บทที่ 1

วินาทีที่ลืมตาขึ้น ฉันก็รู้ตัวว่า ฉันได้เกิดใหม่อีกครั้ง

สมองของฉันกลับมาทำงานอีกครั้ง เสียงที่คุ้นเคยของเพื่อนกลุ่มเดียวกันดังก้องอยู่ในหูของฉัน

" รดา เธอเก่งมากๆ เลย โค้ดที่เขียนใหม่แก้บัคก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมดอย่างเพอร์เฟค พรุ่งนี้ถ้าพวกเราส่งงานต้องได้ที่หนึ่งแน่ๆ! "

" ใช่ รดาเธอเก่งที่สุดเลย! "

" พวกเราทุกคนเกาะรดา ให้พาพวกเราบินสูงขึ้น! "

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่จริงใจบนใบหน้าของเพื่อนร่วมทีม และความปรารถนาในชัยชนะจากสายตาของพวกเขา

ฉันมั่นใจว่า นี่คือโอกาสที่พระเจ้าให้ฉันเริ่มใหม่อีกครั้ง

"รดาครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่อีกแล้ว! " เมื่อได้ยินเสียงที่เปี่ยมด้วยความรักจากที่ปรึกษา น้ำตาที่เอ่อล้นก็ได้ไหลออกมา

ชาติก่อน ยามที่ฉันถูกทุกคนใส่ร้ายว่าเป็นนังขี้ก๊อป มีเพียงที่ปรึกษาของฉันเท่านั้นที่คอยออกหน้าแทนฉันมาโดยตลอด ถึงแม้จะกระทบต่อชื่อเสียงในงานของเขา เขาก็ไม่เคยหยุดเลย

" อาจารย์! "

ฉันโถมเข้าไปในอ้อมแขนของครู อย่างอดไม่ได้

อ้อมกอดอันอบอุ่นทำให้ความรู้สึกของฉันในเวลานี้เป็นจริงมากขึ้น และฉันมั่นใจว่านี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด

ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่าง ทุกๆ อย่างก็จะเหมือนก่อนเดิม ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น แต่คนทั้งทีมจะถูกใส่ร้ายไปด้วย

ครูมองดูการกระทำของฉันและนิ่งไปพักหนึ่ง แต่แล้วก็ลูบหัวของฉันด้วยความเอ็นดู

" รดา ขอบคุณที่ทำงานหนักนะ ฉันเชื่อว่าผลการแข่งขันจะไม่ทำให้ความพยายามของเธอกับทุกๆ คนต้องสูญเปล่า"

"เอาล่ะ เราออกไปกันเถอะ ให้ รดาพักผ่อนก่อน คืนนี้พวกเราต้องไปฉลองกัน!"

หลังจากที่ทุกคนจากไป ฉันก็เริ่มจัดระเบียบความคิด

ชาติที่แล้ว ทีมของฉันส่งผลงานด้วยความมั่นใจที่เต็มล้น ผลได้รับนั้นไม่ใช่รางวัลชนะเลิศอันดับที่หนึ่ง แต่ถูกตัดสินว่าลอกเลียนแบบงาน

ทุกคนประท้วงผลลัพธ์ที่ได้รับ จากนั้นทีมของเราก็ถูกแบนการเข้าแข่งขันอย่างถาวร

"ยังกล้าที่จะโม้ว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านคอมพิวเตอร์อีก สุดท้ายแล้วก็เป็นแค่นังขี้ก๊อป! "

"จริง จะก๊อปทั้งทีก็น่าจะก๊อปอย่างฉลาด คัดลอกโค้ดของกิจพรมาทั้งดุ้น ยังมีหน้ามาแข่งในรายการเดียวกับเขาอีก"

" ใช่ ใช่ กิจพรต่างหากที่เป็นอัจฉริยะด้านคอมพิวเตอร์ตัวจริง เธอเก่งมาก หน้าตาก็ดีอีกด้วย "

" กิจพรทั้งสวยทั้งเก่ง เธอเป็นไอดอลของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้นังขี้ก๊อปอย่างรดา เลียนแบบไอดอลของฉันแม้แต่นิดเดียว"

"คุ้มกันไอดอลกิจพรแล้วล้มนังขี้ก๊อป รดา!"

ทันใดนั้น ฉันก็ตกเป็นขี้ปากของผู้คน

ชาติที่แล้ว ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้ลอกเลียนแบบ แต่ไม่รู้ว่าทำไมยิ่งฉันแก้ตัวเท่าไหร่ก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ

ตอนนี้ ฉันเพิ่งจะรู้ว่า กิจพรต่างหากที่เป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉัน

คนที่ชื่อกิจพรฉันพอจะคุ้นเคย

เพราะเธอเป็นเพื่อนของแฟนฉันมาตั้งแต่เด็ก เป็นคนที่เขาเคยหลงรักในตอนเด็ก และยังเป็นแก้วตาของผู้นำวิชาการในมหาลัยด้วย

หน้าตาของเธอดูอ่อนหวาน อ่อนโยน คณะคอมพิวเตอร์ที่มีผู้ชายมากถึงเก้าสิบเปอร์เซน เธอจึงเป็นดาวคณะไปโดยปริยาย แล้วยังเป็นไอดอลในดวงใจของใครอีกหลายๆ คน

แน่นอนว่า แฟนของฉันทินกรดูแลกิจพรประหนึ่งสมบัติที่หายไปแล้วได้กลับคืนมา ถึงขั้นปล่อยให้ฉันเดินกลับบ้านในซอยเปลี่ยวตอนเที่ยงคืนคนเดียวเพื่อไปซื้อมื้อดึกให้กิจพรอยู่บ่อยครั้ง

ฉันยังเคยทะเลาะเรื่องนี้กับเขา แต่เขาทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของเขาที่มีต่อกิจพร คอยปกป้องมานานหลายปีจนกลายเป็นความเคยชินของเขาแล้ว

ตอนที่ฉันทำตัวเย็นชาเพื่อที่จะเลิกกับเขานั้น เขาก็ร้องไห้และบอกฉันว่าเขาเห็นกิจพรเป็นเพียงน้องสาว เป็นญาติของเขาเท่านั้น

“รดา เธอเข้าใจฉันใช่ไหม ฉันยอมรับว่าครั้งหนึ่งฉันเคยชอบเธอ แต่เวลาผ่านไปหลายปีความรู้สึกนี้กลายเป็นเหมือนความผูกพันกับญาติคนหนึ่งมากกว่า ถ้าอนาคต เราแต่งงานกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน กิจพรก็เป็นเหมือนคนในครอบครัวด้วยไง”

“อีกอย่าง หลายปีที่ผ่านมา ฉันก็ไม่เคยปิดบังอะไรเธอสักอย่าง ฉันรู้ว่ามีบางอย่างที่ฉันทำได้ไม่ดีพอ ฉันจะแก้มัน นี่เป็นเรื่องระหว่างเรา ถ้าวันหนึ่งเธอไม่รักฉันแล้ว อยากจะเลิกกัน ฉันก็จะอวยพรและยินดีกับเธออย่างแน่นอน แต่ฉันรับไม่ได้ที่เราต้องเลิกกัน เพราะการปรากฏตัวของกิจพรที่เป็นเหมือนคนสนิทของพวกเรา ”

น้ำตาสามารถทำให้คนขาดสติได้ ฉันยอมรับคำแก้ตัวของเขา ซึ่งก็หมายความว่าฉันยอม “ปกป้อง” กิจพรกับเขาด้วย

แต่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่า ความสับสนชั่วขณะของฉันเองที่ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมทั้งหมดตามมาทีหลัง

มือที่สั่นเทาไม่สามารถควบคุมได้ของฉัน กดเปิดIGของกิจพร

โพสต์ล่าสุดเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงกลางหัวของฉัน

[หลังจากที่ไม่ได้นอนมาสามคืน ในที่สุดก็แก้ปัญหาจนหมดสักที! ฉันภูมิใจในตัวฉันและเพื่อนร่วมทีมที่สุด!]

ภาพแรกเป็นภาพที่เธอยิ้มหวานและรายล้อมไปด้วยผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ภาพที่สองคือภาพถ่ายหน้าจอของโค้ดที่ฉันเขียน

ไม่!

มันเป็นไปได้ยังไง!

โค้ดที่ฉันเพิ่งเขียนเสร็จจะเหมือนกับของเธอทุกตัวได้ยังไง!

เหงื่อเย็นชุ่มเสื้อผ้าของฉัน ฉันหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้ตัวเองสงบสติอารมณ์

พอตั้งใจดูเวลาที่โพสต์ ปรากฏว่าตรงกับเวลาที่ฉันทำเสร็จพอดี

ในห้องที่เปิดเครื่องปรับอากาศอุณหภูมิ 16 องศา เหงื่อเย็นของฉันชุ่มไปทั่วเสื้อบางสำหรับหน้าร้อนของฉัน บนหน้าจอฉันเห็นว่าใบหน้าของฉันซีดจนไม่มีเลือดไหลเวียน เหมือนกับผีน้ำที่เพิ่งถูกจับออกมา

คำพูดที่ทุกคนด่าฉันในชาติที่แล้ว

ภาพที่พ่อแม่ถูกรถบรรทุกชนจนกลายเป็นละอองเลือด

สายตาที่งุนงงของเพื่อนร่วมทีม ฉันที่ขาวและริ้วรอยที่เพิ่มขึ้นของที่ปรึกษาขณะพาฉันหนี

ทุกสิ่งทุกอย่าง

ถาโถมเข้ามาในหัวของฉัน ฉันคลุมหัวและขดตัวอย่างเจ็บปวด ฉันไม่รู้ว่าพลาดตรงจุดไหน

หลังจากที่สู้กับความทรมานไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ มีเพียงความคิดเดียวที่เหลืออยู่ในหัวของฉัน

ถ้าหากว่า

ฉันจะพลิกเรื่องทั้งหมดแล้วเริ่มต้นใหม่อีกครั้งล่ะ?