บทที่5

สลิตาตอบรับคำถามของอีกคนด้วยท่าทีเรียบเฉย ไม่ได้ยินดียินร้ายต่อการปรากฏตัวของผู้เป็นพ่อสักเท่าไหร่นัก อันที่จริงท่าทีที่เธอแสดงออกมานั้นก็เย็นชามากทีเดียว มันทำให้คนที่เตรียมคำพูดมากมาย หวังจะพูดเปิดใจกับลูกถึงคราวพูดไม่ออก

ไม่รู้กระทั่งว่าควรต้องเริ่มจากตรงไหน มันถึงจะสมานรอยร้าวที่มีระหว่างกันไปได้ ไม่รู้กระทั่งว่าตอนนี้ลูกรู้สึกเช่นไรกับตน

“แล้วหลังจากนี้จะเอายังไง กลับไปอยู่บ้านกับ..พ่อไหม” สิ้นบุญตากับยายแล้วลูกสาวเขาจะเหลือใครในชีวิตอีก ไม่มีแล้ว!

“ไม่ค่ะ”

สลิตาตอบคำถามนี้ของผู้เป็นพ่ออย่างไม่ต้องคิดอะไรให้เหนื่อย เธอไม่เคยมีความคิดที่จะกลับไปเหยียบที่นั่นมานานมากแล้ว และไม่ว่าพ่อจะเกลี่ยกล่อมด้วยเหตุผลร้อยพันสักแค่ไหน คำตอบที่เธอจะมอบให้กับท่านนั้น มันจะไม่มีวันต่างไปจากนี้แน่

“ทำไม…”

คนถูกถามเลือกที่จะใช้สายตาแทนคำตอบ ซึ่งทันทีที่ได้เห็นว่าตอนนี้สายตาของลูกสาวไปหยุดลงที่ใครนั้น หัวใจของคนเป็นพ่อก็ร้าวราน ท้ายที่สุดแล้วรอยร้าวที่เกิดขึ้นภายในบ้านก็ไม่อาจรักษาได้ต่อให้วันเวลามันจะผ่านมานานหลายปีแล้วก็ตาม

“มันจะไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ ใช่ไหม ที่เราจะกลับมาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นกันเหมือนเดิม” คำว่าเหมือนเดิมของพ่อช่างเป็นเรื่องน่าขำ เพราะท่านเองก็น่าจะรู้ดี ว่าไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ววันนี้ไม่ว่าจะตัวของท่าน หรือแม้แต่ใจพังๆ ของเธอเอง!

“มันไม่มีคำว่า ‘เรา’ มานานแล้วค่ะ และถ้าจะถามว่านานแค่ไหน ก็คงนับตั้งแต่วันแรกที่พ่อตัดสินใจพาคนพวกนั้นเข้าบ้าน แล้วบังคับให้ตายอมรับพวกเขาในฐานะสมาชิกใหม่ของครอบครัว พ่อใช้ชีวิตในแบบที่พ่อต้องการต่อไปเถอะค่ะ ลืมไปเลยก็ได้ว่าครั้งหนึ่งพ่อเคยมีลูกคนนี้อยู่ ตาเองก็จะใช้ชีวิตของตาเหมือนกัน” หลายปีที่ผ่านมาเธอโตขึ้นมากก็จริงอยู่ ทว่าความแค้นในใจที่มี มันกลับไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว

เธอโกรธทุกคนที่มีส่วนทำให้ใจเธอสลาย และหากมีโอกาสเพียงสักครั้ง เธอจะไม่รีรอที่จะเอาคืนคนพวกนั้นให้สาสม!

“พ่อจะรอนะ…”

คุณโมกไม่ได้คิดแยแสต่อคำประชดประชั้นเหล่านั้น เพราะท่านเชื่อว่าสักวันหนึ่ง ท่านจะได้ลูกสาวที่น่ารักกลับคืนมา

มันอาจไม่ใช่วันนี้ แต่มันคงมีสักวันที่ฝันท่านนั้นจะเป็นจริง

“อย่าเสียเวลารอเลยค่ะ เพราะต่อให้ตาย ตาก็ไม่คิดที่จะกลับไปเหยียบที่นั้นอีก ขอตัวไปรับแขกก่อนนะคะ” สลิตาเลือกที่จะตัดบท เพราะป่วยการจะคุยเรื่องที่ตอนนี้มันไม่ได้สำคัญสำหรับเธออีกแล้ว หลายปีที่ผ่านมาใช่ว่าเธอจะไม่คาดหวังให้พ่อมาหาเพื่อปรับความเข้าใจ แต่ไม่ว่าจะรอนานสักแค่ไหน สุดท้ายแล้วท่านก็ไม่มี ทั้งหมดนี้มันทำให้เธอได้รู้ซึ้ง ว่าการรอคอยของเธอมันช่างไร้ค่าสิ้นดี หากเทียบกับครอบครัวใหม่ ที่พ่อมักให้ความสำคัญมากกว่า! ซึ่งตอนนี้เธอไม่ร้องหาความรักจากท่านหรือใครคนไหนอีกแล้ว เพราะฉะนั้นแล้ว อย่าได้บังอาจคิดจะมาบีบบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่เต็มใจที่จะทำ ไม่ว่าใครทั้งนั้น!

หลังจากยืนส่งแขกที่มาร่วมงานเสร็จ สลิตาก็ขับรถคันเก่าของตากลับมายังบ้านหลังเล็กที่เธออาศัยร่วมกับพวกท่านทั้งสองแค่เพียงลำพัง ในขณะที่คนอื่นๆ นั้นจองโรงแรมในเมืองกันเอาไว้

ทว่าไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น กระทั่งเมื่อเปิดออกเธอก็ต้องตกใจกับภาพที่กำลังได้เห็นตรงหน้า ตกใจจนพูดไม่ออก

“แม่ให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อน”

โอบเอื้อเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด พร้อมกันนั้นเขาก็ยังใช้โอกาสนี้จ้องมองคนตรงหน้าไปพร้อมกันอีกด้วย หลายปีที่ไม่ได้เจอกัน ยอมรับว่าสลิตาดูโตขึ้นกว่าเดิมค่อนข้างมาก ไหนจะใบหน้าอ่อนหวานที่ดูสวยงามมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนนั่นอีก ถึงนาทีนี้เขาไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมคุณลุงโมกถึงได้เป็นห่วงไม่อยากให้เธอต้องอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวตามลำพัง

ซึ่งเขาเองพอได้มาเห็นความเป็นอยู่ของเธอก็อดที่จะคิดแบบเดียวกันกับท่านไม่ได้ สลิตาไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อตามลำพังจริงๆ

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ตาอยู่คนเดียวได้” แม้จะเหงาไปบ้างที่จากนี้จะไม่มีเสียงพูดคุยกระหนุงกระหนิงของตากับยายให้ได้ยินอีก แต่เธอจะไม่มีวันแตกสลาย แล้วทำให้พวกท่านต้องมีห่วง

“รู้ว่าเก่ง แต่ช่วยหลีกไปหน่อยได้ไหม พี่จะเข้าบ้าน ข้างนอกนี่ยุงเยอะ” เขาไม่เพียงแค่พูด แต่ยังเดินเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเธอหน้าตาเฉย นั่นทำให้เธอต้องเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

“พี่เอื้อกลับไปเถอะค่ะ ตาไม่อยากมีปัญหากับคนของพี่!” เธอเบื่อที่ต้องรับมือกับความประสาทของผู้หญิงหลายบุคลิคคนนั้น เบื่อที่ต้องพยายามเป็นตัวร้าย ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วเธอก็เพียงพยายามที่จะรับมือกับพวกที่ชอบหาเรื่องกันในแบบของตัวเองมันก็เท่านั้นเอง ใครร้ายมาเธอก็ร้ายตอบมันผิดตรงไหนกัน

“นุ่นเขาไม่ใช่คนงี่เง่า”

คำตอบรับที่ได้รับทำให้รู้ว่าเขากับอีกคนยังคงรักกันดีอยู่ ซึ่งก็ช่างเถอะ เชิญรักกันให้พอ เธอไม่สนใจเรื่องราวของเขากับคนพวกนั้นอีกแล้ว เธอสนแค่เพียงว่าจากนี้จะใช้ชีวิตยังไงต่อ ให้ตากับยายที่อยู่บนสวรรค์หลับให้สบาย ไม่ต้องเป็นห่วงกันแค่นั้น

“กลับไปเถอะค่ะ ตาอยู่คนเดียวได้จริงๆ”

“อยากกลับเดี๋ยวพี่ก็กลับไปเอง ไม่ต้องมาไล่ มีผ้าขนหนูให้ยืมไหม ลงเครื่องพี่ก็เลยมาที่นี่เลย เหนียวตัวอยากอาบน้ำ หิวข้าวด้วย” เพราะไล่แล้วเขาไม่ยอมกลับ เธอจะทำอะไรได้อีกนอกเสียจากต้องจัดการทุกสิ่ง ให้ตามที่เขาร้องขอมาอย่างเลี่ยงไม่ได้