บทนำ

บทนำ

ภาพวันวาน

“ตารักพี่เอื้อค่ะ!”

เกิดกลายเป็นความเงียบงันขึ้นทันที ที่คำว่า ‘รัก’ ถูกเอ่ยขึ้นเบาๆ จากริมฝีปากอวบอิ่มของคนตรงหน้า ทว่าเพียงไม่นานเสียงเข้มจากคนที่เพิ่งจะถูกสารภาพรัก ก็เอ่ยตอบกลับมาเบาๆ

“พี่ขอโทษครับ แต่คนที่พี่รักในตอนนี้คือนุ่น ไม่ใช่ตา” ชื่อของใครบางคนที่ได้ยินนั้น มันทำให้หัวใจสลิตา นิจกมล แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี ไหนเลยจะรวมไปถึงความผิดหวังจับใจ ที่ต้องถูกคนที่เป็นดั่งรักแรกในชีวิตปฏิเสธไม่พอ แต่เขายังเลือดเย็นขนถึงขั้นกล้าที่จะบอกรักผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อหน้ากัน ซึ่งเธอคงไม่รู้สึกเจ็บเท่านี้ หากคนที่เขารัก ไม่ใช่คนที่แย่งทุกสิ่งไปจากเธอ!

เดิมทีหญิงสาวก็มีครอบครัวที่แสนอบอุ่นธรรมดาเหมือนกับคนอื่นทั่วๆ ไป พ่อของเธอเป็นเจ้าของบริษัทเครื่องหอมชื่อดังระดับต้นๆ ของประเทศ ขณะที่แม่นั้นเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยชื่อดัง กระทั่งแม่ของเธอล้มป่วยด้วยโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษา ซึ่งเวลาเพียงสามเดือนเท่านั้นหลังจากท่านจากไปอย่างสงบ พ่อก็พาอีกคนที่เธอเองก็รู้จักดี มาแนะนำให้เธอได้รู้จัก

น้าเด่น หรือเด่นจันทร์ คืออดีตเลขาคนสวยของพ่อเธอ ทว่าหลังจากที่แม่ของเธอจากไปได้เพียงไม่นาน อีกฝ่ายก็ถูกพามาแนะนำให้เธอรู้จักในสถานะใหม่ นั่นคือ ‘ภรรยาอีกคนของพ่อ’ ผู้หญิงที่เป็นเหตุ ทำให้แม่ของเธอแอบไปร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ

ซึ่งกว่าเธอจะรู้เรื่องนี้ ทุกๆ อย่างมันก็สายเกินที่จะเข้าไปขวางแล้ว ส่วนแม่นั้นคงรู้เรื่องที่ว่ามาได้สักพักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

อีกฝ่ายไม่เพียงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเท่านั้น แต่ยังหอบเอาลูกติดสามีเก่า ที่อายุมากกว่าเธอถึงสองคนเข้ามาด้วย!

ในส่วนของธนา คนพี่เธอไม่มีปัญหาอะไรเลย เพราะอีกฝ่ายเป็นคนน่ารักค่อนไปทางอบอุ่นในแบบฉบับพี่ชายที่แสนดี อีกทั้งเขายังไม่เคยทำให้เธอต้องรู้สึกอึดอัดใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เนตรนาราคนน้องนั้นกลับแตกต่างออกไป เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะชอบเรียกร้องความสนใจของพ่อไปจากเธอแล้วนั้น ยังพยายามทำทุกทางเพื่อให้ตัวเองอยู่เหนือเธอทุกอย่าง ไม่นึกเลยว่า ‘เขา’ ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ผู้หญิงร้ายกาจนั่นอยากแย่งไปจากเธอ

“ตาครับ…”

โอบเอื้อพยายามอย่างถึงที่สุดแล้วจริงๆ ที่จะหาคำพูดดีๆ ให้คนตรงหน้าเสียใจน้อยที่สุด แต่เขาคงทำได้ดีที่สุดเท่านี้จริงๆ

ชายหนุ่มรู้จักสลิตาตั้งแต่วันแรกที่น้องลืมตาดูโลก เพราะพ่อของเขากับพ่อเธอเป็นเพื่อนรักกัน แต่สำหรับเขาแล้ว อีกฝ่ายเหมือนน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีทางเลยที่จะแปรเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น ทว่ากับอีกคนมันกลับแตกต่างออกไป

หลังจากลองทำความรู้จัก เขาก็ค้นพบความจริงว่าเนตรนาราคือผู้หญิงที่ตรงใจเขามากที่สุด อย่างน้อยๆ ก็ในช่วงเวลานี้

อีกฝ่ายเป็นคนน่ารัก และไม่ทำให้เขาต้องรู้สึกอึดอัดเวลาที่ได้ชิดใกล้ จึงไม่แปลกอะไรเลยที่เขาจะรู้สึกกับเธอมากกว่าคนอื่นๆ ซึ่งแน่นอนว่ามันยังห่างไกลคำว่ารัก แต่ที่ต้องพูดออกไปแบบนั้น ก็เพราะต้องการแค่ให้คนตรงหน้าตัดใจจากเขาก็เท่านั้น

“ตาครับ…”

และก็เป็นอีกครั้งแล้วที่เสียงอันน่าฟังของเขาที่ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นจากฝันร้าย เพื่อวกกลับมาสู่ความจริงที่เลวร้ายยิ่งกว่า แต่ถึงจะเจ็บปวดสักแค่ไหน ยังไงเสียความจริงที่ว่า เขาไม่ได้รักเธอนั้น มันก็คือสิ่งที่ต้องยอมรับให้ได้อยู่ดีต่อให้จะเจ็บสักแค่ไหน

ใช่ว่าเธอจะไม่เตรียมใจมารับมือกับความผิดหวังเสียทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นใจเจ้ากรรมมันก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดไม่ได้อยู่ดีที่ต้องทนฟังเขาสารภาพว่ารักผู้หญิงอีกคนที่เธอแสนเกลียด!

“ตะ…ตาเข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้น…ตาขอตัวก่อนนะคะ” เธอไม่รอให้เขาพูดอะไรออกมาอีกก็จัดการหมุนตัวเดินจากมาเงียบๆกระทั้งถึงจุดที่มีร่างสูงของใครอีกคนรออยู่ถึงโผเข้าไปกอด

“ฮึก! เขาไม่ได้รักตาค่ะ!” ขอแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เธออยากให้รักเธอบ้าง ก็ไม่ได้เหรอ ทำไมชีวิตเธอถึงอาภัพแบบนี้

มีแม่ท่านก็มาด่วนจากไปเพราะโรคร้าย ส่วนพ่อก็เอาเวลาทั้งหมดที่มี ไปให้ความรัก ความใส่ใจเมียใหม่กับลูกติดของท่าน ทิ้งให้เธอต้องอยู่อย่างเดียวดายคงจะมีแต่คนตรงหน้านี้เท่านั้น

ที่รักและอยู่เคียงข้างเธอเสมอไม่ว่าชีวิตของเธอจะต้องเจอกับเรื่องเลวทรามสักแค่ไหน เป็นเขาเสมอที่ไม่เคยจากเธอไปไหน!

“ไม่เป็นไรนะ ตายังมีพี่ ร้องออกมาให้พอ พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น!” ธนาทำได้เพียงแต่กอดปลอบน้องสาวต่างสายเลือดพร้อมกับเอ่ยทุกๆ คำที่เขาพอจะนึกออกออกมาเบาๆ

แต่ก็เหมือนว่านั่นมันจะไม่ได้ช่วยอะไร เพราะสุดท้ายสลิตายังคงร้องไห้ราวกับคนใจสลายอยู่แบบนั้น และคงไม่มีทางที่ความเจ็บเหล่านี้มันจะจางหายออกไปจากหัวใจดวงน้อยง่ายๆ