บทที่ 2 บ่อหมื่นพิษ (4)

ไช่หลันซวงก้มลงมองอาภรณ์ตัวเอง “ข้าเปลี่ยนชุดใหม่แล้ว ล้างหน้าบ้วนปากก็แล้ว เพียงแค่มิได้ผัดแป้งทาชาดเท่านั้น”

“ออกเดินทาง!” หลงกงเก๋อไม่อยากเจรจาไร้สาระกับนางเขาเดินนำลิ่วไปก่อน ไช่หลันซวงเลยวิ่งเข้าไปเอาห่อผ้าในถ้ำและกลับออกมาในเวลารวดเร็ว นางไม่ใช่สตรีเอวบาง นางอวบอัดกำลังพอดี แต่ก็แข็งแรงกว่าสตรีในห้องหอก็แล้วกัน

เดินมาอีกครึ่งวัน ก็มาถึงบ่อน้ำขนาดใหญ่ มีน้ำใสสีเขียวชวนให้ดื่มกิน หลงกงเก๋อนั่งพักขาลงที่หินก้อนหนึ่งหลังจากที่เอาผ้าบางๆ จากห่อผ้ามาปูไว้แล้ว อากาศเริ่มจะร้อนอบอ้าวขึ้น แต่เพราะไช่หลันซวงต้องคอยตามหลงกงเก๋อให้ทัน เหมือนนางจะต้องวิ่งมาตลอด แต่นางก็ไม่ได้บ่น ไม่โอดครวญสักคำ ใบหน้าขาวแดงจัดเพราะร้อน นางเลยตรงไปที่บ่อน้ำ กวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าและดื่มเข้าไปหลายอึก หลงกงเก๋อยิ้มมุมปาก พอใจยิ่งนัก เพียงไม่นานก็จะถึงดงกล้วยไม้อย่างที่หญิงชราว่า และที่ตรงนี้คือบ่อน้ำที่เชิญชวนให้ดื่มกิน แต่มันคือบ่อหมื่นพิษ!

ไช่หลันซวงเดินกลับมานั่งลงข้างๆ หลงกงเก๋อ นางดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำจากใบหน้าแผ่วเบา “อากาศร้อนยิ่งนัก”

หลงกงเก๋อนั่งหลังตรง สองแขนกอดอก เขาเพียงแค่รอเวลาที่นางจะได้รู้เสียทีว่าน้ำที่นางดื่มและล้างหน้านั้น หาใช่น้ำใสสะอาดอย่างที่เห็น คิดถึงตรงนี้ก็ต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง นัยน์ตาวาวแสง เขาชายตามองไช่หลันซวงแล้วเม้มปาก

“ร้อนนัก ข้าอยากจะอาบน้ำเสียแล้ว” นางเอ่ยขณะที่เริ่มเกาเบาๆ ที่หลังมือ และเลยขึ้นมาที่ข้างแก้ม “คัน” นางเอ่ยเสียงเบาขณะที่ก้มมองมือตัวเอง

สองมือเริ่มมีตุ่มแดงขึ้นมา และผุดขึ้นมารวดเร็วเพียงพริบตา “ข้า! เหตุใด ข้าคันเหลือเกิน” นางเกาหนักขึ้นตรงหลังมือพร้อมทั้งร้องด้วยความตกใจ ยิ่งเมื่อตุ่มแดงขึ้นมามากมาย นางยิ่งตกใจ สองตาเบิกกว้าง

“ท่านพี่!” ไช่หลันซวงหันมาทางหลงกงเก๋อและยื่นสองแขนไปตรงหน้าเขา “มือข้า คันเหลือเกิน ที่หน้าข้าก็เช่นกัน” ว่าแล้วนางก็เกาหน้าตัวเองแรงๆ

“เจ้าไปโดนว่านพิษมากระมัง” เขาแสร้งตกใจไปกับนาง

“ว่านพิษ!”

“ใช่”

“ในหุบเขานี้มีมากหรือ ข้าไม่รู้นี่นา แต่ว่านพิษบางอย่างข้าก็รู้จักดี” นางเริ่มเกาไปทั้งตัวเหมือนโดนมดแตกรังรุมกัด “แล้วข้าต้องทำเช่นไร คันเหลือเกินแล้ว”

“ข้าไม่รู้ ข้าไม่ใช่หมอ”

“อือ ข้าคันไปทั้งตัว ไม่ไหวแล้ว” ไช่หลันซวงลุกขึ้นแล้วถลกเสื้อผ้าขึ้นดูตามแขนขา “คันทั้งตัว ข้าจะตายหรือไม่” นางทรุดนั่งลงแล้วเกาอย่างหนัก น้ำตาเริ่มไหล

หลงกงเก๋อได้แต่มองภาพนั้นนิ่ง เขาแอบหันไปยิ้ม แล้วลุกขึ้นมายืนข้างๆ ไช่หลันซวง “หากเจ้าทนได้ เพียงแค่ไม่นานก็จะถึงดงกล้วยไม้ แล้วรีบกลับไปขอยาจากท่านยาย”

“ข้า…” ไช่หลันซวงเริ่มสะอื้นหนัก ใบหน้าที่ถูกนางเกาเริ่มแตกจนเลือดซึม สองมือนางแดงเถือก เสียงนางเบาหวิว “หากทนไม่ไหวก็หันหลังกลับ เจ้าเลือกเอา”

“ข้า...” พูดได้แค่นั้นแล้วนางก็หงายหลังตึง ลงไปนอนกลิ้ง “ข้าปวดท้อง!” คันไปทั้งตัวและอาการปวดท้องรุนแรงเริ่มเล่นงานนางอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย... ข้าปวดเหลือเกิน ท่านพี่”

หลงกงเก๋อเริ่มจะคิดว่าเขารุนแรงกับนางหรือไม่ อาการนางดูน่าเป็นห่วงมากเสียแล้ว เขาดึงนางขึ้นมา จับชีพจรดู พบว่าชีพจรนางเต้นรัวเร็วจนน่าตกใจ

หลงกงเก๋อจี้จุดสกัดพิษ เพราะไช่หลันซวงอาการหนักกว่าที่คิด เขาบังคับให้นางนั่งและลงไปนั่งซ้อนหลัง ใช้ปราณแก่งกล้าทะลวงจุดเพื่อช่วยขับพิษออก พักใหญ่นางเริ่มจะตอบสนองต่อปราณของเขา ตามเนื้อตัวนางมีเลือดซึมมากขึ้น ซึมออกมาจากตุ่มแดงๆ รวมไปถึงใบหน้าด้วย แล้วนางก็เริ่มอาเจียนหนัก อาเจียนเป็นสีดำคล้ำ มีผสมเลือดออกมาในตอนท้าย

“ข้าจะตายแล้ว” เสียงนางเบาหวิว เริ่มหายใจติดขัด แต่ก็รู้ว่าหลงกงเก๋อกำลังช่วยนาง

“เจ้ายังไม่ตาย!” หลงกงเก๋อลุกขึ้นและก้มลงมาช้อนร่างนาง ใช้วิชาตัวเบาเพื่อพานางกลับไปให้หญิงชราดูอาการ เขาไม่คิดว่าบ่อหมื่นพิษจะร้ายแรงถึงเพียงนี้ แม้จะช่วยขับพิษได้บ้างแล้ว แต่พิษในร่างกายนางยังมีอีกมาก เขาต้องเร่งฝีเท้าอย่างหนัก เพื่อให้ทันเวลา มิเช่นนั้นนางอาจจะถึงตายได้เพียงแค่ไม่นานหลงกงเก๋อพาไช่หลันซวนมาถึงกระท่อมของหญิงชรา

“ท่านยาย!” เขาร้องเรียกพร้อมทั้งก้าวยาวๆ เข้าไปในกระท่อมของนาง

“นางเป็นอะไรมา”

“บ่อพิษ” หญิงชราวางมือจากจอกชาและตรงเข้ามา

“เจ้าบ้า! ทั้งที่ข้ากำชับหนักหนา เจ้าจงใจแกล้งนางใช่หรือไม่” ใบหน้าเหี่ยวย่นนั้นท่าทางเอาเรื่อง ดูไม่พอใจอย่างมาก

“ท่านยาย! รักษานางก่อนได้หรือไม่เล่า” เขายอมรับผิด แต่ก็ไม่อยากให้หญิงโง่ต้องมาตายเพราะน้ำมือเขา

“เจ้ากงเก๋อ เจ้าต้องรับผิดชอบ”

“ข้าก็พานางมารักษาแล้วนี่อย่างไร”

หญิงชราเดินไปหากล่องยาและบอกให้หลงกงเก๋อวางร่างของไช่หลันซวงที่เตียงของตน เขาบรรจงวางนางลง หญิงชราเข้าไปจับแขนไช่หลันซวงขึ้นมาดู เลยไปที่ใบหน้า พลางเอาเข็มออกมาปักไว้หลายจุดเพื่อสกัดพิษ ยังให้หลงกงเก๋อป้อนยาให้ไช่หลันซวงไปเม็ดหนึ่ง

“เจ้าเซียนชำระล้างสารเลว นางเกือบตาย เล่นบ้าบออะไรของเจ้าห๊า”

หลงกงเก๋อขมวดคิ้วมุ่น หน้างอ แต่ก็หุบปากเงียบ สายตามองตรงไปที่ไช่หลันซวง ตอนนี้นางสงบลงไปแล้ว เข็มที่ช่วยสกัดพิษยังคงปักคาอยู่ตามแขนขาและใบหน้าของนางเต็มไปหมด พลางคิดว่าเป็นเขาอีกแล้วที่ทำผิด