ตอนที่ 7 เมื่อคืนอาทำอะไร

เช้าวันรุ่งขึ้น

อันนานั่งหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งแต้มคอนซิลเลอปกปิดรอยคล้ำตาขอบตาหลังจากที่เมื่อคืนผ่านช่วงเวลาหฤหรรษ์นอนใจฟูจนนอนไม่หลับครุ่นคิดกังวลหากเจอหน้าอาในวันพรุ่งนี้เธอจะทำหน้ายังไง หน้าสวยจัดจ้องใบหน้าสวยของตัวเองในกระจกแววตาเป็นประกายแย้มรอยยิ้มหวานละมุนซ้อมไว้สำหรับเจอหน้าอาที่โต๊ะอาหาร

ร่างบางสวมชุดนักศึกษาเดินลงบันไดอย่างอารมณ์ดีมีความสุข เมื่อเดินเข้ามาในห้องอาหารเจอป้าพัดกำลังจัดเตรียมโต๊ะอาหารเช้าก็รีบเดินปรี่ไปสวมกอดข้างหลังป้าพัดแล้วออดอ้อนเสียงหวาน

“เช้านี้มีอะไรกินบ้างคะ อันนาหิวจัง....” ป้าพัดแปลกใจหันไปมองคุณหนูหน้าตาสดใสต่างจากเมื่อวานที่ดูเศร้า

“ป้าทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้ค่ะ แต่ถ้าไม่อิ่มป้าจะทำแซนด์วิชเพิ่มให้”

“ขอบคุณค่ะ” อันนายิ้มสดใสผละเดินไปนั่งเก้าอี้ ป้าพัดแยกเข้าไปในห้องครัวตักข้าวต้มกุ้งสองชามและชงกาแฟวางบนถาดก่อนจะยกออกมาเสิร์ฟให้อันนาและจัดวางชามข้าวต้มกับแก้วกาแฟเตรียมให้ทิวากรพลางมองอันนาที่กำลังตักเครื่องปรุงในชามข้าวต้ม

“เมื่อเย็นวานดูซึม ๆ เพราะทะเลาะกับแฟนหรือคะ”

“อันนายังไม่มี...แฟนค่ะ และที่ซึม ๆ เพราะอันนาเหนื่อยที่ต้องเรียนรู้งานเยอะค่ะ” เธอตอบเสียงแจ๋วแต่ไม่มองหน้าป้าพัดเพราะไม่อยากให้ป้าจับได้ว่าโกหก

“สู้ ๆ นะคะ แรก ๆ ก็เหนื่อยแบบนี้อีกหน่อยก็ชิน” ป้าพัดยิ้มให้สายตาอบอุ่น อันนายิ้มรับมีความสุขแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มกุ้งอย่างเอร็ดอร่อย สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและกลิ่นน้ำหอมของอากรโชยมาเธอวางช้อนลงอมยิ้มเขินอาย

“เมื่อคืนลุงหมึกบอกว่าไม่กินข้าวเย็นแล้วก็ดูซึม ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า พนักงานไม่โอเคเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามแทรกตัวนั่งเก้าอี้ อันนาหันมองหน้าตาเหลอหลาเมื่อได้ยินคำถามคล้ายเมื่อคืน เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบเหลือบมองหลานที่นั่งทำหน้าแปลก ๆ

“ว่าไงอันนา เป็นอะไรที่ทำงานมีปัญหาหรือเปล่า?”

“ไม่มีค่ะ เมื่อคืนอันนาบอกอากรไปแล้วนะคะ” เธอตอบช้า ๆ สีหน้าสงสัย

“เมื่อคืนอาถามแล้วเหรอ สงสัยเมามากจำไม่ได้” เขาบิดคอไปมาคล้ายพึ่งสร่างเมา อันนาตัวชาวาบมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกหลากหลายจุกอกที่เขาไม่รู้ตัวว่าทำอะไรกับเธอ

“จำไม่ได้เหรอคะ?”

“อื้ม....” ริมฝีปากหนายกยิ้มมองสบตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อันนาหน้าเสียอุตส่าห์เขินไม่กล้าสู้หน้าอากลัวทำตัวไม่ถูกแต่เขากลับจำสัมผัสเร่าร้อนเมื่อคืนไม่ได้เลย

อันนาก้มหน้าลงไม่อยากให้อาเห็นสีหน้าที่จะร้องไห้เสียใจที่ความสุขเมื่อคืนกลายเป็นความฝันน้อย ๆ ของเธอเพียงคนเดียวส่วนเขาทำอะไรลงไปเพราะขาดสติไม่ได้รู้สึกดีอะไรด้วย มือเรียวตักข้าวต้มเข้าปากฝืนกินต่อไม่ให้อาสงสัยว่าเธอเป็นอะไร……………

รถยุโรปสีดำคันหรูขับไปส่งอันนาทำงานที่บริษัทย่อย ทิวากรเปลี่ยนมาใช้รถที่ไม่ได้ใช้ประจำเพราะไม่อยากให้พนักงานในบริษัทจำได้ว่าเป็นรถของเจ้าของบริษัท อันนานั่งนิ่งเงียบต่างจากปกติที่จะได้เสียงเธอพูดแจ๋ว ๆ อยู่ตลอดเวลาที่เดินทาง ทิวากรเหลือบมองหลานบ่อยครั้ง จนเมื่อรถคันหรูเข้าลานจอดที่หน้าบริษัท อันนายังคงนั่งนิ่งแววตาเหม่อลอยเขาเลยเอื้อมมือจะไปถอดสายเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ร่างหนาที่โถมใกล้ชิดใบหน้าสวยทำให้อันนาสะดุ้งหน้าตาตื่นเบี่ยงตัวหนีหลังกระแทกประตูรถดัง “ปึก”

“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น” ทิวากรชะงักที่หลานทำท่าสะดุ้งมองหวาดอย่างกับเขาเป็นคนอื่น

“กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ค่ะ”

“อาจะปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยให้” กายหนาเขยิบตัวเข้าใกล้อีกครั้ง อันนาหายใจแรงตื่นเต้นหัวใจเต้นรัว

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอรีบหันไปกดล็อกเข็มขัดนิรภัยเองแล้วอึกอักไม่กล้าหันไปมอง

“หนูไม่พอใจที่อา...” ทิวากรสีหน้าลังเลพอเขาจะพูดต่อเธอก็หันมาพูดแทรก

“อันนามีเรื่องอยากถาม?”

“ว่า”

“เมื่อคืนอากรจำไม่ได้ว่าทำอะไรอันนาจริง ๆ ใช่ไหมคะ” ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าที่กรุ้มกริ่มดูเจ้าเล่ห์ผิดไปจากทุกวัน

“เมื่อคืนอาทำอะไรอันนา.....เหรอคะ.........” เสียงทุ้มเอ่ยถามลากเสียงหยอกเย้า

“อากร........อากร........” อันนาอ้ำอึ้งขบเม้มริมฝีปากหน้าเครียดไม่กล้าพูดเรื่องที่ทั้งสองเกินเลยกัน

“อาทำอะไรคะ” หน้าหล่อโน้มเข้าใกล้ชิดแววตาเป็นประกายอันนามองสบตาหวั่นไหวตัวเกร็งจิกกระโปรงพีชขยำ หายใจติดขัด

“เข้ามาใกล้แบบนี้.........แล้วก็........” เสียงหวานแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน อยู่ ๆ หางตาก็เห็นรถอีกคันเข้ามาจอดเทียบ เธอเหลือบมองกลัวมีใครเห็นเลยรู้ว่าคนขับรถคันนั้นคือหมอก

“พี่หมอก” อันนาตาเบิกโพลงรีบดันกายหนาออกห่างแล้วก้มหน้าแนบขาเพื่อหลบเลี่ยง ทิวากรมองเธอลุกลี้ลุกลนแล้วเหลือบมองผู้ชายหน้าตาดีในรถคันข้าง ๆ

“เขาเป็นใคร?”

“รุ่นพี่ที่มหาลัยวิทยาลัยค่ะ พี่เขาทำงานที่นี่ตำแหน่งมาเก็ตติ้ง”

“รู้ละเอียดเลยนะ เขาจีบอันนาหรือเปล่า” เขามองเธอเคือง ๆ มาทำงานวันเดียวรู้ลึกเรื่องของผู้ชายแผนกอื่น

“เคยจีบตอนเรียนค่ะ”

“อาจะไล่เขาออก” เสียงทุ้มแน่วแน่เอนกายพิงเบาะจ้องมองหมอกกำลังเปิดประตูลงจากรถ อันนาหน้าเหวอเงยมองอาที่จ้องหมอกตาเขม็ง

“พี่เขาทำอะไรผิดคะ?”

“จีบอันนาอาไม่ชอบ............ไม่อยากให้อันนาสนใจใครมากกว่าอา” เขาพูดห้วน ๆ มองหมอกเดินไปไม่วางตา อันนาหน้ามุ่ยเหยียดกายขึ้นหยิบกระเป๋าสะพายพลางบ่นพึมพำ

“อันนาสนใจและจำได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับอากรแต่อากรนั่นแหละจำอะไรเกี่ยวกับอันนาไม่ได้”

“ทำไมอาจะจำเรื่องของอันนาไม่ได้”

“เรื่องเมื่อคืนอากรยังจำไม่ได้เลย” หน้าสวยง้ำงอสายตาตัดพ้อก่อนจะรีบเปิดประตูลงจากรถไม่รอฟังคำพูดเขา ทิวากรตาขวางมองอันนาวิ่งตามหลังผู้ชายคนนั้นที่หันมามองอันนาทั้งสองยิ้มให้กันแล้วพากันเดินเข้าบริษัท มือหนากำพวงมาลัยรถแน่นอารมณ์ขุ่นมัวหงุดหงิดเพราะหวงของ