บทที่ 2

หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้ว ฉันก็สลัดความคิดที่เหลือทิ้ง และอุทิศตัวเองให้กับงานอีกครั้ง

ชาติที่แล้ว ด้วยความพยายามของคนในทีม คณะกรรมการจัดงานได้ให้โอกาสพวกเราส่งผลงานใหม่อีกครั้ง แต่ไม่คิดว่ากิจพรก็ส่งงานใหม่ด้วยเช่นกัน แล้วมันก็เหมือนกับของพวกฉันทุกอย่าง!

ถ้าเป็นเช่นนั้น ชื่อเสียงขี้ก๊อปของพวกเราคงไม่มีวันได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์

โชคดีที่ฉันจำผลงานเมื่อชาติก่อนได้อย่างละเอียด เพราะฉะนั้นฉันจึงทำมันเสร็จอีกครั้งในระยะเวลาสั้นๆ แล้วฉันยังแก้บัคที่ยังแก้ไม่หมดในผลงานเมื่อชาติก่อนอีกด้วย

หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันก็มองออกไปทางนอกหน้าต่างชมพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้น ในใจเต็มไปด้วยความหวัง

ทั้งหมด คือการเริ่มต้นใหม่

ทั้งหมด ยังไม่สายเกินไป

“ รดา ลูกพักผ่อนไม่เพียงพออีกแล้วใช่ไหม? ”

เสียงของแม่ที่คุ้นเคยดังขึ้น แม้จะเป็นการดุ แต่น้ำเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความสงสาร

“ แม่!” ฉันรีบเข้าไปกอดแม่

แม่ของฉันถูกชนจนถอยหลังไปสองก้าว แต่มือของเธอยังคงกอดฉันไว้อย่างแน่น

“ แม่คะ หนูคิดถึงแม่มากเลยค่ะ ”

เสียงของฉันแอบสะอื้นเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่ได้

ต่อหน้าพ่อแม่ ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งเสมอไป

แม่ลูบหลังฉันเบาๆ แล้วพูดว่า " บอกแล้วไงว่าให้กลับบ้านบ่อยๆ ลูกไม่กลับเอง "

“ แม่คะ จากนี้หนูจะกลับบ้านทุกวันเลย แม่อย่ารำคาญหนูได้ไหมคะ”

“แม่ว่าลูกน่าจะเรียนหนังสือหนักจนบ๊องแน่เลย พ่อกับแม่ไม่มีวันรำคาญลูกหรอก ลูกมาอยู่กับแม่จนตายยังได้เลย”

หลังจากที่แม่วางอาหารเช้าลงก็กลับไปทันที ยังเน้นย้ำว่าฉันต้องพักผ่อนให้เต็มที่

เมื่อมองดูโค้ดที่เกือบจะเสร็จสมบูรณ์บนหน้าจอ ฉันก็เผยยิ้มด้วยความพึงพอใจ

หลังจากจัดไฟล์แล้วส่งเข้ากลุ่ม ฉันก็นอนหลับอย่างสบายใจ

เพิ่งจะเข้านอน ก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงกริ่งที่น่าตกใจ

"รดาเกิดเรื่องใหญ่แล้ว! "

ฉันดีดตัวลุกขึ้นนั่ง หลังจากฟังเพื่อนร่วมทีมเล่าสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันก็รู้สึกสิ้นหวังอีกครั้ง

เรื่องเกิดหลังจากที่ฉันส่งโค้ดไป มีรุ่นน้องคนหนึ่งดีใจมากจนแคปหน้าจอส่วนหนึ่งแล้วโพสต์ลงIG เพียงไม่นานก็มีคนมาแสดงความคิดเห็นใต้โพสต์

“เป็นแค่นังขี้ก๊อปยังกล้าเอามาอวดอีก?”

“นี่มันสมัยไหนแล้วทำไมยังมีคนหน้าด้านหน้าทนได้มากขนาดนี้ ก๊อปโค้ดของกิจพรแล้วยังกล้าเอามาโพสต์อีก?”

รุ่นน้องรีบโต้เถียงกับพวกเขาในทันที

สุดท้ายมันกลายเป็นสงครามครั้งใหญ่ในคณะ

จนกระทั่งกิจพรหนึ่งในตัวละครหลักได้ออกมาโพสต์วิดีโออย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน

ด้วยความที่เธอมีรูปลักษณ์ที่อ่อนหวานเป็นทุนเดิม เป็นสเปคที่ผู้ชายหลายๆ คนชอบ แล้วยังตาแดงก่ำต่อหน้ากล้อง ราวกับกระต่ายน้อยที่น่าสงสาร

“ ทุกคนไม่ต้องออกตัวพูดแทนฉันแล้ว ฉันเชื่อว่าพี่รดาก็คงไม่ได้ตั้งใจ ”

ทันทีที่วิดีโอถูกเผยแพร่มันก็ถูกรีโพสต์อย่างบ้าคลั่ง ส่วนฉันที่นอนอยู่บนเตียงจู่ๆ ก็โดนทัวร์ลง

ฉันกลายเป็นนังขี้ก๊อปที่ได้รับการยอมรับจากคนทั้งคณะ

สุดท้ายที่ปรึกษาลงมาห้ามเองทุกคนถึงหยุดแสดงความคิดเห็น

ฉันเกาหัว รู้สึกสับสนไปหมด

ทำไมเรื่องถึงได้กลายเป็นแบบนี้ นอกจากฉันจะแก้ปัญหาเรื่องลอกเลียนแบบไม่ได้แล้ว ยังถูกชาวเน็ตรุมด่าอย่างเร็วยิ่งกว่าจรวดเสียอีก

ฉันซุกหัวลงใต้ผ้าห่ม จนเกือบจะขาดใจตายก่อนจะล้มตัวลงบนเตียง

ในเมื่อไม่มีทางหลีกเลี่ยง ถ้าอย่างนั้นก็มาพิสูจน์กันต่อหน้าเลยดีกว่า