3/1

คนขับรถคันใหญ่ขับตามรถคันเตี้ยเปิดประทุนชนิดไม่ให้คลาดสายตา ดรัณบอกตัวเองว่าเขาจะปล่อยให้พลับพลึงถูกนฤดลพาไปไหนต่อไหนในค่ำคืนนี้ไม่ได้ ยานั่นไม่รู้ว่าจะออกฤทธิ์แบบไหน เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นยานอนหลับ ผู้ชายเสเพลอย่างนฤดลคงจะอยากให้พลับพลึงหมดสติแล้วลวนลามเธอ ตอนได้ยินปกรณ์บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ใช่ว่าเขาไม่สนใจหรือไม่อยากช่วย แต่ที่ชะงักค้างเพราะกำลังคิดว่าผู้หญิงอย่างเด็กคนนั้นจะมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ได้ยังไง แต่พอคิดว่าทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้นถ้าเป็น...เด็กสาวที่ชื่อพลับพลึง

รถโฟล์วีลล์ขับเคลื่อนสี่ล้อแซงปาดหน้ารถคันโก้ของนฤดลไว้ได้ เมื่อมีช่องว่างบนท้องถนนให้แซงรถคันอื่นขึ้นมา นฤดลเบรกรถไม่ทันก็เลยชนเข้ากับรถคันใหญ่ของดรัณ

“เฮ้ย!!! ใครวะ ขับรถอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ยฮะ”

ดรัณกระโดดลงจากรถอย่างไม่รอให้นฤดลมาถึง เขาเหลือบตาเห็นพลับพลึงนั่งคอพับคออ่อนอยู่ในรถเปิดประทุนแล้วรู้สึกใจหาย ไม่เสียดายรถของตนที่ถูกชนเลยสักนิด ความเสียหายนั้นไม่ได้เกิดขึ้นมากมายจนต้องตกใจเพราะรถกระบะสี่ประตูคันสูงใหญ่แข็งแกร่งบึกบึนจนรถคันโก้หรูแต่เตี้ยราบเทียบไม่ได้ รถที่เสียหายมากกว่าก็คือรถของนฤดล

“อ้อ...นึกว่าใคร พ่อเลี้ยงขับรถแบบนี้ได้ยังไง หรืออยากตายก่อนแก่”

ดรัณไม่ตอบ เดินไปกระชากประตูรถข้างที่หญิงสาวนั่งอยู่

“เฮ้ย! พ่อเลี้ยงจะทำอะไร ปล่อยน้องพลับเดี๋ยวนี้นะ”

เสียงโหวกเหวกของนฤดลทำให้พลับพลึงปรือตาปรอยขึ้นมอง เธอเห็นอารัณของเธอเป็นคนแรกจึงพยายามทรงตัวขึ้นแบบทุลักทุเลพอประมาณ ก็ชุดแสคสวยสีเข้มรัดรูปอวดโนมเนื้อเสียจนขยับตัวก็ลำบาก ดรัณไม่ชอบใจเลยที่เห็นหลานสาวของอิงฟ้าในสภาพแบบนี้

“อารัณหรือคะ”

“อย่าแตะน้องพลับของผมนะพ่อเลี้ยง คุณไม่เกี่ยว กลับไปอยู่ในที่ของคุณเถอะ” นฤดลออกปากไล่แล้วตบมือพ่อเลี้ยงไม่ให้แตะต้องหญิงสาว ดรัณโมโหก็เลยเหวี่ยงหมัดลุ่นๆ ไม่มีรูกระแทกหน้าชายหนุ่มรุ่นน้องเสียหงายหลัง

“ผัวะ”

“ไปพลับ ไปกับอา”

หญิงสาวถูกดึงออกจากรถเซแซ่ดๆ ตามแรงลากของพ่อเลี้ยงหนุ่ม สติไม่สมประกอบในยามนี้ทำให้เธอได้แต่มองจ้องหน้าเขาเขม็ง ดรัณสังเกตว่าหน้าของพลับพลึงแดงกว่าปกติทั้งที่ตอนนี้ก็ดึกแล้ว แถมยังนั่งรถเปิดประทุนตากลมมาคงไม่ได้เกิดจากความร้อนกระมัง

“พ่อเลี้ยง!!! พูดไม่รู้เรื่อง อยากให้ใช้กำลังใช่มั้ย” คนถูกต่อยยังเบ่งกล้าม กระชากคอเสื้อของดรัณให้หันมาหา แต่พ่อเลี้ยงผู้เจนเรื่องหมัดมวยมาพอสมควรด้วยความที่ต้องมีพระเดชควบคุมดูแลคนงานชายนับร้อยคนให้ได้ ฉะนั้นเรื่องการกำราบให้จดจำแบบผู้ชายจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา

“ผัวะ” หมัดลุ่นๆ สวนเข้ากระแทกหน้านฤดลอีกหน คราวนี้ชายหนุ่มรุ่นน้องไม่ได้หงายเก๋ง แต่เซแซ่ดๆ ไปที่รถแล้วเปิดลิ้นชักหน้ารถหยิบอาวุธออกมา ทว่าหนุ่มรุ่นน้องที่มีแค่ความกร่างอยากหาเรื่องเทียบไม่ติดฝุ่นกับหนุ่มใหญ่รุ่นพี่ ดรัณดึงปืนออกจากซอกเอวที่พกติดต่อตลอดเวลามาแต่ไหนแต่ไร แล้วชี้ไปที่หน้าของนฤดล หนุ่มกร่างยังไม่วางมือคิดจะต่อกรกับรุ่นพี่ ดรัณก็เลยสับสันมือใส่ปืนของนฤดลแล้วฟันศอกใส่อีกหน

“โอ๊ย!!! พ่อเลี้ยง...มึง!!”

“ฉันไม่คิดจะฆ่าแกทั้งที่น่าฆ่าให้ตายตอนนี้ จะไว้ชีวิตระยำของแก แต่อย่ามายุ่งกับพลับพลึงอีก” พ่อเลี้ยงเก็บปืนที่กระเด็นมาหา แล้วขึ้นลำปืนจนเกิดเสียง “กริ๊ก” ให้นฤดลตาเหลือก

“น้องพลับมากับฉันเอง แกไม่เกี่ยว” หนุ่มเสเพลยังกร่างไม่เลิกทั้งที่กลัวจนเสียงสั่นไปหมด

“ถ้าเป็นคนอื่น ฉันสาบานว่าจะไม่เข้ามาเกี่ยว แต่พลับพลึงฉันขอห้ามเด็ดขาด แกอย่ามายุ่งกับพลับพลึงอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน เปรี้ยง!!!” พ่อเลี้ยงเบนปลายกระบอกปืนลงมาที่พื้นแล้วเหนี่ยวไกข่มขวัญซ้ำ

“โอ๊ย!!! มะ...ไม่แล้ว ผะ...ผมจะมะ...ไม่ยุ่งกับเธออีก”

“จำไว้ไอ้ลูกหมา ไม่ว่าแกจะเป็นใคร เป็นลูกเต้าเหล่าใครฉันไม่สน อย่าแหยมกับฉันอีก ไม่งั้นเราจะได้เห็นดีกัน!!!”

ว่าแล้วดรัณก็ปลดกระสุนออกจากกระบอกปืนของนฤดลแล้วโยนใส่หน้าเขา ก่อนเดินอ้อมไปขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปโดยตั้งใจให้รถกระบะเกี่ยวรถคันโก้ให้พังยับ

“โธ่เว้ย!!! ไอ้ดรัณ ไอ้ดรัณ!!! มึง!!! อ๊ากส์!!! รถ...รถกู...” นฤดลโอดครวญยกมือกุมขมับเมื่อพลับพลึงหลุดลอยไปจากมือทั้งที่เกือบจะได้แล้วแท้ๆ รถก็อีก รถราคาแพงตอนนี้ฝากระโปรงหน้าพังยับ

“นี่มันคราวซวยของกูหรือไงวะ หนอย...ไอ้ดรัณ มึงกับกูจะต้องได้เห็นดีกันแน่!”

ดรัณปรายตามองหญิงสาวที่นั่งคอพับคออ่อนอยู่ข้างๆ เธอไม่มีสติดูไม่ดีพอๆ กับเซ็กซี่มากๆ มันช่างขัดแย้งกันจนเขาอยากเอาหัวโขกพวงมาลัยให้น็อก พลับพลึงนั่งกระสับกระส่ายอยู่ดีๆ ร่างกายของเธอก็ร้อนผ่าว เหงื่อเม็ดเป้งซึมออกมาทั่วร่าง ทั้งใบหน้าและลำคอเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

“เปิดแอร์...ร้อน” เธอบอกแล้วเอื้อมมามาที่ตัวปรับแอร์รถ

“ทีเมื่อกี้นั่งรถไม่เปิดแอร์ยังไม่ร้อน ทีอย่างนี้ล่ะร้อนขึ้นมาเชียวนะยัยเด็กแก่แดด” ชายหนุ่มบ่นแล้วตีมือบางแรงจนได้ยินเสียงหวานร้องลั่น

“เจ็บ ตีพลับทำไม”

ดรัณส่ายหัวแล้วปรับแอร์ให้เย็นที่สุดจนเขาหนาว แอบมองเหงื่อเม็ดโตบนลำคอขาวๆ ท่าเธอจะร้อนจริงๆ ไม่ได้แกล้ง

“ริอาจเที่ยวผับ ทำไมไม่ริจะรักษาตัวให้รอดปลอดภัยบ้างล่ะฮะ เธอโดนยาอะไรไม่รู้ ถ้าเป็นยานอนหลับก็หลับๆ ซะสิ” เขาผลักหัวคนที่กำลังจะตะเกียกตะกายเข้ามาหา “นี่เธอทำบ้าอะไร ออกไปให้ห่างๆ ฉันขับรถอยู่ไม่เห็นรึไง”

พลับพลึงไม่ตอบ ไม่ว่าเขาจะผลักจนหงายหลังหัวกระแทกประตูกี่ครั้ง เธอก็ยังลุกขึ้นคืบคลานเข้ามาหา ดรัณสงสัยนักว่านฤดลใส่ยาอะไรให้กิน ถ้าเป็นยานอนหลับ มันน่าจะออกฤทธิ์ได้แล้ว

“อารัณ...อารัณใช่หรือเปล่า”

เสียงใคร เขาได้ยินเสียงคุ้นๆ เหมือนเสียงของอิงฟ้า

“อารัณขา.../รัณขา...”

ดรัณหันไปมองพลับพลึง ทำไมเสียงของเธอจึงกลายเป็นเสียงอิงฟ้า