13 | หักห้ามใจ Nc

ผลัวะ! ผลัวะ!

ไม่ว่าเปล่าหมัดหนักซัดเข้าที่หน้าเสี่ยใหญ่ถึงสองครั้งจนมันลงไปกองที่พื้น มาคัสไม่ปล่อยโอกาสให้ว่างเว้น ใช้ปลายเท้ากระทืบเน้นย้ำซ้ำๆ ที่อกย้วยจนกระอักเลือดออกมา ลูกน้องของเสี่ยใหญ่ต่างพากันกรู่เข้ามาและการ์ดของมาเฟียหนุ่มก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆ เช่นกัน

“จะ...จัดการ...แค่ก...มันซะ!”เสี่ยใหญ่สั่งลูกน้องหลังจากถูกพยุงตัวขึ้นมา ชายฉกรรจ์คนหนึ่งยกปืนสั้นขึ้นมาเล็งเป่าไปที่หัวของมาคัส

“มึงกล้าเสี่ยงไหม!”เลย์ลูกน้องมือซ้ายที่ยืนเคียงข้างเจ้านายหนุ่มขึ้นนกจ่อหัวชายร่างใหญ่ที่ไม่ต่างจากเขานัก ก่อนจะตัดสินใจยิงเข้าที่ขาแข็งแรงจนมันล้มไปกองที่พื้น

ปัง!

กรี๊ด!!!!!

ลินลดากรีดร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะเห็นลูกน้องของเสี่ยใหญ่ล้มไปกองกับพื้น แขกโต๊ะอื่นต่างพากันวิ่งหนีไปหมดด้วยความแตกตื่น เธอตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวก้าวขาสั่นเทาเข้าใกล้มาคัส ยืนบังรัศมีของปืนที่เล็งไปทางเสี่ยใหญ่

“หยุดนะ!”

“อย่ามาขว้างฉันลินลดา”มาคัสยกมือขึ้นปัดด้ามปืนของเลย์ให้ลดลง เมื่อเห็นร่างบางเข้ามาขวางเอาไว้ สายตาของอสูรร้ายแห่งปารีสมองมาที่เธออย่างคาดโทษ

ห่วงคนอื่นมากกว่าผัวตัวเองงั้นหรอ!

“หยุดบ้าเสียที ไปจากที่นี่ซะ!”หญิงสาวเอ่ยปากไล่จ้องหน้าเขาไม่แพ้กัน ลินลดาผละออกจากเสี่ยใหญ่ขยับถอยหลังหนีเจ้าพ่อมาเฟีนหนุ่มที่ย่างสามขุมเข้ามาประชิดตัว

“โอ๊ย!”

“ไม่มีใครห้ามฉันได้ ทุกอย่างบนโลกต้องยอมสยบที่แทบเท้าฉัน ทุกอย่างที่ฉันต้องการจะครอบครอง ฉันจะเป็นเจ้าของแม้กระทั่งเธอ!”มาคัสกระซิบที่ข้างหูบางอย่างเย็นยะเยือก หลังจากที่ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดอสูร

“คุณจะไม่มีวันได้เป็นเจ้าของฉัน”แผดเสียงใส่พยายามสะบัดตัวออกจากพันธนาการที่โอบเธอไว้รัดแน่น

“แล้วเราจะได้รู้กัน”เขาบอกเพียงเท่านั้นก่อนจะจับโอบรัดเอวบอบบางไว้แน่น อุ้มเธอขึ้นราวกับสิ่งของไร้น้ำหนัก

“ฆ่าพวกมันซะ แล้วเก็บซากให้เรียบร้อย!”

“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ปล่อยฉันสิ!”ลินลดาเมื่อได้ยินคำสั่งขอคนช้าอำนาจถึงกับผวาเฮือก หญิงสาวใจเสียขึ้นมาทันควัน กำปั้นน้อยทุบเข้าที่ลำแขนแกร่งเมื่อเธอถูกเขาอุ้มจากทางด้านหลัง แต่มาคัสไม่ไหวติ่งเลยสักนิด

มาคัสฉุดกระชากคนตัวเล็กมาที่รถของตนก่อนจะยัดเธอเข้าไปภายใน และขับเคลื่อนออกถนนหลักมาที่คอนโดของเขา ในเมื่อเจ้าหล่อนดื้อรั้นขัดขืนเขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ วาจาที่เขาลั่นออกไปมักใช้ไม่ได้ผลสำหรับลินลดา ต้องใช้กายกำยำเท่านั้นกักกันเธอเอาไว้ใต้อาณัติ ทำให้หญิงสาวครวญครางปานจะขาดใจ

เมื่อรถจอดและดับเครื่องยนต์ลง มาคัสก้าวเท้าลงจากรถก่อนจะเดินไปเปิดฝั่งตรงข้ามออกกว้าง ดึงร่างแน่งน้อยที่นั่งนิ่งไม่ไหวติ่งใดๆ มีแต่ความเงียบกับอาการขัดขืนเพียงเท่านั้นที่เจ้าหล่อนแสดงออก แต่เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แรงอันน้อยนิดที่พยายามฝืนตัวเองไม่ให้เดินตามร่างสูงเข้าไปในลิฟต์แต่ไม่สามารถต้านทานแรงมหาศาลได้เลย

“ลินลดาหยุดดิ้นแล้วตามฉันมาดีๆ”มาคัสเริ่มเบื่อหน่ายกับกิริยาที่เธอแสดงออกมา ยังไงเสียวันนี้ก็ต้องปราบพยศคนสวยให้รู้ว่าเขาคือเจ้าของชีวิตของเธอ หลังจากวันที่พรากพรหมจรรย์ของเจ้าหล่อนวันนั้น เขากลับหลงใหล โหยหาแต่เธอจนไม่อยากให้ใครได้ซ้ำรอย

"คุณก็ปล่อยฉันสิ...”ลินลดายื้อตัวเองจนออกจากลิฟต์อีกไม่นานก็ถึงห้องเขาสินะ เธอจะยอมให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้ ถ้าปล่อยโอกาสอยู่ในห้องกันสองต่อสองเขาคงจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธออีกแน่

“เลิกดื้อสักที”คนเกเรรวบเข้าเอวคอดกิ่วอุ้มเธอพาดบ่า ทว่ากำปั้นน้อยระดมทุบตีแผ่นหลังเขาอย่างเต็มรัก ฝ่ามือฟาดเข้าที่ก้นงามงอนที่โผล่พ้นออกมาจากชุดเกาะอก ดีที่ชั้นนี้มีเพียงเขาและเธอเท่านั้น

เพี๊ยะ!

“โอ๊ย! ไอ้บ้าเจ็บนะ”

“เลิกแหกปาก...เก็บเสียงไว้ครางหวานๆ ใต้ร่างฉันก็พอ”ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของตน ใช้มือข้างที่ว่างทาบทับแสกนลายนิ้วมือเข้าไปในห้อง และเหวี่ยงร่างเล็กๆ ลงบนที่นอนอย่างแรงกว่าจะพาเธอมานี้ได้ใช้แรงไปไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว

“โอ๊ย!”หญิงสาวอุทานออกมาใช้มือกุมหน้าท้องของตัวเองเอาไว้ เมื่อร่างถูกเหวี่ยงลงมาบนที่นอนหนานุ่มอย่างแรง เธอจุกท้องน้อยไปหมด ก่อนจะกระถดถอยกายหนีไปที่หัวเตียงอย่างยากลำบาก

“หยุดพูดมากแล้วฟัง!...”อสูรร้ายคว้าเข้าหมับที่ไหล่บางบีบแน่นจนเจ้าหล่อนเหยเกด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าหล่อคมคายฉายชัดถึงความหงุดหงิด เขาไม่เคยอดทนอะไรเท่ากับหญิงสาวตรงหน้ามาก่อน เธอดื้อรั้น ไม่เชื่อฟังเขาอีกทั้งยังทำท่าทีราวกับเขาตัวเชื้อโรค

“ไม่ฟัง ฉันไม่...ฮื้อ….อืม”ไม่รอฟังคำค้านของคนตัวเล็กปากหยักหนาก็กดจูบลงมาอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนพยายามชอนไชเข้าไปชิมความหวานในโพรงปากนุ่ม แต่เจ้าหล่อนชั่งดื้อรั้นปิดปากบางเม้มไว้แน่นไม่ยอมให้เขาได้เฉยชิมเธอง่ายๆ