ตอนที่ 5.

“แล้วน้ำอิงล่ะคะ ไม่สวยขึ้นบ้างเหรอคะ”

คนเป็นหลานชักน้อยใจน้าสาว ที่ไม่ชมตัวเองสักคำ

“น้ำอิงของน้า ทั้งสวยและน่ารักที่สุดจ้า นี่ถ้าน้าไม่ท้องน้าจะส่งน้ำอิงประกวดมิสฮ่องกงปีนี้เลยนะ”

คำพูดหวานหูนั้น ทำเอาคนฟังฮาครืนกันทั้งกลุ่ม อาปิงส่ายหน้ากับคำพูดชวนหัวของภรรยา เธอเป็นคนมีอารมณ์ขัน ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข ทำให้เขาหลงรักสาวไทยช่างจ้อคนนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

อิงอรยิ้มกว้างรู้สึกถึงความรักความห่วงใยของน้าเขยที่มีต่อน้าสาวของเธอ พลอยให้เธอมีความสุขไปด้วย อารีย์เลือกคู่ชีวิตได้ดีจึงมีความสุขกับชีวิตสมรส อิงอรนึกสะท้อนใจหากเธอได้เจอคนที่รักเธอและเธอรักเขาแบบนี้ คงมีความสุขไม่น้อย หญิงสาวหันมาสบตากับเพื่อนชาย ริวอิจิยิ้มให้เธอด้วยสีหน้ามีความสุขไม่ต่างกัน ทำให้อิงอรรู้สึกเหนื่อยใจ ทำไมหัวใจเจ้ากรรม มันไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผู้ชายคนนี้สักที ได้แต่จมปลักกับภาพฝันของผู้ชายคนนั้นอยู่ได้ เธอคงเป็นผู้หญิงที่ทั้งโง่และน่าสมเพชที่สุด

“น้าทำกับข้าวไว้เยอะเลย ของชอบของน้ำอิงทั้งนั้น ไปกินข้าวกันก่อนจะได้คุยกันต่อ”

อารีย์จูงมือหลานสาว พาไปรับประทานอาหาร

น้าหลานพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน บอกเล่าเรื่องราวของกันและกัน โดยมีริวอิจิกับอาปิงช่วยเสริมเป็นระยะ บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสุขสดใสเวลาผ่านไปรวดเร็วแทบไม่รู้ตัว ช่วงเย็นริวอิจิขอตัวกลับโรงแรมที่พักหลังจากนัดแนะกับอิงอรว่าจะมารับไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้ อาปิงขับรถไปส่งเพื่อนของหลานสาวภรรยา ปล่อยให้สองน้าหลานอยู่ด้วยกันให้หายคิดถึง พอรถแล่นออกไปอารีย์ก็ชวนอิงอรออกมาเดินเล่นที่สวน

“บ้านกว้างจังเลยนะคะ ปลูกต้นไม้ดอกไม้เต็มไปหมด” อิงอรเอ่ยชม ขณะกวาดสายตามองต้นดอกกุหลาบสีขาวที่ปลูกไปเต็มสวนสวย

เจ้าของบ้านปลูกดอกกุหลาบไว้เพียงชนิดเดียวสีเดียว โดยไม่มีดอกไม้ชนิดอื่นแซมอยู่เลย กลิ่นหอมอ่อนๆ กรุ่นลอยมาตามสายลมให้ความรู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย อิงอรมองตึกหลังใหญ่ทาสีเหลืองนวลอย่างสนใจ นั่นคงเป็นบ้านพักของเจ้าของบ้าน หญิงสาวยังจำใบหน้าสวยหวานของอวี้เหมยได้ดี ภรรยาของจางหลงเป็นผู้หญิงน่ารักอ่อนหวาน เหมาะสมกับผู้ชายอบอุ่นและใจดีอย่างเขาเป็นที่สุด ตอนที่เธอเจอกับอวี้เหมยขณะนั้นอีกฝ่ายกำลังตั้งครรภ์อยู่ ป่านนี้ลูกของทั้งคู่คงโตมากแล้ว

“คุณอวี้เหมยเธอชอบดอกกุหลาบขาวมาก คุณจางเลยสั่งให้คนสวนเอามาปลูกไว้เต็มสวนแบบนี้”

อารีย์บอกเล่าถึงคนจากไปด้วยความสงสาร

สามีของเธอเล่าให้ฟังว่าอวี้เหมยประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตในขณะที่กำลังตั้งท้องลูกคนที่สองได้สามเดือน จางหลงแทบจะขาดใจตายตามภรรยา เขาทนอยู่ที่บ้านตระกูลหลี่ไม่ได้เพราะมีความทรงจำระหว่างเขากับภรรยามากมาย จึงย้ายออกมาอยู่ที่บ้านตระกูลเฉินแห่งนี้ โดยฝากลูกชายให้พี่สาวช่วยดูแล ตัวเขาเอาแต่ทำงานโดยไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนอีกเลย

“น้ำอิงอยากพบคุณอวี้เหมยจังค่ะ อยากเห็นลูกของเธอด้วยป่านนี้ได้สักห้าขวบแล้วมั้งคะ น้าอ้อยพาน้ำอิงไปหาคุณอวี้เหมยหน่อยสิคะ” อิงอรเอ่ยชวนน้าสาว โดยไม่รู้ว่าคนที่เธออยากพบไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว

“เราคงไปหาคุณอวี้เหมยไม่ได้หรอกจ้ะ น้ำอิง” อารีย์ถอนหายใจยาว

“คุณอวี้เหมยไม่อยู่เหรอคะ งั้นพรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้ค่ะ”

อิงอรทำหน้าเสียดาย มองน้าสาวที่ยิ้มแห้งอย่างสงสัย

“ทำไมคะน้าอ้อย คณอวี้เหมยเธอไม่อยากให้ใครไปยุ่งกับเธอเหรอคะ”

“ไม่ใช่หรอกจ้ะ คุณอวี้เหมยเธอไม่อยู่แล้ว”

อารีย์ดึงแขนหลานสาวให้นั่งลงบนม้านั่ง เริ่มต้นเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับคนจากไปให้ฟัง

“คุณอวี้เหมยเธอเสียชีวิตแล้วจ้ะ น้าเขยของน้ำอิง เล่าให้น้าฟังว่า คุณอวี้เหมยเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นเธอกำลังตั้งท้องลูกคนที่สองอยู่ด้วย คุณจางเสียใจมากแทบจะตายตาม ตอนนั้นคุณจางกับคุณอวี้เหมยอยู่ที่บ้านตระกูลหลี่ คุณจางทนอยู่ที่นั่นไม่ไหว เลยย้ายออกมาอยู่ที่นี่แทน”

เรื่องราวสะเทือนใจที่เพิ่งรับรู้ทำให้คนฟังใจหายวาบ รู้สึกสงสารสองสามีภรรยาขึ้นมา ทั้งคู่รักกันมากจนน่าอิจฉา หัวใจของคนที่สูญเสียคงแหลกยับไม่มีชิ้นดี อิงอรนึกถึงจางหลงด้วยความห่วงใย เขาคงเจ็บปวดกับการจากไปของภรรยามากจนทนอยู่ในที่ ที่เคยมีภาพความทรงจำระหว่างเขากับภรรยาไม่ไหว ถึงได้ย้ายออกมาอยู่ที่ใหม่ คนที่น่าสงสารไม่แพ้กันคือลูกของทั้งสอง เด็กน้อยขาดแม่ไปตั้งแต่ยังไม่รู้ความคงจะว้าเหว่ไม่น้อย

“แล้วลูกของคุณจางล่ะคะ” อิงอรอดถามถึงเด็กไม่ได้

“คุณจางฝากคุณหลินหลินพี่สาวเลี้ยงไว้จ้ะ น้องหมิงลูกชายคุณจางอายุได้ห้าขวบแล้ว แกน่ารักมากหน้าเหมือนคุณจางอย่างกับพิมพ์เดียวกัน วันนี้คุณจางไปรับแกมานอนด้วย ถ้าน้ำอิงอยากเจอเดี๋ยวน้าจะพาไปหา”

“น้ำอิงอยากเจอน้องหมิงค่ะ” น้ำอิงรีบบอกน้าสาว

หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นชวนผู้เป็นน้าไปหาเด็กชาย แต่คนที่อยากเจอก็วิ่งเข้ามาในสวนเสียก่อน ร่างเล็กๆ ของเด็กชายวิ่งตัวปลิวยิ้มแป้นมาหาอารีย์ แกโถมกายเข้ากอดร่างอุ้ยอ้ายนั้นอย่างคิดถึง ตอนที่อยู่บ้านหลี่อารีย์เคยช่วยหลินหลินเลี้ยงเด็กชาย พอแต่งงานย้ายออกมาอยู่กับสามีจึงไม่ค่อยได้เจอกัน วันไหนจางหลงพาลูกชายมานอนที่บ้านเด็กชายจะแวะมาหาอารีย์เสมอ

“ป้าอ้อย คิดถึงจังคร้าบ”

จางหมิงยิ้มแป้น มือน้อยจับแก้มของอารีย์ไว้แน่น ก้มลงหอมแก้มของเธอแรงๆ ทั้งซ้ายและขวา อารีย์หัวเราะเสียงดังกอดรัดฟัดจูบเด็กชายอย่างมันเขี้ยว

อิงอรมองเด็กชายอย่างเอ็นดู อยากกอดอยากฟัดร่างเล็กๆ นั้นสักที แต่ยังไม่กล้าเพราะยังไม่คุ้นเคยกัน ได้แต่มองน้าสาวกอดรัดฟัดเหวี่ยงเด็กชายตาปริบๆ อารีย์ดูเหมือนจะรู้ใจหลานสาวแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน

“น้องหมิง นี่พี่น้ำอิงหลานของน้าอ้อยจ้ะ”

อารีย์บอกเด็กชาย ที่เมียงมองพี่สาวคนสวย อย่างสนใจ

อิงอรขยับเข้ามาใกล้ จับมือน้อยๆ ของเด็กชายมากุมไว้ พร้อมกับยิ้มหวาน

“พี่ชื่อน้ำอิงจ้ะ เพิ่งมาจากญี่ปุ่น น้องหมิงเคยไปเที่ยวญี่ปุ่นมั้ยจ้ะ ที่นั่นมีดิสนี่แลนด์ด้วยนะ”

หญิงสาวชวนเด็กชายคุย

จางหมิงมองใบหน้าสวยหวานด้วยแววตาสดใส แม้ไม่มีแม่คอยดูแลแต่เด็กน้อยก็ได้รับความรักจากผู้คนรอบตัว จึงเป็นเด็กร่าเริงเข้ากับคนได้ง่าย แกขยับตัวมานั่งตักพี่สาวคนใหม่อย่างถือสนิท

“พี่น้ำอิงสวยจัง ขอหมิงหอมแก้มหน่อยนะครับ”

แขนเล็กเกาะคออิงอรไว้พร้อมกับก้มลงหอมแก้มเธอแรงๆ โดยไม่รอให้อนุญาต เป็นการทักทายแบบถึงเนื้อถึงตัวและสนิทสนมอย่างคาดไม่ถึง ทำเอาคนถูกทักหัวเราะชอบใจ อารีย์เองก็พลอยหัวเราะไปด้วย

“ไปหอมแก้มพี่น้ำอิงแบบนี้ ต้องแต่งงานกับพี่น้ำอิงนะ” อารีย์แกล้งแซวเด็กชายเล่น

“พี่น้ำอิงสวย น้องหมิงจะให้พี่น้ำอิงเป็นแฟนน้องหมิง”

เด็กชายกอดอิงอรแน่นขึ้น แถมยังหอมแก้มอีกสองฟอด แล้วซบหน้าเกลือกกลิ้งบนอกนุ่มอย่างเพลิดเพลิน ทำเอาอิงอรหน้าแดง จนน้าสาวหัวเราะ

“น้องหมิงนี่ โตมาสงสัยจะเจ้าชู้ไม่หยอก”

อารีย์ลูบศีรษะเด็กชายอย่างเอ็นดู

“ถ้าพี่น้ำอิงยอมเป็นแฟนน้องหมิง จะดูแลพี่น้ำอิงไหวหรือเปล่าครับ”

อิงอรหอมแก้มนิ่มๆ ของเด็กชาย พลางเอ่ยถาม

“น้องหมิงดูแลพี่น้ำอิงไหว ใครมาใกล้น้องหมิงจะชกมัน ถ้าใครรังแกพี่น้ำอิงน้องหมิงจะเอาปืนยิงหัวมันด้วย” เด็กชายยิ้มแป้น ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

“ตัวแค่นี้ดุจังเลย”

อิงอรรู้สึกเอ็นดูเด็กน้อย จางหมิงน่ารักเหลือเกินช่างพูดช่างเจรจา น่าสงสารที่ขาดแม่ตั้งแต่เล็กๆ

“ที่บ้านหลี่มีแต่ผู้หญิง น้องหมิงเลยชินกับการอยู่กับผู้หญิงจ้ะ แกสนิทกับคนง่ายโดยเฉพาะสาวๆ”

อารีย์มองดูฟ้าที่เริ่มมืดแล้ว จึงชวนทุกคนเข้าบ้าน