ตอนที่ 2

แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคาดเดาไว้ไม่ผิด ยังไม่ทันถึงสามเดือนเพลย์บอยตัวพ่อก็สำแดงฤทธิ์หักอกเพื่อนสนิทของเธอแล้วควงผู้หญิงคนใหม่ เจ้าหล่อนคนนั้นเป็นนางแบบสาวหุ่นสะบึม แตกต่างจากมีนา สาวไทยตัวเล็กที่แม้หน้าตาจะสะสวยขนาดพอฟัดพอเหวี่ยงกับพวกดาราได้แต่ก็คงไม่มีอะไรฉุดเพลย์บอยตัวพ่ออย่างเซบาสเตียนให้หยุดทุกอย่างไว้แค่ผู้หญิงคนเดียว

แล้วคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือมีนา เพื่อนสนิทของเธอเป็นสาวน้อยวัยยี่สิบสี่ที่มองโลกในแง่ดีและคิดว่าชีวิตจะเป็นแบบในเทพนิยาย มีนาลุ่มหลง เซบาสเตียนเพราะเขาหล่อเหลาและช่างเอาใจ

แต่ก็มีเหตุผลมากมายที่ผู้ชายคนนั้นจะไม่ยอมหยุดรักความสนุกและตื่นเต้นจากสาวสวยที่พร้อมจะศิโรราบแทบเท้าเขาได้ทุกเมื่อ ปูนิ่มปลุกปลอบเพื่อนของเธอกระทั่งเห็นว่าอาการฟูมฟายนั้นเริ่มสงบทว่าก็ดูเหมือนมีนาจะมีอาการสะลึมสะลือเหมือนคนง่วงนอนเต็มที

“มีน...มีนนั่งตรงนี้ก่อนนะ ปูจะไปเข้าห้องน้ำ แป๊บเดียวเดี๋ยวปูกลับมา”

“อืม...มีนไม่ไปไหนหรอก”

มีนารับคำทั้งที่ตอนนี้ในสมองของเธอเหมือนมีบางอย่างอื้ออึงอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่แค่เสียงเพลงภายนอกแต่ในหัวของเธอเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายที่ยังยุ่งเหยิงเหมือนยุงตีกัน

ปูนิ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินหายไปในกลุ่มหญิงชายที่โยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างหฤหรรษ์ มีนามองไปรอบ ๆ นัยน์ตาของเธอพร่าเลือนและบังเกิดความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาจากช่องท้อง มันกำลังจะดันตัวเองออกมาจากลำคอผ่าวร้อน

หญิงสาวรีบเอามือปิดปากไว้ มีบางอย่างแล่นขึ้นมาจุกที่ลำคอและถ้าจะรอให้ปูนิ่มกลับมาคงไม่ทันการ ถ้าจะตามเพื่อนของเธอไปเข้าห้องน้ำก็คงจะแย่พอกัน ความคิดสุดท้ายบอกเธอว่าต้องออกไปข้างนอกเพราะที่นั่งของเธออยู่ใกล้ประตูทางออก มีนาไม่รอช้า ร่างเล็กบอบบางรีบผลุนผลันออกจากไนต์คลับขณะเอามือทั้งสองอุดปากไว้แน่น

“อ้วก!”

หญิงสาวสำรอกเอาสิ่งที่เธอพยายามเก็บกลั้นไว้ก่อนออกจากไนต์คลับเพื่อจะได้ปลดปล่อยมันในตรอกแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างจากสถานบันเทิงที่เธอวิ่งออกมา มีนายันฝ่ามือกับผนังตึกและก้มลงมองบนพื้นก็เห็นแต่สิ่งที่เธอกระดกมันเข้าไปในปากแก้วแล้วแก้วเล่าตั้งแต่หัวค่ำ

ในท้องของเธอร้อนไปหมด มันไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากน้ำสีทับทิมที่เธออยากกินให้ลืมทุกสิ่งที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น

เซบาสเตียน มิลเลอร์

หนุ่มหล่อพ่อรวยที่หลอกล้วงเอาหัวใจของเธอไปทำลายด้วยความเจ้าชู้

“เฮ้...สาวน้อย เป็นอะไรไปน่ะ ไม่สบายหรือจ๊ะ?”

เสียงห้าวที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้มีนาหยุดชะงัก เธอมีอาการอ่อนเพลียจากการอาเจียนอย่างเห็นได้ชัด ร่างเล็กค่อย ๆ หันกลับไปมองก็พบว่ามีชายอเมริกันผิวขาวตัวโตในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สวมแจ็คเก็ตมีฮู๊ดยืนห่างจากเธอไม่กี่ก้าว เขามองมาและยื่นหน้าเข้ามาใกล้เหมือนอยากรู้

“ไม่ค่ะ...ฉันไม่เป็นอะไร ฉันจะกลับแล้วล่ะค่ะ”

“แน่หรือ...ไม่เป็นไรแน่หรือ...ให้ฉันช่วยเธอดีมั้ย หน้าตาเธอดูไม่ดีเลยนะสาวน้อย”

ชายคนนั้นทำให้เธอตระหนกด้วยการก้าวพรวดเข้ามาและยื้อแขนเธอไว้

“เอ๊ะ! ปล่อยนะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร”

มีนาสะบัดแขนแต่ดูเหมือนชายชาวอเมริกันคนนั้นยังพยายามแสดงความเป็นห่วงเป็นใยซึ่งหญิงสาวไม่ได้ต้องการมันสักนิด

“อ่ะน่า...อย่าขัดขืนซี ฉันจะช่วยเธอนะสาวน้อย ดูหน้าเธอซีดอย่างกับกระดาษ มานี่มา...ฉันจะพาเธอไปส่งนะยาหยี”

“ปล่อยฉันนะ!...นี่คุณจะทำอะไร ช่วยด้วย... โอ๊ย!”

เมื่อเห็นท่าไม่ดีร่างแน่งน้อยจึงออกแรงอันน้อยนิดผลักไสแต่ไม่ทันระวังตัวเธอกลับเป็นฝ่ายล้มลงนั่งก้นจ้ำเบ้าเสียเอง ใบหน้าของชายคนนั้นที่แสดงความห่วงใยเปลี่ยนเป็นถมึงทึงในทันที

“ดื้อนักนังนี่ ทำเป็นเล่นตัวดีนักเดี๋ยวฉันจะอุ้มเธอกลับไปเอง!”

“เฮ้ย! นั่นแกจะทำอะไรแฟนฉัน”