเลี้ยงล่ะครับนายวีกิจ”

“ไม่รู้สิ ข้อนี้ฉันตอบไม่ได้หรอก แต่เชื่อเถอะว่าเจ้านายของเราจะต้องกลับมาเป็นคนเดิมไม่ช้าก็เร็ว”

“พวกผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้นครับ ไม่ชอบเลยที่เห็นพ่อเลี้ยงเป็นแบบนี้”

วีกิจไม่ตอบได้แต่พยักหน้าลงแล้วไล่ให้สองคนงานกลับไปทำงานของตน

เมื่อถึงเวลาบ่ายสามโมง พ่อเลี้ยงดรัณมัวแต่ทำงานและคิดถึงใครบางคนในไร่รุ่งโรจน์จนลืมเวลานัดหมายของผู้ชายนิรนามทางโทรศัพท์ เขาทิ้งจอบหลังจากลงมือฟันดินเองจนเหงื่อตก แล้วเดินตรงลิ่วไปยังรั้วไม้ผุพังที่มีช่องกว้างขนาดคนตัวเล็กจะลอดไปลอดมาได้

ตาคมวัดขนาดของช่องโหว่นั้นกับขนาดของตัวเองอยู่นานนึกเปลี่ยนความตั้งใจเดิมจะหันหลังไปที่รถ แต่แล้วเมื่อหางตาเห็นร่างระหงยืนโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มที่ชื่อธเนศ ดรัณก็เปลี่ยนใจเขาพยายามเอาตัวโตๆ ลอดเข้าไปในช่องว่างอย่างคนใจร้อน แต่มัน...ยากจัง

จอบที่ถูกทิ้งเมื่อครู่ก็ถูกคว้าขึ้นมาอีกหน และถูกเอามาใช้ฟันไม้ผุๆ ให้เป็นช่องใหญ่พอที่ตัวเองจะลอดเข้าไปอีกไร่นึงได้

“พ่อเลี้ยงพังรั้วทำไมครับ” คนงานคนหนึ่งที่เดินผ่านตรงนั้นถามเสียงดังอย่างตกใจ นึกว่าพ่อเลี้ยงจะโมโหใครจนถึงขั้นทำลายข้าวของ

“อย่ายุ่ง!!!” ดรัณหันมาตวาด เท่านั้นคนงานคนนั้นก็กลัวหัวหดแล้ว

พ่อเลี้ยงหนุ่มลอดตัวผ่านเข้าไปในไร่รุ่งโรจน์ได้ สีหน้าเคร่งเครียดแปรเปลี่ยนมาเป็นพึงพอใจ ก่อนจะก้าวเดินไปเรื่อยๆ เมื่อหลายปีก่อนเขาเข้านอกออกในไร่รุ่งโรจน์ตลอดจนคุ้นชินเส้นทางเป็นอย่างดี

แต่...เข้าตามตรอกออกตามประตูนะ ไม่ใช่มุดรั้วแบบนี้

สาวน้อยส่งธเนศขึ้นรถเสร็จก็เดินเข้าบ้าน ทว่าถูกใครคนหนึ่งก้าวยาวๆ มาขวางหน้าได้ทัน

“อารัณ!!! เข้ามาได้ยังไงคะ” เพราะสงสัยก็เลยถาม เธอไม่เห็นรถของเขานี่นา หรือจะขี่ม้าเข้ามาก็ไม่ยักจะเห็น

“ฉันจะเข้ามาได้ยังไงก็ช่างเถอะ แต่เธอน่ะไปไหนมา”

ท่าทางหาเรื่องเต็มที่ของเขาทำให้พลับพลึงต้องตั้งหลักเตรียมรับมือ ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน

“พลับจะไปไหนล่ะค่ะ อารัณเข้ามาหาพลับในไร่ของพลับนะคะ”

“ฉันเห็นเธอเพิ่งจะเดินกลับมา แล้วนั่นรถใคร” พ่อเลี้ยงหนุ่มพยักพเยิดไปที่รถของธเนศซึ่งขับออกไปเห็นแค่ไฟท้าย

“รถพี่ธเนศค่ะ ทำไมคะ”

“มาทำไม” เขาถามต่อสั้นๆ