03

ฉันยังไม่เอ่ยปาก เด่นภูมิก็เห็นฉันก่อน

เขาก้าวสองก้าวเดินมาตรงหน้าฉัน แล้วกล่าวอย่างไม่พอใจ “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“อ๊ะ พี่ผึ้ง บังเอิญจังนะคะ” พรชนกก็เข้ามาใกล้ พูดพลางพยายามกอดแขนเด่นภูมิราวกับกำลังประกาศศักดา

“พี่ผึ้ง ทำไมพี่ดูไม่มีความสุขอีกแล้วล่ะ”

ฉันคิดในใจว่าได้เจอตัวซวยอย่างเธอฉันมีอะไรให้มีความสุขกันล่ะ

เห็นฉันไม่พูด พรชนกก็ยิ่งลำพอง

“พี่ พี่เข้าใจผิดอะไรอีกหรือเปล่า ฉันแค่มาขอยันต์คุ้มภัยกับพี่ภูมิเท่านั้นเอง”

“พวกเธอสองคนควรขอให้อยู่รอดปลอดภัยให้เต็มที่ ฝักใฝ่จะเป็นเมียน้อย ออกจากบ้านต้องระวังขั้นบันไดให้มากๆ ล่ะ”

“เธอ……” พรชนกโมโหจนสีหน้าเปลี่ยน

“พอได้ละ ห้ามเธอว่าพรแบบนี้!”

เด่นภูมิเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงามอีกครั้ง

ฉันปัดนิ้วเขาที่ชี้ฉันออกไป “ส่วนนาย ใบหย่าฉันหาทนายมาเขียนแล้ว ฉันจะหย่ากับนาย”

“เธอว่าไงนะ? หย่า?” เด่นภูมิเหมือนไม่กล้าเชื่อว่าฉันจะหย่ากับเขา สีหน้าเปลี่ยนไปซีดเผือด

“ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว ความสัมพันธ์ของฉันกับพรสะอาดบริสุทธิ์ ความงี่เง่าของเธอต้องมีขีดจำกัดบ้างนะ!”

“นั่นสิ พี่ผึ้ง พี่ทำร้ายจิตใจพี่ภูมิได้ยังไง?”

“พี่ภูมิ ฉันไม่ดีเอง ฉันทำให้พี่กับพี่ผึ้งขัดแย้งกัน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

พูดพลางน้ำตาไหลอย่างเหมาะเจาะกับสถานการณ์ ฉันแค่นยิ้มพลางมองพรชนกที่แสร้งตีหน้าซื่อ

อย่างที่คิดไว้ เด่นภูมิทนเห็นน้องสาวแสนดีของเขาเสียใจไม่ได้อีกครั้ง คว้าพรชนกที่ทำท่าจะไปเอาไว้

“พร เรามือสะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง เธอไม่ต้องไป”

“น้ำผึ้ง ฉันขอเตือนเธอ เธอทำแบบนี้ อย่าเสียใจภายหลังก็แล้วกัน!”

“ลูกในท้องเธอจะให้คลอดมาแล้วไม่มีพ่อเหรอ?”

เฮอะๆ ลูกงั้นเหรอ เขาไม่พูดยังดีซะกว่า พอพูดขึ้นแล้วความเดือดดาลของฉันก็ทะลักออกมาเหมือนน้ำขึ้นน้ำลง ตาสองข้างของฉันกลายเป็นแดงฉาน เสียงแหบพร่า

“ลูก? ลูกฉันเสียไปนานแล้ว!”

บางทีอาจเป็นเพราะตกใจกับท่าทางของฉัน พวกเขาสองคนต่างถอยหลังไปหนึ่งก้าว เด่นภูมิขมวดคิ้วพูดขึ้น

“น้ำผึ้ง เธอเป็นบ้าอะไรอีก?”

น้ำตาฉันนองหน้าฉันเหมือนเขื่อนแตก ฉันไม่ได้เช็ดออก ปล่อยให้น้ำตาอุ่นไหลลงบนหน้าฉันตามอำเภอใจ

ฉันอยากร้องไห้ดังๆ หัวเราะดังๆ แต่ฉันรู้ ไม่ว่าทำอะไร ก็แลกลูกสาวฉันคืนกลับมาไม่ได้ทั้งนั้น

ในเวลานี้เอง ท่านเจ้าอาวาสของวัดก็ออกมา

เห็นเราสามคนก็ผงกหัวให้เล็กน้อย

“พระอมิตาภพุทธะ”

พูดจบก็มองที่ฉันอีกครั้ง “โยม เตรียมตะเกียงไฟนิรันดร์เรียบร้อยแล้ว ไม่ทราบว่าวิญญาณผู้ตายมีชื่อแซ่ไหม?”

ฉันเช็ดน้ำตา

“ขออภัยค่ะท่านเจ้าอาวาส ชื่อเขียนว่าหยกมณีก็แล้วกันค่ะ”

นี่เป็นชื่อที่ฉันกับเด่นภูมิตั้งขึ้นหลังจากพลิกหาในพจนานุกรมเป็นเวลานาน

เด่นภูมิได้ยินชื่อนี้ก็อึ้งไป

“หยกมณี? วิญญาณผู้ตาย?”

“ผึ้ง เกิดอะไรขึ้นกับลูกของเรา?”

ฉันแกะมือเขาที่จับแขนเสื้อฉันออกอย่างเย็นชา “นั่นลูกของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย ฉันแค่ขอว่าชาติหน้าเธออย่าเลือกคนแบบนายมาเป็นพ่อ!”