1

“พี่รินอย่าเป็นอะไรนะคะ เราต้องรอด” รุ้งรวิดาตะกองกอดร่างของพี่สาวเอาไว้แนบอก

เลือดไหลเจิ่งนองไปหมด เพราะเธอกับพี่สาวประสบอุบัติเหตุรถชน เนื่องด้วยถนนลื่น รถจึงตกไหล่ทาง

ในระหว่างช่วงความเป็นความตาย เธอก็ลากร่างของพี่สาวออกมาจากรถได้สำเร็จ

“พี่คงไม่รอดแล้วรุ้ง” รินลดาพูดเสียงแผ่ว วันนี้เธอตั้งใจขับรถไปรับน้องสาวฝาแฝดเพียงคนเดียวมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา ไม่คิดว่าจะเป็นวันจากลาของกันและกัน

เธอรักน้องสาวมาก เพราะมีกันแค่สองคนพี่น้อง แต่บิดามารดานั้นไม่รักรุ้งรวิดาเลย พวกท่านโทษว่าธุรกิจที่บ้านมีปัญหาเพราะรุ้งรวิดาคือตัวซวย หุ้นในพอร์ตสีเขียวตอนเธอลืมตาดูโลก แต่พอรุ้งรวิดาที่คลอดตามออกมาอีกไม่กี่นาที หุ้นก็ร่วงกราว เป็นสีแดงไปทั้งพอร์ต ทำให้บิดาหงุดหงิดเป็นอันมาก

“พี่ริน อย่าพูอะไรน่ากลัวแบบนั้นสิคะ เราต้องรอดสิ รุ้งจะพาพี่ไปหาหมอ” เธอควานหาโทรศัพท์แต่มันพัง รินลดารีบจับมือของน้องสาวเอามากุมเอาไว้ ลมหายใจรวยรินเพราะกำลังจะสิ้นใจ

“พี่ขอเป็นครั้งสุดท้าย” ด้วยความที่รักน้องสาวมาก บิดามารดาไม่เลี้ยงน้องสาวของเธอ พาไปทิ้งเอาไว้กับคุณยาย แต่เธอรักน้องมาก มีเวลาก็จะไปเยี่ยมเยียนอยู่เสมอ

ตอนนี้คุณยายเสีย เธอขอร้องอ้อนวอนบิดามารดาขอไปรับน้องมาอยู่ด้วย โดยการแลกกับที่เธอสอบได้คะแนนเต็มทุกวิชา และทุกอย่างก็สมหวัง เมื่อเธอทำได้ดังปากพูด

“พี่รินจะขออะไร รุ้งให้พี่ได้ทุกอย่าง”

“เมื่อพี่ตาย จงเป็นพี่ เฮือก! จงเป็นพี่”

“ไม่ ไม่ ไม่ พี่ต้องไม่ตาย”

“รับปากสิ เฮือก!” รินลดาจับมือของน้องสาวแน่น รุ้งรวิดาร้องไห้จนสายตาพร่ามัวไปหมด เธอมองมือของพี่สาวที่เต็มไปด้วยเลือด ที่กำลังจับมือของเธอแล้วบีบแน่น

“รุ้งรับปากพี่ทุกอย่าง ขอแค่พี่ไม่ตาย ฮือ ๆ พี่ห้ามตายนะ เราเพิ่งจะได้อยู่ด้วยกันเอง” รุ้งรวิดาส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม

“เป็นพี่นะรุ้ง พ่อกับแม่จะได้รัก รุ้งจะมีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่”

“พี่ริน ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่ พี่ห้ามเป็นอะไรนะ” รุ้งรวิดากอดพี่สาวแนบอก ก่อนที่จะสลบไป

เธอผวาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

“ริน รินเป็นยังไงบ้างลูก” เรวดีโผเข้ากอดลูกสาวก่อนจะเอ่ยถาม

“ริน” รุ้งรวิดาอึกอักอ้ำอึ้ง

“พ่อกับแม่ดีใจที่รินปลอดภัย”

“รินปลอดภัย แล้วรุ้งล่ะคะ” รุ้งรวิดาไม่รู้ว่าทำไมบิดามารดาถึงเข้าใจว่าเธอคือพี่สาว แต่ก็อดที่จะถามถึงอีกคนไม่ได้ ถามถึงตัวเอง แต่บิดามารดากลับคิดว่าเป็นพี่สาว

“ยายรุ้งตายแล้วลูก เขาไปสบายแล้ว หมดเวรหมดกรรมกันเสียที” เรวดีพูดแล้วถอนใจเฮือกใหญ่

รุ้งรวิดายกมือขึ้นอุดปากก่อนจะสะอึกสะอื้นออกมา เธอกัดมือตัวเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

พี่สาวของเธอตายแล้ว ตายแล้วจริงๆ อย่างนั้นเหรอ

“ดีนะที่รินปลอดภัย ก็ปัทมาน่ะสิ ขับรถผ่านไปทางนั้นพอดี เลยช่วยรินเอาไว้ ศพก็ใส่โลงไปแล้ว ปัทมาเขาจัดการให้ พ่อกับแม่ก็เลยได้มาเฝ้าลูกไง”

“ตะ... ตายแล้วเหรอคะ”

“ไม่ต้องเศร้าหรือเสียใจไปหรอก ยายรุ้งไปสบายแล้ว ก็ดีเหมือนกัน”

“ดะ... ดียังไงคะ” รุ้งรวิดาเอ่ยถามมารดา ไม่มีความเศร้าสลดในแววตาและน้ำสายเลยสักนิด นั่นทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง

คนป่วยรู้สึกรับไม่ได้ ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง กัดฟันเอาไว้ไม่ให้ตัวเองสะอื้นออกมา

“รินก็รู้ว่ายายรุ้งน่ะมันตัวซวย เกิดมาพ่อกับแม่ก็หุ้นตก ธุรกิจครอบครัวตกต่ำย่ำแย่ พอเอามันไปให้คนอื่นเลี้ยงครอบครัวของเขาก็กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง นี่ขนาดลูกขับรถไปรับมัน ยังเกิดอุบัติเหตุขนาดนี้ คิดดูว่าตัวซวยขนาดไหน”

รุ้งรวิดาได้แต่อึ้ง เธอนอนตัวงอ กัดมือกลั้นเสียงสะอื้น เสียใจจนเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดทั้งอก

“รินเป็นอะไรลูก ไม่สบายอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรค่ะ” รุ้งรวิดาเสียงสั่น นี่ใช่ไหมคำขอครั้งสุดท้ายของพี่สาว ให้เธอเป็นรินลดา อย่าเป็นรุ้งรวิดาเลย เพราะเธอมันตัวซวย

“คุณพ่อกับคุณแม่รู้ได้ยังไงคะว่าหนูคือรินลดา ไม่ใช่รุ้งรวิดา” รวบรวมจิตใจได้ รุ้งรวิดาก็เอ่ยถามเสียงสั่นสะท้าน รู้สึกเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก

“ก็กระเป๋าที่หนูสะพายอยู่มันเป็นกระเป๋าตังค์และบัตรประชาชนของหนูไง แล้วหนูก็ถักเปียแค่ด้านหลังอันเดียว ไม่เหมือนยายรุ้ง ขานั้นชอบถักเปียสองข้าง ปัทมาก็บอกว่าใครคือริน ใครคือรุ้ง เพื่อนเราเองทำไมจะจำเราไม่ได้ล่ะ” คำตอบของมารดาทำให้รุ้งรวิดานิ่งคิด

ก่อนขับรถมาที่บ้าน และเกิดอุบัติเหตุนั้น รินลดาเอากระเป๋าสตางค์ของเธอไปสับเปลี่ยนกับอีกฝ่าย บอกว่าวันนี้อยากเป็นเธอ ให้เธอเป็นพี่สาวดูสักวัน เริ่มจากการถักเปียและแลกข้าวของกันใช้

เหตุนี้ใช่ไหมบิดามารดาถึงเข้าใจว่าเธอคือรินลดา รุ้งรวิดากัดปาก แต่จะบอกว่าคนที่ตายไม่ใช่เธอ แต่คือรินลดา บิดามารดาคงรับไม่ได้ที่ตัวซวยอย่างเธอทำให้พี่สาวต้องตาย

ก่อนตายได้รับปากพี่สาวเอาไว้แล้วว่าเธอต้องเป็นรินลดา หากเธอเป็นรุ้งรวิดา ทุกอย่างก็จะเลวร้ายยิ่งกว่าที่เป็นอยู่

รุ้งรวิดาออกจากโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกรวดร้าวไปหมดในอก

บิดามารดารีบจัดงานศพ รีบเผา ไม่ได้บอกใคร ว่าลูกคนเล็กตาย และปัทมาเพื่อนรักของรินลดาก็ช่วยจัดการทุกอย่างให้ บิดามารดาเลยไม่ยุ่ง

ขนาดศพมารดายังอยากให้เผาเร็วๆ ไปเสียให้พ้น ๆ ไม่อยากให้สิ้นเปลืองต้องเก็บไว้หลายวัน ถ้าเธอมีชีวิตอยู่ก็เหมือนหมาตัวหนึ่ง

ปัทมาบีบมือของเธออย่างให้กำลังใจแต่ไม่พูดอะไร เธอนึกสงสัยว่าปัทมารู้ไหมว่าเธอไม่ใช่พี่สาว

รุ้งรวิดานำอัฐิของพี่สาวมาลอยอังคาร ไม่ได้เห็นหน้ากันเป็นครั้งสุดท้ายเพราะศพเละมาก ตอนใส่โลงก็ไม่ได้รดน้ำศพ ตอนเผาเขาก็เผาไปทั้งโลงอย่างนั้น

“หน้ามันเละขนาดนั้น จะไปมองหน้ามันทำไมให้เสียลูกตา” นั่นคือประโยคของมารดา

รุ้งรวิดาร้องไห้น้ำตาซึม อธิษฐานในใจว่าเธอจะเป็นรินลดาที่มีความสุขเหมือนอย่างที่พี่สาวต้องการ

ห้องนอนของพี่สาวโอ่อ่าไปด้วยข้าวของราคาแพง แตกต่างจากห้องของเธอลิบลับ เพราะบิดามารดารักมาก แต่เธอไม่เคยอิจฉาพี่สาว เพราะเวลาได้ของอะไร พี่สาวก็มักที่จะแบ่งปันมาให้เธอเสมอ