8 เกือบไป

“ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ” เสียงหวานที่มาพร้อมกับใบหน้าหวาน ๆ ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังหันหน้าเข้าหากระจก มองดูเหล่าผีเสื้อราตรีกำลังโยกย้ายกันอยู่ อยากจะหันกลับไปมองตามเสียงในเดี๋ยวนั้น แต่ต้องเก็บอาการไว้

หลังจากเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้าเสร็จ เมื่อไม่เห็นลูกค้าพูดเอาอะไร นอกจากยืนหันหลังให้เธอแล้วมองกระจกบานใสใบใหญ่ที่เหมือนจะเป็นผนังห้องกลาย ๆ เธอพึ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า จากมุมนี้สามารถมองเห็นได้แทบจะทั่วทั้งคลับ ถือเป็นมุมที่ดีมากจริง ๆ ลูกค้าคนนี้คงจะ vvip เอามาก ๆ อย่างที่พี่แยมบอกเธอ

แต่แล้วอย่างไรล่ะ ในเมื่อลูกค้าไม่พูดคุยหรือหันมามองเธอก็ไม่ แม้ว่ารูปร่างเขาจะดูคุ้น ๆ แต่ด้วยมุมที่เธออยู่ทำให้เธอไม่สามารถเห็นหน้าเขาได้ แต่เธอคิดว่าคงจะไม่ใช่เขาคนนั้น

เมื่อลูกค้าไม่พูดอะไร เธอจึงเดินออกมา แม้จะแปลกใจน้อย ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะตั้งแต่ที่เริ่มงานมา เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้

ทุกครั้งที่เธอเสิร์ฟ ลูกค้าจะเอาแต่ชวนเธอคุยเอาแต่มองเธอ ต่างจากครั้งนี้ที่เขาไม่แม้แต่พูดกับเธอและมองเธอ ส่วนที่ว่าทิปหนักนั้นก็เป็นศูนย์เพราะเธอไม่ได้อะไรมาเลย แต่เธอก็ไม่ซีเรียสอะไร ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะที่เธอได้มาจากการเสิร์ฟให้ลูกค้าโต๊ะอื่น รวม ๆ กันมันก็เยอะมากแล้วสำหรับเธอในการทำงาน

หลังจากเสิร์ฟให้ลูกค้าคนสำคัญที่ว่าเสร็จแล้ว ณิชกานต์ก็เดินกอดถาดออกมาจากห้องด้วยรอยยิ้ม เพราะการเสิร์ฟเมื่อกี้น่าจะเป็นเสิร์ฟสุดท้าย และจบการทำงานของเธอแล้ว ที่เธอยิ้มก็เพราะว่าเธอคิดเมนูเด็ด ๆ ที่จะทำเพื่ออวดฝีมือกับพี่สาวของเธอในคืนนี้ได้แล้วนั่นเอง

ทว่ารอยยิ้มก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อเดินมาถึงด้านล่าง ก็ถูกให้ไปเสิร์ฟห้องเดิม ชั้นเดิม ทีแรกเธอก็ไม่ได้คิดอะไร คงจะเป็นเพราะลูกค้าอยากดื่มหนัก แต่แล้วคิ้วเรียวก็ต้องขมวดเข้ากัน เมื่อเธอถูกใช้ให้เดินขึ้นลงไปเสิร์ฟสามสี่รอบ ซึ่งก็เป็นเมนูคล้ายเดิม ทั้งเครื่องดื่มที่เธอเสิร์ฟอยู่ก่อนหน้า ก็ยังตั้งอยู่ที่เดิม เหมือนไม่ได้รับการแตะต้องใด ๆ

“ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ” เสียงหวานติดหอบน้อย ๆ ว่าขึ้น ก่อนจะเสิร์ฟของให้ลูกค้าเหมือนเดิม และเมื่อเห็นว่าน้ำแข็งที่เธอเสิร์ฟก่อนหน้ามันละลายไปแล้ว เธอจึงพูดต่อ

“น้ำแข็งละลายแล้ว คุณลูกค้าจะรับเพิ่มไหมคะ”

“ก็ดี” สุดท้ายลูกค้าแสนลึกลับที่ณิชกานต์สงสัย ก็ยอมหันหน้ามาหาเธอในที่สุด ก่อนที่เธอจะผงะถอยหลังเมื่อมันชัดเจนทางสายตาแล้วว่าเป็นเขา คนที่พี่สาวเธอบอกเสมอ ว่าถ้าเลี่ยงได้ อย่าพยายามเข้าใกล้เขา

“ค คุณ”

“ไง” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายก่อนจะสาวเท้ามาใกล้ ๆ แล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาหนัง

“บอกจะเปลี่ยนน้ำแข็งให้ฉันไม่ใช่รึไง ไปเปลี่ยนสิ มัวนั่งอยู่ทำไม”

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” ณิชกานต์ตอบรับ ก่อนจะหายไปครู่หนึ่ง แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกับน้ำแข็งทรงกลมพิเศษ เหมือนกับอันที่เคยเสิร์ฟให้เขาก่อนหน้า

ทว่าเดินเข้ามาใกล้เขาก็ต้องรีบย่นจมูก เมื่อกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง หันมองโต๊ะที่เคยเต็มไปด้วยเครื่องดื่ม ในตอนนี้เหลือเพียงครึ่งเดียวจากที่เธอยกมาเสิร์ฟทั้งหมด คงไม่ต้องเดาให้เหนื่อยก็พอจะรู้ว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกนั้นมันหายไปไหน

“มาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ” เขาว่า พร้อมกับเบนสายตาไปยังที่นั่งข้าง ๆ ที่ยังว่างอยู่

“เร็วสิ อยากโดนไล่ออกรึไง” เขาตวาดเสียงใส่เธออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเธอยังยืนนิ่ง ก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเธอมานั่งข้าง ๆ

“ไหน ๆ ก็มาแล้ว อยู่ชงเหล้าให้ฉันหน่อยแล้วกัน”

“คือว่าฉันชงไม่เป็นค่ะ” เธอบอกเขาไปตามตรง ก่อนจะขอตัวออกไป

“ลองดู ไม่ว่าเธอจะชงแบบไหนฉันก็ดื่มได้ทั้งนั้น”

“แต่ว่า”

“ลอง” เสียงเข้มกดต่ำ จนเธอต้องชงเหล้าให้เขาในที่สุด ที่เธอยอมนั่งข้าง ๆ เขาง่าย ๆ เพราะเธอไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้พี่สาว เธอคิดว่านั่งแล้วพูดกับเขานิดหน่อยเขาจะปล่อยเธอไป แต่ไม่เลย แก้วแล้วแก้วเล่า ที่เธอผสมกันมั่ว ๆ แล้วยื่นให้เขา เขาก็ยกมันขึ้นดื่มจนหมด เหมือนมันคือน้ำเปล่าอย่างไงอย่างนั้น

“จะลองหน่อยไหม” ว่าพร้อมกับยื่นแก้วแล้วที่ตัวเองพึ่งกระดกไปหนึ่งอึกส่งให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างรักษาระยะห่าง

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ”

“ถ้าเธอดื่มหมดแก้วนี้ฉันสัญญาว่าจะปล่อยเธอไป”

“ฉันดื่มไม่เป็นค่ะ” เธอบอกเขา พร้อมกับเงยหน้าสบตาเขา บอกให้เขารู้ว่าเธอนั้นพูดจริง ๆ

“ถ้าไม่ดื่มก็นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืนไม่ต้องไปไหน” เขาว่าก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม

“มันใกล้หมดเวลางานของฉันแล้วนะคะ” เธอแย้ง หลังจากไม่ยอมดื่มเขาก็ไม่ได้สนใจเธออีก เธอก็หันมาชงเหล้าให้เขาตามเดิม

“แล้ว?” เขาหันมามองหน้าเธอ

“ฉ ฉันขอตัวนะคะ” สายตาของเขาตอนนี้มันดูน่ากลัวจนเธอรู้สึกหวั่น ๆ

“ใครอนุญาต” เขาว่าเสียงเรียบ นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีก

“ฉันบอกแล้วไง ถ้าเธอไม่ดื่มก็อยู่ที่นี่กับฉันทั้งคืน ถ้าดื่มเธอก็ไปได้ มันเข้าใจยากตรงไหนวะ”

“ก็ได้ค่ะ ก็ได้ ฉันยอมดื่มกับคุณก็ได้” สุดท้ายเธอก็ต้องยอมเขาในที่สุด เมื่อเหลือบมองนาฬิกามันใกล้เวลาเลิกเต็มทีแล้ว เธอกลัวพี่สาวเธอไม่เห็นตัวเธอแล้วจะเป็นห่วง

“ไม่ต้องชงใหม่ ดื่มของฉัน” เขาว่าก่อนจะยื่นแก้วส่งให้เธอ

“แต่ว่า” ซึ่งเธอก็ไม่ยอมรับมันสักที จนเขายกแก้วขึ้นดื่มเอง

ก่อนจะดึงเธอเข้ามาจูบ ส่งผ่านน้ำสีอำพันให้เธอผ่านริมฝีปาก

“อื้ออออ” ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ ๆ เขาก็ดึงเธอไปจูบ อีกแล้ว ความขมของเหล้าที่ได้สัมผัสในทีแรกมันทำให้เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วลำคอ ก่อนเหล้าขม ๆ จะเริ่มหวานขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายเธอก็หลงมัวเมาไปกับรสจูบของเขาในที่สุด หรืออาจจะเพราะเธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

แน่นอนว่าการดื่มเหล้าผ่านปากแบบนี้ มันก็ต้องมีส่วนที่หก ส่วนที่หกบางส่วนไหลหยดผ่านคางวีมนของคนตัวเล็ก ไล่มาตามลำคอระหงอย่างน่าเสียดาย และมีหรือที่คนอย่างมาร์วินจะปล่อยผ่าน หลังจากควานหาความหวานจากโพรงปากนุ่มจนพอใจแล้ว ใบหน้าคมก็เลื่อนลงต่ำมาคลอเคลียกำลำคอและลาดไหล่ของเธอ ลิ้นหนาค่อย ๆ ปาดเลียน้ำสีอำพันที่หก พร้อมกับดูดเม้นฝากรอยรักสีกุหลาบ

“อาห์” นอกจากปากจะรุกจูบเธอแล้ว มือเขาก็ไม่น้อยหน้า

ไล่สัมผัสไปตามร่างบางอย่างเอาแต่ใจ ความเนียนนุ่มของผิวทำให้เขา

ไม่อาจห้ามใจ

ส่วนหญิงสาวที่ไร้ประสบการณ์รักเมื่อถูกเขารุกแบบนี้ ก็ได้แต่กัดฟัน จิกฝ่ามือลงบนบ่าและหลังของเขา เผื่อระบายอารมณ์วาบหวามที่เกิดขึ้น

“อือออ”

แต่ก่อนที่ทุกอย่างมันจะบานปลายไปมากกว่านี้ ความเย็นของฝ่ามือของเขาที่สัมผัสที่หน้าท้องแบนราบของเธอทำให้ณิชกานต์ได้สติ เธอรีบผลักเขาออกในทันทีที่รู้ตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาให้ไกลจากเขา

“ฉ ฉันขอตัวก่อนคะ” เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก และอารมณ์ของเขาก็กำลังถลำลึกไปไกล ทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อถูกเธอผลักไส รู้ตัวอีกทีเธอก็บอกลาแล้วเดินออกไปจากห้องแล้ว จะเดินตามไปมันก็ไม่ใช่ตัวเขาเลย คนอย่างเขาไม่เคยต้องมาไล่ตามใคร และป่านนี้สาวเจ้าคงเดินไปไกลแล้ว

“แสบจริง ๆ” แต่ถ้าเขาอยากได้อะไร มันก็ไม่มีอะไรที่เกินความสามารถ มันไม่มีอะไรที่เขาอยากได้แล้วไม่ได้

“หึ แล้วเจอกันสาวน้อย” เสียงทุ้มว่าขึ้น โดยที่สายตาจับจ้องไปยังแผ่นหลังเล็กที่เดินเร็ว ๆ เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง

กลับมาที่ณิชกานต์

“เดี๋ยวก่อนณิชา”

“คะ?” เสียงเรียกให้หลังทำให้เธอต้องหันมอง รวมถึงพี่สาวอย่างณนันด้วย

“ทิปของเธอน่ะ” กระดาษเช็คยื่นให้หญิงสาวตรงหน้า

“ของณิหรอคะ”

“จ้ะ ที่เธอเสิร์ฟลูกค้าพิเศษคนล่าสุดไงล่ะ” น้ำตาลไขข้อสงสัย

“เสิร์ฟใครยัยน้ำตาล ทำไมได้เยอะแบบนี้” ณนันที่มองเห็นตัวเลขบนเช็คเอ่ยถาม

“คุณมาร์วินน่ะ”

“คุณมาร์วินงั้นหรอ”

“ใช่ แกจะตกใจทำไม แกก็รู้ว่าคุณมาร์วินทิปหนักมาตลอด”

“คุณมาร์วินไม่ได้รังแกอะไรแกใช่ไหมยัยณิ” หลังจากได้ยินคำตอบของเพื่อนแล้ว ณนันก็ไปคาดคั้นเอาคำตอบจากน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ค่ะ คุณมาร์วินไม่ได้ทำอะไรณิ ณิแค่เสิร์ฟแล้วชงเหล้าให้เขาเท่านั้น” ไม่รู้ว่าเธอจะต้องปดพี่สาวเพราะเรื่องของเขาอีกกี่ครั้ง ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ใช่คนที่ชอบโกหกแบบนี้เลย

“แล้วไป ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรแกต้องบอกพี่นะเข้าใจไหม”

“ค่ะ” นิ้วเรียวแอบไขว้กันไว้ด้านหลัง พร้อมกับเอ่ยขอโทษพี่สาวในใจ ที่ไม่สามารถทำตามคำขอได้