06 ช่วยตัวเอง

เวลาต่อมา

#งานแต่ง

คู่บ่าวสาวยืนยิ้มรับแขกที่เข้ามาในงาน ทุกอย่างถูกจัดขึ้นอย่างสายฟ้าแลบโดยที่ใครก็ไม่ทราบสาเหตุนอกจากคู่บ่าวสาวทั้งสอง แสงแฟลชสว่างแว๊บวับตัดไปตัดมา งานแต่งนี้ถูกลงเป็นข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์หลายๆสังกัดเพราะเป็นลูกสาวของนักธุรกิจอันดับต้นๆของเมืองไทยเลยก็ว่าได้

“เมื่อไหร่จะเสร็จ ร้อนมาก”ร่างบางยืนบ่นพึมพำข้างๆชายหนุ่ม

“ทนหน่อยสิคุณดาว อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”ชายหนุ่มพูดขึ้น

พิธีการทุกอย่างถูกดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงพิธีส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าห้องหอ ทั้งสองยังคงทำตัวปกติทุกอย่างโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้สึกแผนการนี้เลย

“มีความสุขกันมากๆนะลูก แค่นี้พ่อก็ตายตาหลับแล้วล่ะ”วัฒนาลูบหัวทั้งสองอย่างเบามือ

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”

“ขอบคุณครับ”

“ตามสบายกันเลยนะพ่อไปล่ะ อย่าลืมมีหลานให้พ่อเร็วๆนะ”วัฒนาพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“เฮ้ออ ร้อนชะมัด!”หลังจากที่ทุกคนออกไปจากห้องหญิงสาวก็ถอยหายใจออกมาอย่างแรง พลางทิ้งตัวนั่งลงกับเตียงอย่างเหนื่อยกาย

“คุณดาวไปอาบน้ำสิครับ เดี๋ยวผมจะออกไปนอนอีกห้อง”ชายหนุ่มพูดพลางใช้นิ้วปลดกระดุมเสื้อตัวนอกออกทีละเม็ดแล้วถอดออกไปเหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน

“คุณสักด้วยเหรอคะ ฉันเพิ่งเห็น”

“ครับผมสัก...ทุกรอยสักบนตัวของผมมีความหมายทั้งนั้นครับ”ร่างสูงเอ่ยพลางมองไปตามแขนของตนเอง ไม่ใช่แค่แขนที่มีรอยสักแต่แทบจะทั้งตัวของเขาเลยต่างหาก

“เหรอคะ”

“คุณดาวอยากรู้ความหมายของมันมั้ยครับ ผมจะเล่าให้ฟัง”

“....”เธอเงียบไม่ทันที่จะได้ตอบอะไร ชายหนุ่มก็ปลดเสื้อที่เหลือออกจนเผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยสักอีกครึ่งตัวของเขา “คะ คุณโคล!” ร่างบางถอยหนีอัตโนมัติเมื่อเห็นชายหนุ่มทำแบบนี้

“คุณดาวไม่ต้องกลัวหรอกครับผมไม่ทำอะไรคุณดาวหรอก”

“คุณโคลถอดเสื้อทำไมคะ!?”

“ผมแค่อยากให้คุณรับรู้ทุกร่องรอยบนเรือนร่างของผมแค่นั้นเอง”

“....”ถึงเธอจะรู้สึกหวั่นใจไม่น้อยแต่ก็ทำได้เพียงทำใจดีสู้เสือทำเหมือนไม่กลัวการกระทำของเขา

“ดูเหมือนว่าคุณดาวจะกลัวนะครับ ไม่ต้องกลัวครับผมไม่ทำอะไรคุณดาวแน่นอน”

“คุณออกไปเถอะค่ะฉันอยากพักผ่อนแล้ว”

ร่างสูงยิ้มเหยาะก่อนจะเดินออกไปจากห้องหออย่างใจเย็น เธอได้แต่หันมองชายหนุ่มเดินออกไปพลางคิดในใจว่าเขาไม่เหมือนเดิม เขาไม่ใช่คุณโคลที่เธอเคยรู้จักเธอสัมผัสได้ถึงใครบางคนที่อยู่ในตัวตนของเขาซึ่งเธอไม่สามารถเข้าถึงได้เลย

ห้องหอนี้อยู่ที่บ้านของเขา เธอและเขาได้ตกลงกันเอาไว้ว่าหลังจากแต่งงานแล้วเขาจะอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่ได้โดยที่สามารถพาคนรักของเธอมาอยู่ด้วยได้เช่นกัน เธอจึงตัดสินใจตอบตกลงไปเพราะเธออยากอยู่กับคนรักเลยต้องทำแบบนี้

พอตกดึกบรรยากาศเริ่มวังเวง บ้านหลังนี้มีความแปลกพิลึก พิศวง บ้านหลังใหญ่โตแต่ไม่มีใครเลยนอกจากเธอและเขา บรรยากาศเงียบกริบไม่ต่างอะไรจากป่าช้าที่อยู่หลังวัด

ความเงียบงัน และบรรยากาศรอบด้านทำให้เธอรีบออกจากห้องหอไปหาชายหนุ่มที่อยู่อีกห้อง

ก๊อก ๆ ๆ “คุณโคลคะ คุณนอนหรือยัง”

แกร่ก!!

ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาด้วยสภาพที่มีผ้าขนลูกผูกเอวอยู่ เธอได้เห็นแบบนั้นก็หันหลังหนีทันที

“คุณดาวมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เอ่อ...บ้านหลังนี้มีใครอีกหรือเปล่าคะ แบบพวกแม่บ้านอะไรพวกนี้อ่ะค่ะ”

“ไม่มีครับ คุณมีอะไรหรือเปล่า”

“คือฉันนอนไม่หลับค่ะ สงสัยจะแปลกที่”

“เหรอครับ...ถ้าอย่างนั้นคุณดาวก็มานอนกับผมก่อนสิครับ เดี๋ยวผมจะไปนอนที่โซฟาเอง”

“ได้เหรอคะ?”

“ตามสบายครับ”

ทันทีที่ได้รับคำอนุญาตจากชายหนุ่มเธอก็รีบแทรกตัวเข้าไปด้านในทันที

“คุณแน่ใจเหรอครับว่านอนไม่หลับเพราะแปลกที่”ชายหนุ่มหันหลังกลับไปถาม

“ค่ะ...คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าครับ...ผมแค่เห็นว่าคุณดาวมีอาการร้อนรนแปลกๆก็เลยถาม”

“....”เธอยิ้มแห้งๆให้กับชายหนุ่มก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงของเขา

“ตามสบายเลยนะครับผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน”

“ค่ะ”เธอพยักหน้าเบาๆ

ร่างสูงเดินหายเงียบไปสักพักจากนั้นหญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่อย่างเหนื่อยล้าก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด

ไม่นานชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เขากระตุกยิ้มมองร่างบางเล็กน้อยก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วนอนลงบนโฟซา

02:00 น. ดึกสงัด

หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกสายตาพลันเหลือบไปมองเห็นเงาสีดำนอนอยู่ปลายเตียง ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นชายหนุ่มแต่การกระทำของเงาดำนั้นเหมือนกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ แสงจันทร์ที่ส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างมาทำให้หญิงสาวรู้ทันทีว่าเขากำลังทำอะไร

ชายหนุ่มกำลังช่วยตัวเอง!!

มือหยาบกำรอบลำแท่งกลมยาวชักรูดขึ้นลงเบาๆแต่ไร้เสียงอะไรเล็ดลอดออกมา มีเพียงเสียงลมหายใจหอบถี่ตามหจังหวะชักรูดลำท่อนใหญ่นั้น เธอถึงกับตาค้างให้กับขนาดของลำท่อนใหญนั้น เห็นแค่เงายังใหญ่ขนาดนี้ของจริงไม่ต้องพูดถึงเลย