อสูรลงทัณฑ์

แท็กซี่คันหนึ่งแล่นมาจอด ที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลอัครพัฒน์ ประตูด้านหลังเปิดออกพร้อมกับร่างเพรียวบางของผู้โดยสารก้าวลงมาจากรถ

“นี่ค่ะค่าโดยสาร ขอบคุณนะคะ”

หญิงสาวผมสั้น ในชุดเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีฟ้ากับกางเกงยีนส์รัดรูปทรงเดฟ หยิบเงินส่งให้คนขับรถตามราคาที่อีกฝ่ายได้บอกไว้ เมื่อรถแล่นออกไปร่างเพรียวบางนั้นก็หยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็กมาถือ ก่อนจะเดินไปกดกริ่งหน้าประตู

“มาพบใครครับ”

ยามรักษาความปลอดภัย มาเปิดประตูให้ แต่ยังไม่ยอมให้แขกผู้มาเยือนเข้าไปข้างใน

“ฉันชื่อสรินดา เดชารัตน์ค่ะ เป็นเพื่อนของคุณเอวิตรา” สรินดาแนะนำตัวเอง

“คุณเอวิตรา เพิ่งออกไปข้างนอกกับคุณผู้หญิงเมื่อครู่นี้เองครับ”

“เหรอคะ เดี๋ยวฉันโทรหาเขาก่อนนะ” สรินดารีบกดโทรศัพท์โทรหา เพื่อนทันที

“ยายเอ อยู่ที่ไหนเนี่ย ฉันมาอยู่ที่หน้าบ้านเธอแล้วนะ เตรียมกระเป๋ามาค้างด้วย”

เสียงบ่นนั้น ทำให้ปลายสายหัวเราะขำ “ยายริน ฉันมาทำบุญกับคุณแม่ สักบ่ายๆถึงจะกลับ ไม่รู้นี่ว่าคุณเธอจะมาแต่เช้า เลยไม่ได้บอกไว้”

“ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะ อะไรกันนัดให้เขามา แล้วตัวเองก็ไม่อยู่” สรินดาตัดพ้อเพื่อนสาว ที่ปล่อยให้เธอมารอเก้อ

“อย่าใจน้อยสิจ้ะที่รัก เค้าขอโทษน้าตัวเอง...”

เอวิตราหยอดเสียงหวาน เล่นมุกแฟนฉันกับเพื่อนสนิท อย่างที่ชอบทำกันตอนอยู่โรงเรียนยามที่ถูกหนุ่มๆตามตื้อ แฟนฉันเวอร์ชั่นสาววาย ทำเอาหนุ่มๆถึงกับอึ้งปนเสียดาย กันไปเป็นแถบๆ เพราะเอวิตรานั้นน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น ในขณะที่สรินดาเป็นสาวร่างเพรียวหน้าหวานหยดแต่ห้าวเกินหญิง ทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมจนจบมหาวิทยาลัยเดียวกัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่อเรียนจบ เอวิตรามาช่วยงานบริษัทของครอบครัว ส่วนสรินดาเลือกเรียนต่อในระดับปริญญาโท หากยังติดต่อกันเสมอ

“แล้วจะให้เค้าทำยังล่ะจ้ะคนสวย” สรินดา อารมณ์ดีขึ้นเลยรับมุกเพื่อนสาว

“เดี๋ยวฉันคุยกับตาตุ่นก่อน ส่งโทรศัพท์ให้ตาตุ่นที่เป็นยามที”

“ลุงคะ เอจะคุยด้วยค่ะ”

สรินดาส่งโทรศัพท์ให้ลุงยาม ปลายสายพูดอะไรกับลุงยามไม่รู้ เห็นเพียงอีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆ กับตอบว่าครับๆ ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ

“เชิญคุณเข้าไปด้านในได้ครับ คุณเอให้คุณไปรอเธอข้างใน เดี๋ยวผมจะโทรบอกยายแจ่ม ให้พาคุณไปที่ห้องคุณเอครับ”

ว่าแล้วลุงยามก็โทรเรียก ยายแจ่มผู้เป็นแม่บ้านมาพาสรินดาเข้าไปด้านใน ราวห้านาทีแม่บ้านร่างท้วมก็เดินออกมาหา

“เชิญค่า คุณสรินดาใช่ไหมคะ คุณเอเธอโทรบอกป้าเมื่อกี้นี้เอง ว่าให้ช่วยดูแลคุณรินแทนเธอ มาค่ะป้าจะพาไปที่ห้อง”

นางกุลีกุจอ ช่วยหญิงสาวหิ้วกระเป๋า

ยายแจ่ม พาสรินดามาที่ห้องของเอวิตรา ก่อนจะช่วยหญิงสาวจัดเสื้อผ้าที่เตรียมมาด้วยเข้าตู้ ทั้งสองเปิดกระเป๋านำเสื้อผ้ามาวางบนเตียง เสื้อผ้าของสรินดาส่วนใหญ่เป็นเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ชุดนอนก็เป็นชุดเสื้อกับกางเกงแบบผู้ชาย ทำให้คนช่วยจัดอดลอบมองแกมสังเกตพฤติกรรมของสาวน้อยผมสั้นคนนี้ไม่ได้

ใบหน้าเรียวรูปไข่นั้นรับกับจมูกโด่งงาม ดวงตากลมโตมีแพขนตาหนางอนใต้เรียวคิ้วสวยดูน่ามอง หากเจ้าตัวจะไว้ผมให้ยาวอีกนิด นางแจ่มเชื่อว่าคุณสรินดาอาจจะสวยกว่าคุณเอวิตราคุณหนูของเธอเป็นแน่

“ขอบคุณค่ะป้าที่ช่วยจัดของ รินขอตัวไปอาบน้ำหน่อยนะคะ เมื่อเช้ารีบมาเลยไม่ได้อาบ”

สรินดายิ้มเขินๆ เกาะแขนแม่บ้านร่างท้วมไว้ ขณะเอนกายเข้าซบคนสูงวัยกว่าอย่างประจบ

“ป้าแจ่มเก่งนะคะ ทนกลิ่นรินได้ตั้งนาน ไม่บ่นสักคำ”

กิริยานั้นทำให้คนเห็นรู้สึกเอ็นดู ความคิดลบๆในใจค่อยๆเลือนหาย ถ้าคุณรินเป็นทอมก็คงจะเป็นทอมที่น่ารักที่สุดในโลก ขี้อ้อนอย่างกับลูกแมวแบบนี้ ชักจะไม่ค่อยแน่ใจเสียแล้วสิ นางแจ่มมองใบหน้าหวานใสของหญิงสาวอย่างวิเคราะห์อีกครั้ง

“คุณรินกับคุณเอ รู้จักกันมานานแล้วหรือคะ” คำถามนั้นคนถามตั้งใจล้วงข้อมูล

“รู้จักกันตั้งแต่เรียนมัธยมแล้วค่ะ แต่รินไม่เคยมาที่บ้านเอเท่านั้นเอง ส่วนยายเอไปบ้านรินบ่อยๆ ไปกิน ไปนอนกลิ้งบนที่นอนรินจนยุบไปหลายรอบแล้ว” สรินดาขยับกาย เอนตัวบนที่นอน

“รินเลยมาเอาคืนมั่ง เนี่ยจะนอนให้ที่นอนยุบ เตียงหักเลย”

คำเปรียบนั้นทำให้คนฟังหัวเราะขำ “แหม คงจะยุบจะหักในสิบยี่สิบปีนี่หรอกค่ะ คุณรินทานอะไรมาหรือยังคะ ป้าจะไปจัดให้”

สรินดาส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะป้า ก่อนมานี่ก็กินนมมากล่องนึงแล้ว เช้าๆอย่างนี้ รินไม่ค่อยทานอะไรหรอกค่ะ”

เมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการอะไร นางแจ่มจึงปล่อยให้ไปทำธุระส่วนตัว ก่อนจะออกมาทำงานในหน้าที่ของตัวเองต่อ