04

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมเธอไม่บอกฉัน?”

เด่นภูมิซักถามฉันด้วยดวงตาแดงก่ำสองข้าง

ฉันโมโหจนกลายเป็นขำแทน จ้องพรชนกที่อยู่ข้างกายเขาแล้วพูดขึ้น “ฉันไม่เคยบอกนายเหรอ? เพราะในสายตานายมีแต่พรชนกละมั้ง เคยมีฉันกับลูกที่ไหนล่ะ?”

พรชนกถูกฉันจ้องจนขนลุกขนพอง แต่ยังรักษาบุคลิกบ๊องแบ๊วของตัวเองต่อไป “พี่ผึ้ง ฉันไปทำให้พี่ไม่พอใจตรงไหนพี่ว่าฉันก็พอ ยังไงพี่ภูมิก็เป็นพ่อของเด็ก เด็กเสียไปแล้ว พี่พูดแบบนี้ เขาจะเสียใจมากแค่ไหนคะ”

“งั้นเหรอ? มีน้องสาวแสนดีเห็นอกเห็นใจคนอื่นอย่างคุณพรชนกมาอยู่ข้างๆ เขาจะเสียใจได้ยังไงล่ะ?”

เด่นภูมินิ่งเงียบ ไม่พูดสักคำ

ครรภ์สี่เดือนเป็นครรภ์ที่มองออกแล้ว ไม่ได้เจอกันมาเดือนกว่า เขาไม่ได้เห็นเหรอว่าครรภ์ฉันควรเด่นชัดขึ้นในขณะนี้มันกลายเป็นแบบราบไปแล้ว?

ต่อให้เขามองฉันแวบเดียว ก็สามารถพบเห็นความผิดปกติแล้ว

แต่เขาไม่

เขาไม่ได้ตาบอดแต่เป็นจิตใจบอด

หนึ่งเดือนก่อนพรชนกผลักฉันตกบันได ซ้ำยังสาดโคลนใส่ว่าฉันทำให้เธอเท้าแพลง

เด่นภูมิทิ้งฉันที่กุมท้องด้วยสีหน้าเจ็บปวดพลางโอบพรชนกเดินจากไปอย่างไม่สนใจไยดี

วันนั้นแหละ ฉันพลาดโอกาสที่ดีที่สุดในการปกป้องครรภ์ สูญเสียลูกไป

หลังฉันกลับมาจากโรงพยาบาล ประโยคแรกของเขาก็คือการตำหนิ

เขาจะเสียใจเพราะลูก?

เขาไร้หัวใจตั้งนานแล้ว!

ฉันหายใจเข้าลึกๆ ไม่คิดจะยุ่งวุ่นวายกับพวกเขาอีก

ขณะที่เดินเฉียดไหล่เด่นภูมิก็ดึงมือฉันไว้อีกครั้ง

“ผึ้ง ฉันรู้ตอนนี้เธอเสียใจ รอเธอใจเย็นลงเราค่อยคุยกันดีๆ ใหม่”

“ไม่ต้องหรอก เซ็นชื่อในใบหย่าด้วยล่ะ”

พูดจบฉันก็สะบัดเขาออกแล้วเดินจ้ำเท้าออกไป

เด่นภูมิยังอยากตามไป ก็ถูกพรชนกดึงเอาไว้ “พี่ภูมิ คราวนี้พี่ผึ้งทำเกินไปจริงๆ”

“เสียลูกไปแล้วพี่ก็เสียใจมาก ไม่ใช่ความรับผิดชอบของพี่ด้วย เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำกับพี่แบบนี้!”

“พอได้แล้ว!” เด่นภูมิขัดจังหวะการสาธยายของพรชนกที่หาได้ยาก

“เธอต้องการเวลา ฉันจะรอเธอใจเย็นก่อนค่อยคุยกันดีๆ”

เด่นภูมิไม่เห็นว่าขณะที่เขาก้มศีรษะอยู่ ในดวงตาพรชนกฉายแววเหี้ยมขรึมเล็กน้อย