๕.๕ จองแล้วนะ หวงมากด้วย

“สวยมาก สวยจนพี่ไม่อยากเชื่อสายตา หนูดีซื้อชุดนี้มาเท่าไหร่ พี่บอกจะพาไปซื้อก็ไม่เอา เด็กอะไรดื้อได้ขนาดนี้”

“ก็หนูดีไม่อยากให้พี่เตสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุนี่คะ ร้านที่พี่เตจะพาไปซื้อมีแต่ชุดราคาหลักหมื่นขึ้น ชุดนี้หนูดีซื้อมาไม่ถึงพันเอง”

“แต่หนูดีใส่แล้วเหมือนชุดราคาแพงเลยนะ”

“เราไม่จำเป็นต้องใช้ของแพง แต่ทำตัวให้ดูแพงและเป็นของแท้ได้นะคะ อีกอย่างชุดแบบนี้ใส่ซ้ำได้ไม่กี่ครั้งหรอกค่ะพี่เต ถ้าไม่ขายต่อเป็นมือสองก็พับเก็บใส่ตู้เอาไว้ให้ลูก เผื่ออีกยี่สิบปีข้างหน้าแฟชั่นจะหมุนกลับมา”

อนุรดีพูดไปตามความคิดของตัวเองโดยลืมไปว่าตัวเองพูดถึงเรื่องลูกโดยไม่ได้สะดุดใจอะไร ได้ยินเช่นนั้นเตชินท์ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเลือกผู้หญิงไม่ผิด อนุรดีไม่ใช่แค่หน้าตาสะสวย แต่ความคิดของเธอยังดีงามด้วย แบบนี้ถ้ามีลูก เธอก็คงสามารถสอนลูกได้อย่างสบายๆ และเขาเชื่อแน่ว่าลูกของเขากับเธอจะต้องเป็นเด็กที่น่ารักมากแน่ๆ

เรียวปากหยักคลี่ยิ้มออกมาเมื่อคำว่าลูกมันทำหัวใจอิ่มเอิบแปลกๆ

เตชินท์ขับรถพาอนุรดีไปที่งาน ซึ่งจัดในห้องแกรนด์บอลรูมของโรงแรมแห่งหนึ่ง เตชินท์แยกไปนั่งที่โต๊ะวีไอพี ส่วนอนุรดีไปนั่งรวมกับเพื่อนๆ

งานบายเนียร์เริ่มขึ้นด้วยบรรยากาศที่สนุกสนานเฮฮา มีวงดนตรีเล่นขับกล่อมให้ได้ร้องได้เต้นกันอย่างเต็มที่ สลับกับกิจกรรมบนเวที ซึ่งมีการจับสลากแจกแหวนทองจำนวนสิบวง อย่างหนึ่งที่เป็นไฮไลต์แบบไม่เป็นทางการของงานครั้งนี้ก็คือ สาวๆ ต่างก็ลุ้นว่าจะได้รับช่อดอกไม้แสดงความยินดีจากแฟนหรือชายหนุ่มที่ตัวเองชอบพอหรือไม่ ซึ่งเวลาใครได้ช่อดอกไม้ก็มักจะมีเสียงกรี๊ดกร๊าดจากเพื่อนๆ จนกลายเป็นจุดเด่น

งานเลี้ยงหลายๆ ที่ เป็นแบบยิ่งดึกยิ่งสนุก งานบายเนียร์ของคณะอักษรศาสตร์คืนนี้ก็เช่นกัน อนุรดีออกไปเต้นกับเพื่อนๆ บ้างตามที่ถูกชวน โดยมีสายตาของเตชินท์ที่นั่งอยู่โต๊ะวีไอพีมองอยู่แทบทุกฝีก้าว

เรื่องเซอร์ไพรส์ของอนุรดีเกิดขึ้นหลังจากที่เธอกลับมานั่งโต๊ะ แต่จะว่าเซอร์ไพรส์ก็ไม่เชิงนัก เพราะอนุรดีรู้อยู่แล้วว่าจิรายุพี่ชายของจิรจรรย์เพื่อนในกลุ่มนั้นชอบเธอมานานแล้ว จิรายุรูปร่างสูงสง่า ฐานะทางบ้านจัดว่าดีทีเดียว เขารับราชการทหารยศร้อยเอก และแว่วๆ ว่าจะเลื่อนยศอีกในเร็วๆ นี้ จิรายุนั้นตามจีบอนุรดีมานานตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ตอนนั้นอนุรดีเพิ่งอยู่ปีสอง จิรจรรย์รวมทั้งเพื่อนๆ ในกลุ่มต่างเชียร์ให้เธอรับรักจิรายุ แต่อนุรดีก็ปฏิเสธและยืนยันกับจิรายุว่าเธอคิดกับเขาในแบบพี่ชายเท่านั้น ซึ่งจิรายุก็ยืนกรานมาตลอดเช่นกัน ว่าถ้าตราบใดอนุรดียังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน เขาก็จะตามจีบเธอไปเรื่อยๆ เผื่อว่าสักวันเธออาจใจอ่อน

แน่นอนว่าผู้ชายหุ่นดีแบบคนในเครื่องแบบ และการเดินเหินที่ถูกฝึกมาอย่างดี แถมหน้าตาก็หล่อเหลาย่อมเป็นที่สะดุดตาของใครต่อใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายมาดดีคนนั้นถือดอกไม้ในมือด้วย คนที่ไม่รู้ต่างก็ลุ้นว่าจิรายุจะเดินไปหาผู้หญิงคนไหน ซึ่งสุดท้ายเขาไปหยุดอยู่ตรงโต๊ะที่อนุรดีนั่งอยู่ พร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ที่ถืออยู่ในมือให้กับเธอ โดยมีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นเช่นเดียวกับที่คนอื่นได้รับช่อดอกไม้

“พี่ขอแสดงความยินดีด้วยครับหนูดี”

อนุรดีลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะรับดอกไม้จากจิรายุดีหรือไม่ ครั้นจะไม่รับก็กลัวเขาอาย เพราะคนอื่นๆ กำลังจ้องมองมา ซึ่งคนอื่นๆ ที่ว่านั้นรวมถึงพี่เตแฟนเธอด้วย เธอเห็นเตชินท์มองมาด้วยสายตาเรียบเฉย คล้ายไม่ได้รู้สึกอะไรที่มีผู้ชายอื่นเอาดอกไม้มาให้แฟนตัวเอง ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องลังเลใดๆ หากจะรับดอกไม้จากจิรายุตามมารยาท

“ขอบคุณค่ะพี่ยุ”

“หนูดีจะว่าอะไรหรือเปล่า ถ้าพี่จะขอเวลาคุยกับหนูดีตามลำพังสักครู่”

“เอ่อ...” อนุรดีลังเลอีกรอบ เธอแอบชำเลืองมองไปทางเตชินท์เห็นเขายังเฉย ก็เลยเกิดความคิดแผลงๆ บางอย่างขึ้นมา อยากรู้ว่าจะเฉยได้สักเท่าไหร่ อยากรู้ว่าจะหึงเธอบ้างหรือเปล่า หรือที่นั่งนิ่งๆ ไม่หึงไม่หวงก็เพราะเห็นเธอเป็นของตาย

“นะครับหนูดี พี่ไม่รบกวนเวลานานนักหรอก”

“ก็ได้ค่ะ”