Chapter 12

Chapter 12

ตุ้บ!

“โอ๊ย! ไอ้เชี่ยเอ๊ย!” วายุพ่นคำหยาบคายดังลั่นด้วยความโมโห เมื่อเขาพยายามจะลุกจากเตียง แต่ขาแข้งมันไร้ความรู้สึก จนทำให้เขาต้องพลัดตกเตียงอย่างไม่เป็นท่า

ยาหยีที่ปิดประตูยังไม่สนิท เมื่อได้ยินวายุตะโกนดังก้องห้อง หญิงสาวก็รีบวิ่งปรี่เข้าไปหาวายุด้วยความเป็นห่วง

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะเฮีย” ยาหยีจับแขนแกร่งพร้อมทั้งสำรวจร่างกายของเขาไปด้วย เพราะกลัวว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ

“ไม่ต้องมายุ่งกับคนพิการอย่างฉัน ออกไป!...” วายุสะบัดมือเล็กออกจากแขนจนหลุด ยิ่งเห็นเธอมองเขาด้วยแววตาเวทนาสงสาร เขาก็ยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองที่ต้องตกอยู่ในสภาพที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้

“หนูบอกแล้วไงคะว่าเฮียไม่ได้พิการ” ยาหยีไม่ได้ถือสาอาการกระฟัดกระเฟียดหงุดหงิดของเขา เพราะเข้าใจความรู้สึกของเขาดีว่ากำลังรู้สึกแย่กับสภาพร่างกายตัวเองแค่ไหน

“สภาพเดี้ยงแบบนี้ ไม่ได้เรียกว่าพิการจะเรียกว่าอะไรวะ” วายุตะคอกใส่ยาหยีอย่างไม่สบอารมณ์ ที่เธอพยายามสรรหาคำมาปลอบใจ ทั้งที่ความเป็นจริงเขาไม่สามารถกลับมาเดินได้เหมือนเดิมอีกแล้ว

“เดี้ยงแล้วยังไง เดี้ยงแต่ยังหล่อเหมือนเดิม ไม่สิ ๆ หล่อกว่าเดิมด้วยซ้ำ เฮียรู้ตัวหรือเปล่าว่าเฮียใช้ความหล่อได้เปลืองมาก”

“พูดอะไรของเธอ” วายุขมวดคิ้วจนเป็นปม ที่จู่ ๆ เธอก็มาอวยเขา ทั้งที่ตอนนี้เขากำลังเครียดกับร่างกายของตัวเองที่มันไม่ได้ดั่งใจ

“พูดถึงความหล่อของเฮียไงคะ” ยาหยีมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาเป็นประกายวาววับด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ ที่เธอเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากให้เขาจมดิ่งกับความรู้สึกแย่จนต่อว่าตัวเองแบบนั้น เธอยังเชื่อว่าเขาจะกลับมาเดินได้เหมือนเดิม

“กวนประสาท ออกไป” พอเห็นเธอยิ้ม ๆ คำชมของเธอชักจะกวนประสาทชะมัด

“ถ้าหนูออกไป เฮียจะนั่งอยู่ที่พื้นแบบนี้เหรอคะ”

“เธอกวนฉันเหรอยาหยี”

“หนูไม่ได้กวน หนูก็แค่ถามให้แน่ใจ ถ้าเฮียจะนั่งจะนอนอยู่ที่พื้น หนูจะได้ออกไปตามคำสั่ง แต่ถ้าเฮียอยากนอนบนเตียงนุ่ม ๆ เฮียก็ต้องให้ความร่วมมือกับหนู ด้วยการเอามือดันพื้น แล้วยกตัวขึ้น หนูจะได้อุ้มเฮียขึ้นเตียง”

“ตัวเท่าลูกหมา จะอุ้มฉันไหวได้ไง อวดเก่งชะมัด”

“แต่หนูไม่มีหมาในปากเหมือนเฮียนะคะ”

“ยาหยี” วายุเอ่ยเรียกยาหยีเสียงดุที่เธอว่าเขาปากหมา

“เฮีย” ยาหยีเรียกเขาคืน แล้วทำหน้าดื้อใส่เขา

“จิ๊” วายุทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอกับความกวนประสาทของหญิงสาวที่ทำหน้าทะเล้นใส่

“อย่ามาทำปากจิ๊จ๊ะค่ะ ระวังจะแก่ไวนะคะ”

“ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงกวนตีนจังวะ” วายุตวัดแขนล็อกคอยาหยีด้วยความหมั่นไส้หญิงสาวสุด ๆ ที่เธอเถียงเขาทุกคำ

“ว้าย!!...เฮีย ปล่อยหนู อื้อ ๆ” ยาหยีดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง เมื่อโดนเขาเอาแขนล็อกคอพร้อมทั้งเอามือบีบปากไปด้วย

“จะเลิกกวนฉันสักทีไหม ฮะ ๆ ...”

“โอเค ๆ หนูจะเลิกกวนเฮียแล้วก็ได้ ปะ...ปล่อย ๆ หนูหายใจไม่ออก” พอยาหยีพูดแบบนั้น วายุก็ผละแขนออกจากลำคอระหง แต่ก็ไม่วายที่จะมองหญิงสาวด้วยแววตาดุ

แต่ยาหยีก็ไม่ได้หวั่น เธอยังมุ่งมั่นที่จะอุ้มเขาขึ้นเตียงให้ได้ “มาค่ะเฮีย ช่วยกัน เฮียเอามือดันพื้นยกตัวขึ้นสิคะ”

“เธอจะวุ่นวายอะไรกับฉันนักหนา...”

“ก็เพราะเฮียทำให้หนูว้าวุ่นใจไง” ยาหยีตอบกลับหน้าตาซื่อ ๆ พร้อมยักคิ้วให้เขา

“จิ๊” เขาจิ๊ปากอีกครั้งกับความกวนประสาทของยาหยี ก่อนที่เขาจะเอามือดันที่พื้นแล้วยกตัวขึ้นให้จบ ๆ

ยาหยีที่เห็นเขายกตัวขึ้น เธอก็รีบเอามือสอดไปใต้รักแร้ของคนตัวโต แล้วออกแรงยกเขาขึ้นเตียง

“ฮึบ! เก่งมากค่ะเฮีย” ยาหยีเอ่ยชมวายุด้วยเสียงหอบพร้อมทั้งปรบมือให้เขาด้วย

“...”

หลังจากที่เห็นเขาเงียบไป ยาหยีก็เอ่ยถามทำลายความเงียบทันที “เฮียอยากเช็ดตัวไหมคะ”

“...”

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ ยาหยีก็สรุปเองเสร็จสรรพ “โอเค เดี๋ยวหนูจะเช็ดตัวให้นะคะ”

“พูดเองเออเอง”

“ก็เฮียไม่ตอบหนู”

“ก็ฉันไม่อยากพูดกับเธอ”

“ก็อยู่กันแค่สองคน ถ้าเฮียไม่พูดกับหนู แล้วหนูจะพูดกับใครล่ะ ยูริมันก็พูดไม่ได้”

“เธอเป็นคนพูดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร” ตอนนี้เหมือนเขากำลังคุยกับยาหยีคนใหม่ก็ไม่ปาน เพราะยาหยีคนเก่าเอาแต่เงียบและงอแงเก่ง เวลาโดนด่าก็ชอบบีบน้ำตาใส่เขาไม่หยุด ต่างจากตอนนี้ที่เธอเถียงเขาฉอด ๆ เหมือนคนบ้าน้ำลาย

“คนเราก็ต้องเปลี่ยนตัวเองบ้าง อีกอย่างเฮียไม่ชอบให้หนูเงียบไม่ใช่เหรอ?”

“...”

“สรุปว่าเช็ดตัวนะคะ” พอเขาเงียบอีกครั้ง ยาหยีก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขา แต่เธอเดินไปเอากะละมังใบเล็กและผ้าขาวสะอาดมาวางบนโต๊ะเตี้ยข้างเตียง

“ขออนุญาตถอดเสื้อนะคะ” ยาหยีขออนุญาตเป็นพิธีไปอย่างนั้นเอง เพราะพอมานั่งข้างเตียง เธอก็ถอดเสื้อกล้ามออกจากตัวเขาทันที

“จะทำอะไรก็ทำเถอะ”

“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีค่ะคุณวายุ” ยาหยีก้มหัวให้เขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วลอบมองส่วนบนของชายหนุ่ม ที่ความขาวสว่างออร่ากระแทกตาหญิงสาวจนหัวใจเต้นโครมคราม แม้ว่าเขาจะหลับเป็นเจ้าชายนิทรานานถึงสามเดือน แต่หุ่นช่วงบนของเขาก็ยัง

เฟิร์มดูดีเหมือนเดิม

“มองอะไรขนาดนั้น รีบ ๆ เช็ดตัวสิ”

“โอเค ๆ ค่ะ เดี๋ยวหนูจะรีบเช็ดตัวให้เลย” ยาหยีใช้ผ้าขาวสะอาดชุบน้ำบิดหมาด ๆ เช็ดใบหน้าและเช็ดตัวให้เขาอย่างเบามือ แต่หญิงสาวกลับเช็ดวนเพียงแค่ท่อนบนไม่ลงล่างสักที จนวายุต้องทักท้วงขึ้น

“เช็ดด้านล่างด้วยสิ”