๔ วันที่มีกัน (๒)

“มีแค่ 36 ค่ะคุณผู้หญิงแล้วก็เป็นคู่สุดท้ายของทางร้านแล้วด้วย ของจะเข้าอีกทีสัปดาห์หน้าค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงจะจองไว้ก่อนไหมคะ”

“ต้องใช้พรุ่งนี้ถ้าจองน่าจะไม่ทันค่ะ...” เธอน่าจะมาเจอก่อน ถ้าอย่างนั้นอาจมีขนาดที่ตนสามารถสวมใส่ได้ แก้วเจ้าจอมยังคงนั่งมองรองเท้าแสนสวยไม่ละสายตา ความรู้สึกเสียดายท่วมท้นอกจนกลั้นใจสวมมันลงไป

แน่น...ใส่แล้วต้องเจ็บแน่

เธอรู้ดีแต่ความอยากได้ก็ทำให้คนรั้นนึกอยากลองเจ็บดูสักครั้ง มันจะแค่ไหนกันเชียวแลกกับการได้สวมรองเท้าแสนสวย เข้าคู่กับชุดที่เธอเลือกเอาไว้แล้ว คงจะสวยน่าดู

“ไม่ต้องเอา ไปดูคู่...” เพื่อนสนิทรีบบอกให้ตัดใจเพราะเห็นแววตาของคนที่อยากได้ก็นึกกลัวใจ ถ้าเอาไปก็ใส่ไม่ได้ หรือหากดันทุรังก็มีแต่จะเจ็บเท้าซะเปล่า

แต่ยังพูดไม่ทันจบ แก้วเจ้าจอมก็ยื่นรองเท้าที่ตนถูกใจให้พนักงานพร้อมย้ำเสียงดังฟังชัด ทิพรดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนมองเสี้ยวหน้าหวานด้วยความไม่ชอบใจ รีบท้วงอย่างรวดเร็วเพื่อเตือนสติอีกฝ่าย ถึงอาจจะไม่ทันก็ตาม

“เอาคู่นี้ค่ะ”

“ใส่ไม่ได้” ยื้อมือบางเอาไว้แต่รองเท้าคู่นั้นก็อยู่ในมือพนักงาน เตรียมนำไปเช็ดทำความสะอาดแล้วนำใส่กล่องเพื่อมอบให้ลูกค้าเรียบร้อยแล้ว สองสาวจึงหันหน้ามาพูดกันอีกครั้ง สายตาแอร์โฮสเตสสาวเอาเรื่องเต็มที่ ไม่อยากให้เพื่อนสนิทฝืนใส่รองเท้าที่ไม่พอดีกับเท้า ลงท้ายก็มีเพียงความเจ็บและแผลที่จะได้รับ จึงนึกเป็นห่วง

“ใส่ได้น่า” แต่คนดื้อก็ยังดันทุรังเหมือนเดิม

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรองเท้าหรือความรักก็ตาม

“ใส่แล้วเจ็บขึ้นมาจะโทษใครไม่ได้นะ เธอเลือกเอง” สองคนจ้องหน้ากันนิ่งเหมือนต้องการวัดใจ แล้วแก้วเจ้าจอมก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอตัดสินใจไปแล้วไม่มีวันถอยหลังอีก ไม่ว่าจะเรื่องรองเท้าหรือความรักก็ตาม

“ไม่โทษหรอก ฉันมีความสุขในการใส่ อีกอย่างใส่แล้วสวย” พอได้ยินคำตอบก็หมั่นไส้จนเผลอหลุดยิ้ม

“ย่ะ แม่คนสวย”

คำว่าเพื่อนมีหน้าที่คืออยู่ข้างๆ เอาไว้วันไหนเจ็บมาค่อยปลอบก็แล้วกัน...

การใส่รองเท้าที่คับเกินไปทำให้เธอเดินลำบากเป็นอย่างมาก ตั้งแต่นั่งบนรถก็อยู่ไม่สุข พอได้ลงเดินก็เจ็บไปทั้งเท้าจนต้องควงแขนสามีเหมือนเป็นการให้เขาประคองไปในตัวจนปรัตยานึกสงสัย ปกติที่ออกงานด้วยกันไม่เห็นเธอจะตามติดเช่นนี้มาก่อน

ใบหน้าหวานเหยเกทุกครั้งยามลงน้ำหนักที่เท้า แต่พอมองกระจกแล้วเห็นชุดที่ใส่กับรองเท้าที่สวมเข้าคู่กันก็ต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้ ทำหน้ายิ้มแย้มถึงน้ำตาคลอเบ้าก็ตาม ถึงงานเมื่อไหร่คงต้องนั่งพักยาวๆ

แต่พอเข้ามาในส่วนจัดเลี้ยง...เธอกลับพบว่าเก้าอี้มีน้อยแทบจะนับได้

ส่วนใหญ่เน้นให้เดินทักทายกันมากกว่า!

หญิงสาวแทบทรุดอยากเดินไปจับจองเก้าอี้เป็นอย่างมาก หรืองานครั้งนี้อาจไม่ได้เน้นการมีส่วนร่วมแต่เป็นขอบคุณสปอนเซอร์หัวเรือหลักที่ทำให้งานการกุศลครั้งนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

ถ้าจะบอกให้สามีขอกลับก่อนเวลาได้ไหมนะ...

“มีอะไร” จังหวะที่จมกับความคิดของตัวเอง ร่างสูงก็โน้มตัวลงมาถามคนข้างกายเพราะเห็นเธอเงียบมาตลอดทาง ทั้งที่ปกติจะชวนคุยตลอด

แปลกไปจากทุกวัน...

“เปล่าค่ะ” ส่ายหน้าแล้วยิ้มกว้างให้คนที่เข้ามาทักทาย เธอเป็นรุ่นพี่ของหล่อนไม่กี่ปีเจอกันตามงานสังคมบ่อยครั้ง ลูกสาวของคุณหญิงประธานมูลนิธิสตรี ที่เข้ามาช่วยงานมารดาและต้องการช่วยเหลือสังคม

“คุณใหญ่น้องแก้ว คิดว่าจะไม่มางานซะอีก” เธอยังคงเกาะแขนสามีแน่นแล้วตอบคำถามด้วยรอยยิ้มและประโยคยาวเหยียด การสวมหน้ากากเข้าสังคมไม่ยากเพราะออกงานกับมารดาบ่อยครั้ง หล่อนจึงรู้จักคนเยอะ

อย่างรุ่นพี่ตรงหน้าที่เคยเรียนสถาบันอุดมศึกษาแห่งเดียวกัน เจอหน้าก็ทักทายพูดคุยเป็นปกติ ไม่มีความเกลียดชังแต่อย่างใด

“มาสิคะ งานการกุศลทั้งทีทำไมแก้วจะไม่มา นี่แก้วบริจาคเงินไปแล้วนะคะถ้าไม่พอบอกได้นะ แก้วจะได้ขอจากพี่ใหญ่ให้อีก” คนถูกพูดถึงทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากเท่านั้น เขาเสียไปเยอะพอสมควรกับงานนี้ แลกกับการลดหย่อนภาษีก็ถือว่าค่อนข้างคุ้ม

“ทำไมจะไม่พอล่ะคะ พอยิ่งกว่าพออีก ต้องขอบคุณคุณใหญ่นะคะที่เป็นสปอนเซอร์หลักให้งานการกุศลครั้งนี้ถึงได้ลุล่วงไปด้วยดี ยังเอื้อเฟื้อสถานที่อีกต่างหาก”

จัดงานที่โรงแรมของเขาที่อยู่ใจลางเมืองเดินทางสะดวก ห้องค่อนข้างกว้างและอาหารมีมาไม่ขาด ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนตอบกลับ

“ยินดีครับ”

คุยกันสักครู่เขาก็ขอตัวไปคุยกับนักธุรกิจอีกกลุ่ม เธอจำต้องปล่อยแขนหนาด้วยความเสียดาย แล้วพยายามเดินให้เป็นปกติไปตักอาหารใส่จานแล้วนั่งรับประทานตรงมุมห้อง น่าจะกินอะไรรองท้องสักหน่อย เธอกลัวจะใส่ชุดไม่สวยจึงไม่ยอมให้มีอาหารตกถึงท้อง ตอนนี้จึงหิวจนกินทุกอย่างที่ขวางหน้า

ก่อนมือจะหยุดชะงักยามได้ยินเสียงทักทายของหญิงที่คุ้นหน้าเป็นอย่างดี

“แก้ว” นางเอกของช่องที่เล่นละครเท่าไหร่ก็ไม่ดังสักที หน้าตาสะสวยแต่กลับไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย ที่สำคัญคือมองเขม้นหล่อนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเมื่อหลายปีก่อน

ใช่ว่าตนชอบอีกฝ่ายเสียเมื่อไหร่ล่ะ

“เธอก็มางานนี้เหมือนกันเหรอ” ยิ้มการค้าแล้วมองอีกฝ่าย