อาจารย์สอนรักษ์

วรเดชมองหลานสาวข้างบ้านที่กำลังนั่งไขว้ห้างเรียนหนังสืออยู่กับเขาด้วยดวงตาดุวาบ แต่เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยังนั่งอวดเรียวขาอยู่เช่นนั้น

เขาเคยบ่นเรื่องที่เธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย ใส่ชุดนักศึกษารัดจนเกินไป และกระโปรงก็สั้นมากจนน่าหวาดเสียว แต่เธอก็เถียงคำไม่ตกฟาก ว่าใครๆ เขาก็สวมกันแบบนี้ทั้งนั้น นั่นทำให้เขาปวดหัวไม่น้อย

“ธัญสิตา หมดคาบแล้วไปพบอาจารย์ที่ห้องด้วย”

เสียงเข้มของวรเดชทำให้ธัญสิตาอมยิ้ม เขากระแอมเสียงขรึม ลูกศิษย์ทุกคนกลัวและเกรงใจเขา ยกเว้นสาวน้อยจอมแสบข้างบ้านอย่างเธอ

“อาจารย์มีอะไรเหรอคะ”

“บอกแล้วว่าอย่าแต่งตัวแบบนี้ มันไม่เรียบร้อย”

“แม่ไม่เห็นว่าอะไรตาเลยนะคะ”

“แม่ของเธอไม่มีเวลาไม่ใช่เหรอ ฉันจึงต้องทำหน้าที่อบรมสั่งสอนเธอแทน”

“ดีค่ะ ตาชอบให้คุณอาอบรมสั่งสอน”

เธอเปลี่ยนสรรพนามจากอาจารย์เป็นคุณอาตามเขาไปด้วย ก่อนที่วรเดชจะกระแอมเสียงดัง

“ผมว่าคุณควรปรับเรื่องอื่นด้วย เช่นมาเรียนสาย เที่ยวกลางคืน รวมถึงเรื่องแต่งตัว”

“ให้อาจารย์เป็นสามีตามกฎหมายหนูก่อนนะคะ หนูถึงจะยอมทำตาม”

เธอชะโงกหน้าเข้าไปหาคนที่นั่งหน้าขรึมอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่

“อย่าทำกิริยาไม่งามแบบนี้อีก เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

“ค่ะ” เธอรับคำคล้ายประชด

“เย็นนี้กลับพร้อมกันไหม”

จู่ๆ เขาก็ชวน เธอเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย แต่ก็พยักหน้าว่าตกลง

ตอนเย็นธัญสิตาจึงเดินทางกลับบ้านพร้อมกับวรเดช เขาจอดรถในโรงรถของตัวบ้าน หลังจากเลี้ยวรถเข้ามา บ้านของเขาอยู่ก่อนบ้านของเธอ

“ไม่กลับบ้านหรือไง”

เขาถามเสียงดุเมื่อเด็กสาวเดินตามเข้ามาในบ้านด้วย

“ไม่อยากกลับบ้านค่ะ ขอนอนบ้านอาเดชได้ไหมคะ”

“ไม่ได้” เขาทำเสียงดุ แต่ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่อยากกลับบ้าน”

เธอนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก ขณะร่างสูงเดินเข้าไปในครัวรินน้ำใส่แก้วมาเผื่อเธอด้วย

เขาเป็นเพียงอาจารย์ในมหาวิทยาลัย จึงใช้ชีวิตอยู่อย่างเรียบง่ายไม่หรูหราอะไรนัก เขาไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายในบ้าน ค่อนข้างจะโลกส่วนตัวสูง จึงอาศัยอยู่คนเดียว แยกครอบครัวออกมาอยู่เพียงลำพังหลังจากบิดาเสียชีวิตและทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินให้ส่วนหนึ่ง

“นั่งให้เรียบร้อยหน่อย เห็นกางเกงในแล้วนั่น”

เขาดุตามประสาผู้ใหญ่ ก่อนจะเบือนหน้าหนี กระโปรงของเธอสั้นเกินไปในความคิดของเขา

“อาเดชนี่เป็นคนดีจังเลยนะคะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น คงไม่ว่าอะไรตาเลย แต่ลากตาไปขย้ำเสียมากกว่า”

“ดูพูดเข้า”

เขาทำเสียงดุ เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งลงบนตักของคุณอาหนุ่ม

“อย่าทำตัวก๋ากั๋นมากนัก อาไม่ชอบ”

ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเขาชอบแทนตัวเองว่าอาจารย์ แต่พอกลับบ้านเขาก็แทนตัวเองว่าอา เธอเข้าใจหน้าที่การงานของเขาดี แต่ก็อยากให้เขาเป็นคุณอาของเธอทุกๆ เวลา

“ตาเหงาค่ะคุณอา คืนนี้นอนกล่อมตาหน่อยนะคะ”

เธอซุกหน้าที่อกกว้างของเขา มือบางคล้องคอหนาเอาไว้ ก่อนจะจุ๊บปลายคางสาก

“ทีหลังอย่าแต่งตัวโป๊อีก อาไม่ชอบ”

“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณอาไม่ชอบ สัญญาว่าจะไม่แต่งตัวโป๊อีก แต่คุณอาอนุญาตให้ตานอนที่นี่นะคะ”

“ดื้อจริงๆ เชียว”

เขามองอย่างรู้ทัน เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คนในอ้อมแขนชอบต่อรอง หากไม่ทำตามเธอก็หาเรื่องให้เขาบ่น

“คุณอาอย่าบ่นเป็นตาแก่สิคะ อายุแค่สามสิบหกเอง”

“อาอายุตั้งสามสิบหกนะครับ”

“แค่สามสิบหกค่ะ คุณอายังหนุ่มแน่น แล้วก็แซ่บมากๆ เลยค่ะ สาวๆ ในมหาวิทยาลัยมองคุณอาแล้วน้ำลายยืดถึงตาตุ่ม”

เธอลูบไล้แผงอกกว้างของเขา อกของเขาสะท้อนหายใจหอบรุนแรง เธอช้อนสายตาขึ้นมองเมื่อเขาตะครุบมือเอาไว้

“ทำไมถึงชอบทำตัวแบบนี้ล่ะ มันไม่ดีรู้ไหม”

“อะไรเหรอคะที่ว่าไม่ดี” เธอลอยหน้าลอยตาถาม

“ตั้งใจเรียนดีกว่า”

“ขนาดคุณแม่ยังทำไม่ได้เลย”

“ท่านโตแล้ว”

“ตาก็โตแล้วนี่คะ”

“เถียงคำไม่ตกฟาก

“อุ้มตาขึ้นห้องด้วยนะคะ จะอาบน้ำ เดี๋ยวลงมากินข้าวกัน”

เธอออดอ้อนซบหน้าคล้องคอหนาเอาไว้ เธอเห็นว่าเขาซื้อกับข้าวมาเยอะแยะ คงซื้อมาเผื่อเธอด้วย คนปากแข็งแบบวรเดชห่วงเธอจะตายไป แต่ก็ชอบทำเสียงดุ เธอรู้สึกว่าอยู่กับเขาอบอุ่นใจกว่าอยู่กับมารดาเสียอีก