2

มารดาดุด่าเมื่ออยากให้ทำตาม ไม่ดุด่าเพราะไม่สนใจ วรเดชสนใจเธอทุกอย่าง เขาเป็นห่วงเธอ เลยดุด่า และเตือนว่าสิ่งไหนดีหรือไม่ดี

เขาบ่นไม่จริงจังนัก แต่ก็ยอมอุ้มร่างเด็กสาวขึ้นห้องนอน เธอนอนห้องเดียวกับเขา เคยไล่ให้ไปนอนห้องอื่นตอนเธอมาขอนอนด้วยในคราแรก สรุปคือเธอก็หาทางมานอนกับเขาจนได้ สุดท้ายเขาเลยต้องปล่อยเลยตามเลย

“อาเดชอาบน้ำให้ด้วยสิคะ”

เธอหอมแก้มเขา คล้องคอหนาเอาไว้ มองด้วยสายตายั่วยวน

“ยัยเด็กแก่แดด”

“กับคุณอาคนเดียวนะคะ”

เธอปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาทีละเม็ดอย่างอ้อยอิ่ง เขาตะครุบมือบางเอาไว้แล้วดึงออก แต่คนดื้อก็ปลดต่ออีกเม็ดเลื่อนมือเข้าไปลูบไล้แผงอกกว้างอบอุ่นของเขา

“ให้ตาถูหลังให้นะคะ”

เขาไม่ตอบว่ากระไร แต่เดินหนีไปปลดเสื้อผ้าออกจากกาย และใส่เอาไว้ในตะกร้าข้างห้อง

“คุณอาโกรธตาเหรอคะ”

คนไม่ค่อยพูด แต่ก็บ่นเวลาเธอทำอะไรผิด เดินเข้าห้องน้ำ เธอแกล้งแต่งตัวโป๊ๆ ยั่วเขาเล่น รู้หรอกว่าเขาหวงไม่อยากให้ใครมอง

“รู้แล้วยังจะถามอีก”

“ไม่โกรธนะคะ คราวหลังจะไม่ทำอีกแล้ว”

เธอตามมารัดเอวหนาของเขาเอาไว้ ซบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง

“แต่งตัวให้ดีหน่อย ไม่เห็นหรือไงมีคดีข่มขืนบ่อยแค่ไหน”

“เจ้าค่ะคุณอาขี้บ่น”

เธออมยิ้มเมื่อเขาห่วงเธอ ผสมน้ำเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในอ่างน้ำนั่งประจันหน้ากับเขา ฟองสบู่หอมกรุ่น ทำให้เธอช้อนขึ้นมาเล่น ก่อนจะเอาไปป้ายหน้าเขา

“ตา! ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ” วรเดชทำเสียงดุ

“รู้แล้วค่ะว่าไม่เด็ก ไม่เชื่อคุณอาลองจับดูสิคะ”

ธัญสิตาจับมือเขามาวางทาบทับอกอวบอิ่มของเธอ ก่อนจะกดมือเขาให้ขยำ

“อ่า... คุณอาขา ตาหิว”

เธอขยับเข้าไปนั่งบนตักเขา มองสบตาหวานหยดย้อย มือหนากดบ่าของเขาเอาไว้ วรเดชมองเด็กสาวจอมยั่วก่อนจะฟาดมือหนากับสะโพกหนันแน่นจนเธอร้องอุทาน

“อุ๊ย!”

“ยัยเด็กลามก”

“ตายอมรับก็ได้ว่าลามก แต่ลามกกับคุณอาคนเดียวนะคะ”

เขาก็รู้ว่าเธอพูดจริง เพราะเธอมอบความบริสุทธิ์ให้เขาเพียงคนเดียว

เธอไม่พูดอะไรแต่รูดมือนิ่มๆ ไปกับท่อนลำแข็งๆ ของเขา รับรู้ว่าเขาเองกำลังตื่นตัวเช่นกัน

“คุณอาตื่นแล้ว”

“วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน”

คาบสอนนักศึกษาที่หนักหน่วงตลอดวันทำให้เขาพิงร่างไปกับขอบอ่าง การที่มือนิ่มนวดเฟ้นแก่นกายของเขา ทำให้รู้สึกเพลิดเพลินและผ่อนคลายไม่น้อย

“อย่าลืมทำงานส่งด้วยนะ”

วรเดชลืมตาท้วงติงเธอ คนขี้เกียจชอบส่งงานเลท ธัญสิตารู้ดีว่าเขาไม่เคยอ่อนข้อให้เธอเรื่องนี้

เขาค่อนข้างเข้มงวดกับอาชีพของตัวเอง แต่เธอก็ยังได้เปรียบกว่านักศึกษาคนอื่นตรงที่ ถ้าหากไม่เข้าใจอะไรตรงไหน ก็ยังเอ่ยถามเขาได้

วรเดชวาดรูปสวย เขาค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบความวุ่นวาน หรือไปในสถานที่... ที่อึกทึกครึกโครม

เธอเคยถามเขาว่าทำไมถึงมาเป็นอาจารย์ ทั้งๆ ที่ทำอาชีพอื่นร่ำรวยกว่าตั้งเยอะ เธอไม่รู้เรื่องครอบครัวของเขาและไม่เคยถาม เซ้าซี้ให้เขาต้องรำคาญ

วรเดชตอบว่าชีวิตเราจะมีความสุข ถ้าได้ทำในสิ่งที่รัก บางทีเราก็ทำตามสังคมหรือความต้องการของคนอื่นมากเกินไป จนลืมนึกถึงความสุขของตัวเอง เขาเป็นคนที่ทำอะไรเพราะตัวเองอยากทำเขาจึงมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่

“เจ้าค่ะท่านอาจารย์จอมดุ”

เธอวางมือกับไหล่กว้างและวางคางไปกับหลังมือของตัวเอง มองใบหน้าหล่อเหลาของคุณอาหนุ่มนิ่ง

“เงินพอใช้ไหม”

เขาเอ่ยถาม เพราะรับรู้ว่าครอบครัวของเธอประสบปัญหาด้านการเงิน มารดาของเธอก็ไม่ใคร่จะใส่ใจนัก

“มีค่ะ”

แม้จะก๋ากั๋นเพียงใด แต่ธัญสิตาก็ไม่เคยทำตัวเกาะเขา หวังเงินหรืออะไร เธอรู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งทางใจมากกว่า เพราะขาดพ่อแต่เด็ก แม่ก็ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของตัวเอง เธอเลยรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก

“อาโอนเงินเข้าบัญชีให้แล้วนะ เผื่อฉุกเฉินจะได้ถอนมาใช้”

“ตาไม่ได้ขายตัวเสียหน่อย”

เธอทำหน้ากระเง่ากระงอด วรเดชปัดปอยผมที่ระใบหน้าของเธอออก มองสบตาเธอด้วยสายตาที่ลุ่มลึก