ep2

“แล้วฝ่ายโน้นยอมหรือ”

“ก็ไม่ยอมน่ะซิคะ ถึงได้กลับดึก”

“เจ้าพงษ์ มันก็ไม่น่าจะให้แกไปทำเลยนะ ไอ้ข่าวแบบนี้ เราก็เพิ่งจะทำมันไปเมื่อกลางปีนี่เอง”

“พี่โยคะ เราไม่ได้ไปเขาพระวิหารกันหรอก”

ตติยะ อึ้งไปอีกครั้ง 1 เดือนกับการทำงานข่าวชิ้นนี้ แต่ไม่ใช่เขาพระวิหารเสียแล้ว

“เราจะข้ามไปเขมรค่ะพี่โย เราจะไปเสียมเรียบ”

“เฮ๊ย.............. ไอ้พงษ์มันอนุมัติเหรอ”

“ค่ะ นิน บอกว่า นินไม่ไปเขาพระวิหารแล้ว แต่นินจะไปตามหาสิ่งที่นินกลัวที่เสียมเรียบ”

“ไปเสียมเรียบ แล้วทำไมมาทางนี้” ยศไกรท้วง เพราะเขาคุ้นเคยกับการใช้เส้นทาง อรัญประเทศ จังหวัดสระแก้ว ข้ามไปยังปอยเปต สู่เมืองเสียมเรียบ ประเทศกัมพูชา

“เราจะไปเข้าทางช่องสะงำ ที่จังหวัดสุรินทร์ ค่ะพี่โย”

ลุงนิ่ม ฟังคนข้างหลังคุยกันแล้วยิ้ม แกรู้มาก่อนแล้วว่า หมายงานของแกคือ พานักข่าวกลุ่มนี้ไปส่งที่ช่องสะงำ จังหวัดสุรินทร์ แล้วตีรถกลับ จึงไม่แปลกใจอะไรนักกับการคุยกันของคนทั้งคู่ ส่วนคนนั่งหน้าอีกคน ทำหน้าปั้นยาก.... มิน่าล่ะ พี่นินถึงขอพาสสปอร์ตเขาไปเมื่อวันก่อนและให้บอกทางบ้านว่า ไปยาวหลายวัน ยังไม่มีกำหนดกลับ ที่แท้ กินเวลายาวนานถึง 1 เดือน เอาน่า ยังไงก็ได้ไปเที่ยวอังกอร์วัด ศาสนสถาน ที่ติด 1 ใน 7 สิ่งมหัศจรรย์ของโลกเป็นของแถมแล้วล่ะ

รถเลี้ยวเข้าช่องสะงำ ในช่วงเที่ยง หลังทานข้าวด้วยกัน ลุงนิ่มร่ำลาทีมข่าวกลับ โดยไม่มีการนัดหมายถึงวันที่จะมารับ ส่วนทีมข่าวชายขอบ แบกเป้ขึ้นบ่ายื่นเอกสารเพื่อเตรียมเดินทาง ซึ่งไม่มีอะไรยุ่งยาก เพราะวีซ่ามีการขอไว้แล้วที่สถานทูตที่กรุงเทพฯ จะมีเพียงแต่การว่าจ้างรถไปยังเสียมเรียบ

“พี่ชาย เราจะว่าจ้างไปเสียมเรียบ เหมาไปทั้งหมด 3 คนนี่ เท่าไหร่ “อนินนาถเจรจากับรถแท็กซี่คันหนึ่ง เป็นรถคัมรี่ ราคาแพง แต่ในเขมรนี่ หาซื้อได้ไม่ยาก

“รอคนอยู่ ไปด้วยกันได้” พี่ชายที่ อนินนาถต่อรองราคา พูดภาษาไทยกระท่อนกระแท่น เขายิ้มซื่อ และกระตือรือร้นช่วยเหลือในการขนของขึ้นรถ ทั้งที่ อนินนาถยังไม่ได้ตกลงราคา

“เดี๋ยวๆ แล้วคิดเป็นค่าหัว หรือเหมา”

“คนนั้นเหมา คุณจ่ายกับเขาก็ได้” ชายเขมร ชี้ไปทางบุรุษผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังเดินตรงเข้ามา ใบหน้าของเขา พิมพ์นิยมราวคนเขมร ดำ เหลี่ยมและดูมัดกล้ามเหมือนพวกใช้แรงงาน เมื่อมาถึงตรงหน้านักข่าวชายขอบ ก็ยิ้มสดใส

“ผมเห็นคุณแล้วว่า จะไปเสียมเรียบ พอดี ผมนัดเตียงให้มารับ พวกคุณไปกับผมได้ คงไม่อึดอัด รถตอนนี้มีน้อย ส่วนใหญ่เขาทำทัวร์มากันเป็นกลุ่ม มีรถตู้ หรือคุณอยากรอแท็กซี่คันต่อไป ผมก็ไม่ว่านะครับ”

“ไม่เป็นครับ ไปด้วยกันนี่ก็ได้” ยศไกรตัดสินใจแทนอนินนาถ เขารู้สึกถูกชะตา อย่างน้อย คน ๆ นี้น่าจะรู้เรื่องราวของเขมรดีทีเทียว ปะเหมาะเคราะห์ดีอาจได้เป็นไกด์พาทีมเขาเก็บเรื่องราวสบายไป

รถเขมร ขับซ้าย อนินนาถนั่งหน้า จึงรู้สึกเหมือนตัวเองขับแซงรถคันอื่นอยู่ตลอดเวลา โดยที่ตัวเองไม่มีพวงมาลัย ส่วนผู้ชาย 3 คน พอนั่งบนรถได้ก็จ้อได้ไม่มีหยุดราวกับผู้หญิง

เธอฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่จับใจความได้ว่า ผู้ชายผู้เอื้อเฟื้ออยู่นี้ ชื่อกัลป์ กัมปนาท บ้านอยู่แถวสุรินทร์นี่เอง แถมยังกำลังศึกษาอารยธรรมเขมร เธอก็ไม่รู้ว่า เขาศึกษาในระดับไหน แต่ดูแล้วก็เหมือนจะรู้เรื่องทุกเรื่องในเขมรดี เขาอ้างว่า ญาติของเขาหนีหนี้ที่เมืองไทย ไปทำมาหากินที่เสียมเรียบเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้ร่ำรวย สร้างโรงแรม มีร้านอาหารเลี้ยงตัวเองได้สบายๆ ทำให้เขาสามารถเข้า ๆ ออก ๆ และมีเพื่อนเป็นคนเขมรไม่น้อย “เตียง” คนขับรถแท็กซี่นี่ก็เป็นหนึ่งในเพื่อนเขา

“เราจะแวะบันทายฉมาไหมครับ” เตียงถามขึ้นลอย ๆ ดูเหมือนจะไม่ได้ทำหน้าที่เหมือนคนขับแท็กซี่ที่พาผู้โดยสารเข้าเมืองเสียมเรียบตามปกติ เพราะการแวะในเส้นทางท่องเที่ยว ที่นอกเหนือจากการตกลงต้องจ่ายเพิ่ม แต่เตียงเอ่ยถามด้วยไมตรี

“จะค่ำเสียก่อนถ้าแวะ ไว้โอกาสหน้า” กัลป์ตัดบทโดยไม่ให้ผู้โดยสารคนอื่นได้คิดอะไร ทุกคนจึงไม่มีความเห็นไปในทางอื่น รถคัมรี่วิ่งหยอดไปตามเส้นทางลาดยางบางๆ และเป็นหลุมเป็นบ่อ ที่ คนขับบอกว่า ซ่อมแล้ว.....และก็ซ่อมอีก มันเป็นของมันอยู่อย่างนี้ แต่ก็ดีกว่าไม่ซ่อม ระยะทางเพียง 130 กิโลเมตร เราใช้เวลาเดินทางถึง 3 ชั่วโมงเศษ โดยไม่แวะพักทานอาหารที่ใด เตียงส่งผู้โดยสารของเขาที่โรงแรมอัปสรา เป็นโรงแรมระดับกลาง เรียบง่าย ซึ่งมีผู้บริหารเป็นคนไทยซึ่งคุ้นเคยกันดีกับกัลป์ เพราะมาบ่อย ถึงกัลป์จะมีญาติอยู่ที่เสียมเรียบ แต่เขาก็ยังพอใจที่จะพักที่โรงแรมแห่งนี้

อนินนาถ แยกตัวขึ้นมาพักผ่อนที่ห้องพัก บ่ายคล้อยมากแล้ว แต่หนุ่มๆ ก็ยังเดินทางไปเที่ยวต่อที่โตนเลสาป โดยมีเตียงขับรถ และมีกัลป์อาสาพาเที่ยว หากไม่รู้จัก ก็คงคิดว่า คนกลุ่มนี้มาเที่ยวพักผ่อนกัน แต่ถึงมาทำงาน อนินนาถก็ยังคิดไม่ออกว่า เธอจะหาประเด็นอะไรกลับไปให้ บก.

พอขึ้นมาถึงห้องพัก อนินนาถจึงหงายตัวลงบนฟูกอย่างเหนื่อยล้า หลับตาลง และแล้วภาพอดีตที่คอยฉายซ้ำในความทรงจำก็พร่างพรูเข้ามาอีก