4

“ปัดไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวรินไปเข้าห้องน้ำคนเดียวได้”

“เอาแบบนั้นเหรอริน”

“เร็วสิจ๊ะ” คุณหญิงเกศเกสรเร่งเร้าลูกสาว

“แม่ขอตัวยายปัดก่อนนะจ๊ะ ทุกคนตามสบายนะ” เกศเกสรดึงลูกสาวให้เดินตามไป ปัทมาหันมาพยักหน้าให้รุ้งรวิดา รุ้งรวิดาก็พยักหน้ากลับไปว่าไม่เป็นไร

“ปิง มาทางนี้ก่อน เพื่อน ๆ อยากคุยกับนาย” มีเพื่อน ๆ ในงานวันเกิดที่สนิทกันมากอดคอของปิงแล้วพาไปคุยกับเพื่อนอีกด้าน ทำให้ตรงนั้นเหลือเพียงแค่รุ้งรวิดากับกรการณ์เพียงเท่านั้น

รุ้งรวิดาประหม่า เธออึกอัก ทำตัวไม่ถูก จะให้ชวนเขาคุยเธอก็คงไม่ทำ เพราะเขาดูไม่เป็นมิตร เป็นผู้ชายที่เข้าถึงได้ยาก และดูเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเสียอีก

“ขอตัวก่อนนะคะ” กระนั้นเธอก็ยังมีมารยาท เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพออกไป

“รังเกียจกันขนาดนั้นเลยเหรอ” ประโยคกระด้างของเขาทำให้รุ้งรวิดาชะงักเท้าที่หมุนกายเดินจากมา ก่อนจะหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเขา หัวใจของเธอเต้นโครมครามอย่างประหลาด เมื่อได้สบประสานสายตาด้วย

เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก เนื้อตัวเย็นเยียบและร้อนผ่าวสลับกันเหมือนคนเป็นไข้

“คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอไม่รู้จะใช้สรรพนามเรียกเขาว่าอย่างไรดี เลยเรียกใช้คำสุภาพที่สุด

“คุณ!” เขาทวนคำพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน

สรรพนามห่างเหินนั้นทำให้กรการณ์รู้สึกอยากเอาชนะ อยากครอบครองเธอเข้าไปอีก

แต่ครอบครองแล้วเขวี้ยงทิ้งเหมือนที่เธอทำกับเขา ไม่ใช่ครอบครองแล้วจะรักษาเธอเอาไว้ตลอดไป

เธอมาสนิทกับเขาเอง มาทำให้เขารัก มาทำให้เขารู้สึกดีๆ แล้วเขี่ยทิ้ง ช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่เธอมาทำให้เขารู้สึกดี ก่อนที่เธอทำให้เขาเจ็บเจียนตาย พร้อมด้วยภาระหนี้สินและปัญหาเรื่องเงินๆ ทอง ๆ ที่เขาเต็มใจให้โดยไม่หวังผลตอบแทน แต่เธอมาเพื่อหวังผลจากเขาเท่านั้น

เขาเจ็บปวดจนต้องหนีไปเลียแผลใจอยู่เมืองนอกพักใหญ่

“คือรินขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” เธอรีบเอ่ยอีกครั้งเพื่อทำลายความเงียบอันชวนอึดอัดนั้น

ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รั้งเธอเอาไว้ เธอจึงรีบเดินจ้ำอ้าวจากไป

กรการณ์มองตามร่างอรชรไปจนสุดตา เขากัดฟันจนขึ้นสัน รู้สึกร้อนเร่าในอกทุกครั้งเมื่อได้เจอกับรินลดา ทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกนี้มันจางหายไปแล้วเมื่อหลายเดือนก่อน

รุ้งรวิดารู้สึกได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเธออยู่ตลอดเวลา พอหันไปก็เจอเข้ากับกรการณ์ เธอรู้สึกประหม่า จนต้องหลบสายตาเขาทุกครั้ง รู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก เลยต้องหนีออกมาเดินรับลมเล่นในสวนหลังบ้านของปัทมา ปล่อยให้ปัทมาคุยกับเพื่อนวัยเด็กของหล่อนอย่างออกรส

“ดอกไม้งามมักจะซุกซ่อนไปด้วยหนามอันแหลมคม”

“อุ๊ย!” รุ้งรวิดาสะดุ้ง เธอดึงมือหนีจากดอกกุหลาบ แต่เผลอไปสัมผัสหนามของมันจนเลือดซึม

“ต้องหัดระวังตัวเองบ้างนะ” เขาเดินเข้ามาหา ก่อนจะดึงมือไปงับดูเบา ๆ เพื่อห้ามเลือด

“อุ๊ย!” รุ้งรวิดาอุทานออกมาอีกครั้งต่างตกใจ

ความร้อนชื้นและสายตาร้อนแรงโลมเลียของเขาทำให้รุ้งรวิดาใจเต้นโครมคราม เธอรีบดึงมือหนีและถอยห่างไปหลายก้าว สายตาตื่น ๆ มองเขาอย่างตกประหม่า

ท่าทีของอีกฝ่ายทำให้กรการณ์ยกยิ้มมุมปาก เมื่อก่อนเธอเป็นคนร่าเริงสดใส ใครอยู่ด้วยแล้วรู้สึกชอบ เธอมีผู้ชายมาจีบเยอะเขารู้ดี เขาเองก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้นเหมือนกัน

ตอนที่เธอประกาศว่าคบกับเขา มันทำให้เขารู้สึกว่าได้กำชัยชนะทุกอย่างเอาไว้ แต่ในวันที่เธอบอกเลิกเขา ด้วยเหตุผลทุเรศ ๆ ว่าเขาดีเกินไป มันทำให้เขารู้สึกย่ำแย่เหมือนโดนตบหน้าจนหน้าชาไปหมด

ยังไม่พอแค่นั้น เธอยังหันไปสนิทสนมกับปิง ไปไหนมาไหนด้วยกันจนคนเอาไปพูดกันสนุกปากว่าเธอสลัดรักจากเขาแล้วหนีไปซบอกปิง อีกไม่นานก็คงเปิดตัวคบหากัน

ความรู้สึกนั้นทำให้เขาเจ็บปวดแค้นใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ผ่านไปหลายเดือน เขาก็ไม่ได้ยินข่าวว่าปิงประกาศตัวคบหาดูใจกับอดีตแฟนสาวอย่างรินลดา ทำให้เขากลับมาคุยกับปิงอีกครั้ง ยิ่งเมื่อรู้ว่านอกจากปิงแล้ว เธอก็มีผู้ชายมากมายมารุมชอบ จึงทำให้เขาเข้าใจว่าเธอก็แค่บริหารเสน่ห์ไปแบบนั้นเอง

“ขอตัวก่อนนะคะ” เธอเดินหนี ยิ่งเดินหนีเขายิ่งอยากเอาชนะ คราแรกปล่อยไป แต่ตอนนี้เขาเดินมาดักหน้าเธอเอาไว้ ยิ่งเห็นความหวั่นไหวในแววตาคู่นั้นยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะมากยิ่งขึ้นไปอีก

อาจเพราะในคราแรกนั้นเธอไม่ได้ดูหวั่นไหวกับเขาขนาดนี้ก็เป็นได้

“อุ๊ย!” รุ้งรวิดาอุทานออกมา เมื่อเขาเดินมาดักหน้าเธอเอาไว้

“จะรีบไปไหนล่ะ” เขาเดินเข้าหาด้วยท่าทีคุกคาม ทำให้รุ้งรวิดาต้องถอยหนีไปเรื่อย ๆ

“ว้าย!” เธอเสียหลักทำท่าจะล้มหงายหลังแต่เขาก็รีบมาคว้าตัวเธอเอาไว้

ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอแค่คืบ กรการณ์กวาดสายตามองใบหน้าหวานที่เขาเคยรู้สึกหลงใหลไม่วางตา ท่าทีของเธอไม่เหมือนรินลดาในอดีตหรือเพราะการพบกันอีกครั้งทำให้เธอเริ่มหวั่นไหวกับเขาบ้างแล้ว

“ปล่อยค่ะ” เธอรีบดีดตัวเองขึ้นจากอ้อมแขนของเขา ทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนจ้องเหมือนจะกลืนกิน

“ขอโทษที่พี่ทำให้ตกใจ แต่พี่เห็นรินทำท่าจะล้มเลยช่วยเอาไว้” เขาเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง ทำให้เธอต้องกะพริบตาปริบ ๆ

“ขอบคุณค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เธอรีบเดินหนี แต่รอบนี้เขาก็ปล่อยให้เธอเดินจากไปอีกครั้ง แต่ต่อไปต้องเป็นเธอที่จะเดินเข้ามาหาเขา ไม่ใช่เดินหนีแบบนี้

รินลดาไม่รู้ว่ากรการณ์ตั้งใจหรือบังเอิญกันแน่ เธอเผอิญได้เจอเขาทุกครั้งที่ออกไปนอกบ้าน ไม่ว่าจะไปฟิตเนส ไปดูหนัง ซื้อของหรือไปเที่ยวต่างจังหวัดกับปัทมา

“อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อยื่นมือไปหยิบของใส่ตะกร้า ก็มีมือหนาของใครบางคนเอื้อมไปหยิบของชิ้นเดียวกันกับเธอ

“พี่กร!” เธออุทานออกมาเมื่อหันไปเจอหน้าเขาเข้า

“มาซื้อของเหมือนกันเหรอครับ”

“ค่ะ” เธอรับคำ เขาก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร เจอกันบ่อยครั้งทำให้เธอกล้าคุยกับเขามากขึ้น อาจเพราะลึก ๆ ก็นึกเห็นใจเขาอยู่เหมือนกันที่โดนพี่สาวของเธอสลัดรัก

แต่ความรักมันห้ามกันไม่ได้ บังคับกันไม่ได้ ฉันใดก็ฉันนั้น เธอได้รับรู้เรื่องของกรการณ์ผ่านปัทมา จึงคิดว่าเขาเองก็คงจะเสียใจมากที่อกหักในครั้งนั้น

เธอไม่คิดโทษพี่สาว คบกันไปแล้วพบว่ามันไม่ใช่ พี่สาวก็คงอยากถอยออกมา ดีกว่าทนคบกันไปแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรกัน มันทำให้เจ็บปวดเสียเปล่า ๆ

“ชอบทำอาหารด้วยเหรอ เมื่อก่อนไม่เห็นชอบทำ” เขาพูดได้แค่นั้นก็ชะงักไป เมื่อก่อนเป็นเขาเองที่ชอบทำอาหารให้เธอรับประทาน แต่ไม่ยักเห็นเธอชอบทำอาหารเหมือนกันกับเขา

“พอทำได้ค่ะ” เธอถ่อมตัว เพราะไม่เคยยกหางตัวเองว่าเป็นคนเก่งอะไร แค่ว่าถ้าหากทำอะไรเธอจะทำให้ดีที่สุด และถ้ารักใคร เธอก็จะรักคนคนนั้นให้ดีที่สุด

“วันนี้ทำเมนูอะไรเหรอ” เขาชวนคุย ทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีเรื่องแค้นเคืองอะไรกับเธอมาก่อน นั่นทำให้รุ้งรวิดาเอ่ยตอบออกไปแบบไม่ได้คิดอะไรมาก บางทีถึงไม่ได้คบหากันเป็นคนรัก แต่คบหากันในฐานะพี่ชายกับน้องสาวก็ได้