บทที่ 5: ขุนอริญชร์เพียงสวัสดิ์

คำพูดประโยคนั้นติดตรึงอยู่ในหัว วันทั้งวันคิดวกวนไปมา จนอดไม่ได้ที่จะรบกวนแฟนของเพื่อนอีกครั้งด้วยการส่งข้อความไปหา

‘พี่ดนัยคะ พอจะว่างคุยบ้างไหมคะ’

‘เรื่องของท่านอีกล่ะสิ’

ท่านไหนไม่ต้องเดา มีท่านเดียวเท่านั้นล่ะ

ท่านเจ้าที่!

‘คือหนูอยากรู้อะไรบางอย่าง’

‘อะไรล่ะ’

‘หนูเคยเป็นเมียเขามาก่อนเหรอคะ’

อ่านประโยคนี้แล้ว ดนัยก็นิ่งงันไป เขาไม่อยากก้าวล่วงบ่วงกรรมของใครเลย ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี หากแต่ก็มีเสียงหนึ่งกระซิบมาในหัว ซึ่งเป็นเสียงที่เขาจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร

‘ช่วยบอกแทนข้าหน่อย เกลอข้า’

เป็นแบบนี้แล้วเขาจะปฏิเสธได้อย่างไรล่ะ

‘อืม เคยเป็น’

กลิ่นหอมนิ่งงันไป

มิน่าล่ะ ถึงได้เห็นภาพนิมิตว่าไปสาบานอะไรกันที่วัด

ถามว่าเชื่อไหม กลิ่นหอมก็ไม่เชื่อหรอกว่าสิ่งที่พบเจอเป็นของจริง เธอแค่กำลังสนุกกับการค้นหาอะไรบางอย่างจากสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ดังนั้นในเมื่อเธอไม่กลัว เธอก็ต้องไปให้สุดทาง

‘มีอะไรอยากรู้อีกไหม’

‘มีค่ะ หนูอยากรู้ว่าเขามีชื่อไหม จะได้เรียกกันถูก’

ดนัยปิดเปลือกตา นิ่งงันไป รอให้ใครบางคนกระซิบบอก

‘อริญชร์...’

ดนัยไม่แน่ใจนักว่าจะดีหรือเปล่าที่ให้มนุษย์มาเรียกอย่างสนิทสนมคุ้นเคยแบบนี้ แต่เมื่อได้ยินเสียงกำชับ

‘ให้น้องเรียกข้าว่าอริญชร์’

‘แต่ว่า...’

‘จะแต่อะไร ในเมื่อชาตินั้นเอ็งกับข้าก็เป็นสหายกัน เอ็งกับข้าเป็นขุน โตมาด้วยกัน จำมิได้รึ’

เรื่องนี้ดนัยก็พอจะรู้อยู่จากภาพนิมิตในวันนั้น แต่ยังไม่รู้ละเอียดสักเท่าไรนัก กระทั่งอีกฝ่ายมาบอกนี่แหละ

เอาก็เอาวะ ในเมื่อถูกขอร้องมาอย่างนี้ เขาก็คงจะต้องยอมเป็นสื่อให้แล้วล่ะ

‘ชื่ออริญชร์’

ดนัยตอบไปสั้นๆ แต่แล้วก็ต้องพิมพ์ส่งไปอีกเมื่อขุนอริญชร์กระซิบบอก

‘บอกด้วยสิว่าข้ามีราชทินนามด้วย’

‘ท่านมีราชทินนามด้วยนะ’

‘ราชทินนาม...หมายความว่าเป็นขุนนางเหรอคะ’

‘อืม’

‘แล้วมีราชทินนามว่าอะไร พี่ดนัยบอกหนูได้ไหม’

‘เรื่องนี้ข้าจะไปบอกกับน้องเอง’

ขุนอริญชร์ว่าก่อนที่ดนัยจะได้พิมพ์บอกไป เขาจึงตัดสินใจพิมพ์ไปสั้นๆ ว่า...

‘เรื่องบางอย่าง พี่ก็พูดไม่ได้ ต้องให้ท่านบอกเอง’

แล้วก็ตัดบทสนทนาไปดื้อๆ อ้างว่าจะไปทำธุระต่อ ส่วนกลิ่นหอมก็ไม่กล้าจะเซ้าซี้อะไรมากแล้ว ได้แต่ทวนชื่อนั้นซ้ำไปซ้ำมา

“ชื่ออริญชร์ เป็นท่านขุน...ขุนอริญชร์...ไม่น่าจะสั้นแค่นี้มั้ง”

ถูกอย่างที่กลิ่นหอมคิด ราชทินนามของขุนอริญชร์ไม่ได้มีแค่ขุนอริญชร์เท่านั้น ยังมีต่ออีก นั่นคือขุนอริญชร์...

“อริญชร์อะไรก็ช่างเถอะ”

หญิงสาวทำท่าไม่สนใจแล้ว เตรียมตัวจะล้มตัวลงนอน หากแต่ขุนอริญชร์กลับพึมพำออกมาเบาๆ

‘ถ้าอยากรู้ว่าพี่มีราชทินนามว่าอะไร คืนนี้ประเดี๋ยวพี่จะไปบอกเอง’

ไม่ได้บอกกับบริวารของตน ทว่าบอกกลิ่นหอมแม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินก็ตาม เห็นทีต้องไปเข้าฝัน หรือไม่ก็...

‘คุณหนูนอนทำสมาธิอีกรอบแล้วเจ้าค่ะ’

ชมพู่ร้องบอกเมื่อเห็นกลิ่นหอมนอนเหยียดตรงและเริ่มกำหนดลมหายใจ

เอาเถอะ จะทำสมาธิท่าไหน เขาก็ไม่สนหรอก แต่อย่างไรคืนนี้เขาก็ต้องไปบอก ไม่อย่างนั้นกลิ่นหอมอาจจะไม่สนใจเขาอีกแล้วก็ได้

กว่าชั่วโมงเลยทีเดียวที่กลิ่นหอมพยายามทำสมาธิ หากทว่าทำไม่ได้ สุดท้ายก็ตัดสินใจจะหลับโดยไม่รู้ว่าช่วงที่เคลิ้มใกล้เข้าสู่นิทรารมย์นั้นคือช่วงที่จิตนิ่งที่สุด ไม่นานนัก เธอก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นเมื่อเธอเผลอไปคิดวกวนถึงสิ่งที่ได้ยิน

‘ขุนอะไรนะ ขุนอริญชร์...’

‘เพียงสวัสดิ์...’

‘คะ?’

‘ขุนอริญชร์เพียงสวัสดิ์’

มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา พร้อมกับภาพของชายหนุ่มในชุดทหารโบราณ สิ่งที่กลิ่นหอมรับรู้ได้ก็คือเขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กว่าชายไทยสมัยนี้ ร่างกายกำยำสมส่วน ที่ดึงดูดสายตาที่สุดก็คือใบหน้าคร้ามคมหล่อเหลา ต่างจากผู้ชายโบราณที่เธอเคยเห็นตามภาพถ่ายสมัยต้นยุครัตนโกสินทร์อยู่โข

‘พี่เป็นเทวดาเจ้าที่ พี่นิมิตภาพได้’

ก่อนที่หญิงสาวจะได้ออกปากถาม อีกฝ่ายก็สวนกลับมามาแล้ว

‘แล้วคุณคือ...’

‘เรียกพี่ว่าพี่อริญชร์’

ครั้งนี้ก็ถามยังไม่ทันจะจบ ขุนอริญชร์ก็สวนขึ้นมา ขณะเดียวกันกลิ่นหอมก็พบว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่ชุดในยุคปัจจุบัน หากแต่สวมใส่ผ้าสไบและผ้าถุงสีโทนม่วงเช่นเดิม

ทำไมจะต้องสีโทนม่วง?

กลิ่นหอมนึกสงสัย ทำให้ขุนอริญชร์ต้องตอบ

‘เพราะเอ็งเป็นลูกสาวผู้ดีมีอันจะกิน’

หญิงสาวไม่กระจ่างสักเท่าไรนัก แต่ก็ไม่มีเวลาให้สงสัยเช่นกัน เมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็ก้าวเข้ามาใกล้ แล้วสวมกอดร่างของเธอไว้แน่น

‘พี่...’

“...”

‘พี่คิดถึงเอ็งเหลือเกิน แม่ซ่อนกลิ่น...คิดถึงเหลือเกิน’

เพียงได้ยินเท่านั้น น้ำตาก็ไหลปริ่มออกมา ก่อนทำนบน้ำตาจะพังทลายเมื่ออีกฝ่ายว่าขึ้นอีก

‘พี่ขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ ขอโทษ...’

สัญญาหรือ? สัญญาอะไร

‘สัญญาที่พี่บอกว่าจะรักและดูแลเอ็งตลอดไป’

น้ำตาไหลอาบใบหน้าหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ไม่ใช่ความรู้สึกเสียใจของเธอ ทว่าเป็นความรู้สึกเสียใจระคนยินดีของขุนอริญชร์

ก็จะไม่ให้เขายินดีได้อย่างไร ในเมื่อเขา...

‘พี่รอเอ็งมาหลายร้อยปีแล้ว ไม่คิดว่าเอ็งจะกลับมา’

การรอคอยยาวนานและทรมาน แต่ตอนนี้รู้สึกดีใจด้วยที่ได้เจอกันอีกครั้ง ส่วนเรื่องคำสาบานนั้น เขาตัดสินใจจะบอกให้รู้เมื่อกลิ่นหอมคิดที่จะถาม

‘พี่ขอสาบาน...ว่าจะรักและดูแลแม่ซ่อนกลิ่นตลอดไปตราบเท่าชีวิตจะหาไม่...’

ยังไม่ทันได้ปริปากอะไรก็ได้คำตอบแล้ว มิหนำซ้ำยังกลายเป็นร้องไห้โฮอีกต่างหาก จิตลึกๆ ในอดีตชาติของกลิ่นหอมค่อยๆ ถูกเปิดออก ถึงเธอจะยังไม่แน่ใจนักว่าตัวเองเป็นใคร แต่ภาพที่เห็นก่อนหน้านั้นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งพาเธอไปสาบานรักต่อหน้าพระ...มันเป็นเรื่องจริง

‘พี่ขอโทษ... ขอโทษจริงๆ ที่รักษาสัญญาไม่ได้’

ขุนอริญชร์ว่าเสียงเครือ อ้อมกอดนั้นรวบร่างของหญิงสาวให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ปล่อยให้น้ำตาไหลรินอาบหัวไหล่มน โดยที่กลิ่นหอมเองก็เศร้าไปกับความรู้สึกของเขาเช่นกัน กระนั้นก็ยังสงสัย

นอกจากสาบานต่อหน้าพระแล้ว ยังมีเรื่องอะไรที่สัญญาไว้อีกเหรอ

‘ค่อยๆ รับรู้ไป จิตของเอ็งไม่นิ่ง พี่กลัวว่าเอ็งจะรับไม่ไหว คืนนี้พี่มาบอกเอ็งแค่นี้ แล้วเอ็งนอนพักเสีย’

บทสนทนาจบลงแค่นั้น กลิ่นหอมรู้สึกตัวราวกับตื่นจากฝัน สะดุ้งเฮือกน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเมื่อครู่นี้

ถ้าไม่เขียนหรืออ่านนิยายเยอะเกินไป ก็คงจะนอนน้อยเกินไปแน่

เธอคิด พลันก็หยิบโทรศัพท์มาบันทึกชื่อของขุนอริญชร์ด้วยกลัวตัวเองลืม

‘ขุนอริญชร์เพียงสวัสดิ์’ ถูกพิมพ์ลงโทรศัพท์มือถือ พลันหญิงสาวก็นั่งมองชื่อนั้นจากหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความสับสนงงงวย ก่อนจะเริ่มเสิร์ชหาวิธีสัมผัสกับผู้ชายคนนี้อีกครั้ง ตั้งแต่เรื่องการไปครอบครู ถึงเรื่องการรับขันธ์ห้า และตบท้ายเรื่องการทำสมาธิ

ท่าทางนั้นทำเอาชมพู่ต้องระบายยิ้มน้อยๆ ด้วยความเอ็นดู

‘ขี้สงสัยไม่เลิกจริงๆ เลยนะเจ้าคะ คุณหนูชาตินี้เนี่ย’

ขุนอริญชร์ไม่ได้ว่าอะไร จ้องมองหญิงสาวที่เช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลือบนใบหน้านิ่งๆ พลันก็พึมพำออกมา

‘ข้าอยากเช็ดน้ำตาให้แม่ซ่อนกลิ่นมากกว่าให้นางทำเอง’

‘คุณท่าน...’

ชมพู่ครางออกมาด้วยสงสารผู้เป็นนายสุดกำลัง ก่อนที่ขุนอริญชร์จะเปลี่ยนเรื่อง

‘ข้าจะลงไปดูความเรียบร้อยรอบบ้านเสียหน่อย ถ้าเอ็งไม่อยากอยู่เฝ้าแม่ซ่อนกลิ่น เอ็งก็ตามข้าลงไปแล้วกัน’

แล้วชมพู่จะยอมอยู่หรือ นางตามคุณท่านของนางลงไปตรวจตราบ้านดีกว่า ปล่อยให้คนช่างสงสัยใช้เวลาส่วนตัวไป จนกระทั่งรุ่งสาง...