บทที่6 ดอกดารานพรัตน์

"ซ่างเสินท่านจะพาข้าไปที่ใดงั้นเหรอ ถ้าอาจารย์รู้ว่าข้าแอบหนีเที่ยวล่ะก็ข้าคง"

"ไม่เห็นจะยาก เจ้าก็บอกว่าข้าบังคับ รับรองว่าศิษย์พี่สามไม่กล้าลงโทษเจ้าหรอก"

หลิงเซียวกอดไป๋เยี่ยนไว้แน่น เพราะไป๋เยี่ยนพานางเหาะผ่านหมู่เมฆไปด้วยความเร็วที่นางไม่เคยได้พบเจอมาก่อน

"ซ่างเสินท่านช้าลงหน่อย วิชาเหยียบเมฆาข้าไม่ค่อยคล่อง ข้ากลัวตกเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องกลัวข้ากอดเจ้าไว้ไม่ปล่อยหรอกน่า"

เป็นภาพที่น่าตื่นตาสำหรับหลิงเซียว เพราะไม่เคยออกไปไกลจากตำหนักซือมิ่งขนาดนี้มาก่อน ไป๋เยี่ยนพานางทะลุผ่านหมู่เมฆและกลุ่มดาวไปยังดินแดนเวิ้งว้างสุดขอบโลก

"ที่นี่มัน..."

ต้นไม้รอบๆตัวมีแสงระยิบระยับราวกับหยาดเพชรพร่างพราย ต้นไม้ใบหญ้า เป็นผลึกใสสะท้อนแสง ราวกับคริสตัล สถานที่แห่งนี้เปี่ยมไปด้วยไอเซียน เหล่าผีเสื้อวายุกำลังโบกบินล้อเล่นกับดอกไม้เรืองแสง

"งดงามยิ่ง ข้าไม่เคยเห็นมันอะไรแบบนี้มาก่อน ที่นี่คือที่ใหนเหรอ"

"ดินแดนสุดขอบโลก เป็นเขตสิ้นสุดแดนสวรรค์ ปราการสุดท้ายที่ขวางระหว่างแดนมารกับภิภพสวรรค์"

หลิงเซียวตื่นเต้นกับทุกอย่างที่นี่ นางเดินชมต้นไม้ใบหญ้าด้วยความสนใจ ใบหน้ายามแย้มยิ้มอย่างสดใสของนาง ทำให้ซ่างเสินรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก

ผีเสื้อวายุโบยบินมาเกาะไหล่ของหลิงเซียว อีกหลายตัวเข้ามาล้อมรอบๆ ไป๋เยี่ยนเบิกตามองอย่างตื่นเต้น

"ศิษย์พี่ห้า ท่านจากไปไม่เหลือผู้สืบทอดไว้แม้แต่คนเดียว เหตุใดบัวหยกเหมันต์จึงผลิดอก ข้าไม่เชื่อว่าไป่เหอคือผู้สืบทอดของท่าน ไม่แน่หากเป็นนางล่ะก็"

ไป๋เยี่ยนอิงอยากพิสูจน์บางอย่าง นางเดินเข้ามาจับมือของหลิงเซียวเอาไว้แน่น

"หลิงเซียว ดินแดนแห่งนี้เปี่ยมด้วยไอสุริยันจันทรา หากเจ้าซึมซับไอสวรรค์จากที่นี่บ่อยๆ การฝึกวิชาเซียนของเจ้าจะรุดหน้าเร็วยิ่งขึ้น มาทางนี้กับข้า"

กล้วยไม้น้อยเชื่อทุกสิ่งที่ซ่างเสินกล่าว นางยินดีเดินตามไปถึงบึงธารดารา ใจกลางสุดเขตแดน

น้ำในบึงเป็นสีดำสนิท แต่มีประกายดาวส่องแสงระยิบระยับเต็มไปหมด ประดุจทะเลดาวยามค่ำคืน

หลิงเซียวมองลงไปยังความลึกสุดหยั่งนั้น

"เชื่อใจข้าหรือไม่"

"ข้าเชื่อท่าน ซ่างเสิน ท่านต้องการให้ข้าทำอะไร"

"เจ้าลงไปยังใจกลางบึง ข้าจะใช้ปรานเซียนของข้าช่วยเจ้าฝึกพลังบำเพ็ญ"

ถึงจะได้คำรับรองจากซ่างเสิน แต่จู่ๆ จะให้เดินลงไปในที่ๆไม่เคยคุ้นเช่นนี้ก็ออกจะน่าหวาดหวั่นอยู่บ้าง

และดูเหมือนซ่างเสินจะรู้ความคิดของกล้วยไม้น้อย จึงจับมือแล้วประคองไหล่ของกล้วยไม้น้อยเอาไว้ ทำให้ความมั่นใจกลับคืนมาได้มาก

"มากับข้า ข้าช่วยเจ้าเอง"

"ท่านอย่าปล่อยมือนะข้ากลัว"

ความคิดแรกของหลิงเซียวที่เท้าแตะพื้นน้ำ นางคิดว่าจะจมลงไปเสียแล้ว แต่ก็ไม่ 

เท้ารู้สึกได้ถึงแรงกระเพื่อมของพื้นผิวที่อ่อนไหว แต่กลับไม่จม เป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่และตื่นเต้น หลิงเซียวเริ่มยิ้มออกมา

"เจ้าดีขึ้นรึยัง ยังกลัวอยู่หรือไม่"

"ขอบคุณซ่างเสินข้าดีขึ้นแล้ว"

ไป๋เยี่ยนส่งยิ้มให้กับหลิงเซียว ก่อนที่จะค่อยๆถอยออกมา นางขยับวาดปลายนิ้วแทนกระบี่ ควบคุมปรานเซียนในร่างแล้วส่งพลังไปให้หลิงเซียว

"ควบคุมพลังปราน ส่งไปยังจุดตันเถียน"

พลังปรานเซียนอันบริสุทธิ์ของเซียนจิ้งจอก  หลั่งไหลเข้ามาควบคุมเส้นลมปรานภายในร่างหลิงเซียว นางรีบผูกยันต์มือรวบรวมพลังทั่วร่างไปยังจุดตันเถียนตามที่ไป๋เยี่ยนสอน

"ซ่างเสิน ข้ารู้สึกว่าข้ามีพลังเพิ่มขึ้นมากเลย วิธีของท่านได้ผลจริงๆ"

หลิงเซียวยิ้มกว้าง พลางหัวเราะอย่างยินดี ซ่างเสินมองดูเซียนบุพผาน้อยแล้วตัดสินใจ

"ขอโทษนะหลิงเซียว เจ้าอดทนหน่อยนะ"

นางรำพึงออกมาเบาๆ ก่อนที่จะวาดมือด้วยท่วงท่าที่เปลี่ยนไป ลมปรานในร่างกล้วยไม้น้อยกำลังถูกควบคุมโดยปรานของเซียนจิ้งจอกที่โคจรไปทั่วร่าง

"ต้องทะลวงจุดลมปรานทั้ง 8 ของนาง โซ่วไทหยิน ซานเจียน โซ่วไทหยาง"

"ซ่างเสิน ท่านทำอะไร ทำไมข้าถึงรู้สึกเจ็บล่ะ"

ความรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่าง ทำให้หลิงเซียวเริ่มไม่แน่ใจ ยิ่งซ่างเสินไม่ยอมตอบอันใดนางเลย ก็ยิ่งทำให้หวาดหวั่น

"ต่อไปก็ จูเสาหยิน จูเสวี่ยหยิน จูไทหยิน !"

"อ้าาา ซ่างเสิน ข้าเจ็บเหลือเกินท่านหยุดเถอะ"

"การทะลวงจุดทั้งแปดในคราเดียวต้องใช้พลังปรานอย่างมาก เวลานี้ปรานของข้าเชื่อมต่อกับเจ้า ข้าจะหยุดตอนนี้ไม่ได้"

ไป๋เยี่ยนพยายามจะไม่มองใหน้าทนทุกข์ของนาง หากลังเลแม้เพียงเล็กน้อย อาจส่งผลร้ายทั้งกับหลิงเซียวและตนเอง

"อีกนิดเดียวเท่านั้น อดทนหน่อยหลิงเซียว เหลือเพียงจูเสาหยาง จูเสาหมิงเท่านั้น"

ไป๋เยี่ยนซ่างเสินดึงดันทะลวงอีกสองจุด หลิงเซียวเบิกตากว้าง ความเจ็บปวดราวกับร่างทั้งร่าง ราวกับถูกฉีกเป็นเสี่ยงๆทำให้นางไม่สามารถตั้งสมาธิไปที่จุดตันเถียนได้

นางพ่นละอองโลหิตสีชาตออกมาอย่างสุดจะกลั้น  ไป๋เยี่ยนรู้สึกถึงความผิดปกติของหลิงเซียวก็สายเกิน

"แย่แล้วลมปรานย้อนกลับ หลิงเซียว!"

เซียนจิ้งจอกรีบคายลูกแก้วจิ้งจอกออกมา แล้วส่งลูกแก้วจิ้งจอกเข้าไปในร่างหลิงเซียว

ลูกแก้วจิ้งจอกเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของหัวใจ มันดูดซับพลังส่วนเกินที่ร่างจะรับไหวเอาไว้ได้ ก็จริง แต่ก็ทำให้ไป๋เยี่ยนบาดเจ็บภายในไปด้วย

ร่างที่ไร้สติของหลิวเซียวยังคงลอยอยู่เหนือบึงธารดารา แสงเรืองรองระยิบระยับค่อย ๆ พุ่งขึ้นจากผิวน้ำ รายล้อมรอบตัวหลิงเซียว

เพียงชั่วครู่ดอกไม้แก้วผลึกสีรุ้งก็ผุดขึ้นที่ผิวน้ำ นั่นคือสิ่งที่ไป๋เยี่ยนรอคอย มันค่อยๆเบ่งบาน

ไป๋เยี่ยนกระอักเอารสเลือดออกมา เพราะอาการบาดเจ็บ แต่นั่นไม่ได้เบี่ยงเบนความสนใจในดอกไม้นั้นแม้แต่น้อย

"เป็นเจ้า หลิงเซียว  ดอกดารานพรัตน์ เป็นเจ้าจริงๆ"

"นี่มันอะไร เจ้าทำอะไรลงไปอาอิง"

อี้เจ๋อซือมิ่งซ่างจวินปรากฏตัว เขาติดตามการรับรู้ถึงพลังบำเพ็ญของหลิงเซียวที่ไม่ปกติจึงติดตามมา

ซ่างจวิน รีบเข้าไปอุ้มร่างที่หมดสติของศิษย์รักลงมา พลางส่งสายตาตำหนิ

"เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ ทำเช่นนี้คิดจะทำร้ายศิษย์ข้าหรือทำร้ายตนเองกันแน่"

"ศิษย์พี่สาม ท่านคิดจะปิดบังข้าไปถึงเมื่อไหร่ เห็นชัดๆว่านางคือผู้สืบทอดของศิษย์พี่ 5 ท่านยังจะโกหกข้าอยู่อีก"

อี่เจ๋อรีบหลบสายตา ก่อนจะหันมาปฏิเสธเสียงแข็ง

"ซ่างเสิน ท่านเข้าใจผิดแล้ว ศิษย์ข้าคนนี้เป็นเพียงภูติกล้วยไม้ดิน ไม่สูงส่งอาจเอื้อมเป็นถึงเทพบุพผา ท่านอย่าได้เอาความสนใจส่วนตัวของท่านมาตัดสินเลย หวังว่าต่อไปท่านจะไม่เข้าหานางอีก ปล่อยให้นางใช้ชีวิตในแดนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าอย่างสงบเถิด"

อี้เจ๋อกล่าวเพียงเท่านั้นก็หายตัวไปพร้อมกับหลิงเซียว ทิ้งให้ไป๋เยี่ยนอยู่ที่บึงธารดารา จ้องมองดูดอกดารานพรัตน์เปล่งแสงฉายฉาน 

ไป๋เยี่ยนวาดมือเก็บเอาดอกดารานพรัตน์มาไว้ในมือ ทหารทัพสวรรค์กลุ่มหนึ่งรีบเข้ามายังดินแดนสุดเขต เพราะรับรู้ถึงความผิดปกติ

"หันมาเจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่สุดเขตแดนนี่"

ไป๋เยี่ยนหันกลับมาสีหน้าไม่สู้ดี เหล่าทหารสวรรค์มีหลายคนจำนางได้รีบคำนับทันที

"ซ..ซ่างเสิน คารวะซ่างเสิน เหตุใดท่านมาอยู่ที่นี่ได้เล่า เอ๋!?  ในมือท่านนี่มันดอก ..."

"ไม่ใช่เรื่องของพวกเจ้า ข้าแค่มาเดินเล่น ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว ข้าไม่ต้องการให้ใครมารบกวน พวกเจ้าไปเถอะ"

"ข..ขอรับ พวกข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้"

เหล่าทหารพากันมองหน้ากันแล้วรีบถอยออกไป ไป๋เยี่ยนหมดแรง จึงทรุดกายนั่งลงข้างบึงธารดารา มองพินิจดอกดารานพรัตน์

สามหมื่นปีก่อน ไป๋เยี่ยนเดินทางไปกำหราบอสูรพิษที่เกาะฉงหมิง ได้รับพิษเพลิงกาฬ เป็นมู่ตัน ที่ปลูกดอกดารานพรัตน์ช่วยชีวิตนางเอาไว้ได้

"มู่ตัน ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ศิษย์พี่ห้า กลีบมู่ตันทองนั้น เพียงเห็นครั้งแรกข้าก็แน่ใจแล้วว่าเป็นของท่าน เหตุใดศิษย์พี่สามถึงได้จงใจปิดบังข้า ข้าต้องรู้ให้ได้ทำไมร่างจริงของหลิงเซียวถึงเป็นกล้วยไม้หาใช่ดอกมู่ตัน พวกท่านสองคนคิดทำอะไรกันแน่"

ดังแสงเทียนดับ สติของนางค่อยๆเลือนลางไป๋เยี่ยนนั่งโงนเงนไม่อาจทรงตัวไว้ได้  แต่ก่อนที่จะหงายล้มลงไปทางด้านหลัง ลู่ชิงที่ตามหาผู้เป็นนายก็เข้ามารับร่างได้ทันท่วง

"ฝ่าบาท ฝ่าบาท ไป๋เยี่ยนอิง!"