บทนำ

กรุงลอนดอนประเทศอังกฤษ

‘ถ้ายังอ่อนแออยู่แบบนี้!! ฉันจะฆ่าแกทิ้งซะ!’ หญิงสาววัยรุ่นร่างบาง ที่สภาพสะบักสะบอม เนื้อตัวมีแต่ร่องรอยเขียวช้ำทั่วร่าง เธอที่คุกเข่าเอามือเท้าพื้นไว้ เพื่อชันตัวเธอไม่ให้ล้มลงกับพื้น

‘หนูขอโทษค่ะพ่อ’ ร่างบางเอ่ยเบาสวนกับเสียงไม้ที่กระแทกลงตามตัวเธอ

ท่อนไม้คล้ายคมแฝกขนาดพอดีมือ ที่เป็นครูชั้นดีในการสั่งสอน คนที่ทำผิดพลาดหรืออ่อนแอในครอบครัว ‘ดาเรล’ เสียงแตกของเนื้อที่ไม่ได้ทำให้คนตีใจสั่นไหว และคนถูกตีก็ไม่ได้เกรงกลัวสิ่งใด...เธอโดนจนมันชิน

รถลีมูซีนที่มาจอดรอหน้าบ้านดังเช่นทุกวัน...วันใดที่เธอเข้ามาในบ้านใหญ่หลังนี้! สภาพตอนกลับไม่ต่างอะไรกับคนใกล้ตาย เธอก้าวขึ้นรถหรูที่ติดฟิล์มดำและกันกระสุนรอบคัน มีคนติดตามไม่ต่ำกว่า 20 คน อาวุธครบมือ 

เธอยกยิ้มให้กับชีวิตที่น่าอดสูของตัวเอง ‘มีนา ดาเรล’ ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยง่าย ชีวิตเธอมันไม่เคยง่ายเลยจริง ๆ 

หากวันใดที่เธอเกิดพลาดท่าเสียทีชายฉกรรจ์หนึ่งในนี้สักหนึ่งคน...วันนั้นเธอจะต้องถูกขังอยู่ในห้องมืดใต้ดินอย่างน้อย 3 วัน ความเจ็บปวดจากบาดแผล...ความมืดมิดในห้องแคบ ๆ ที่ส่งกลิ่นเหม็นจวนเจียนจะอ้วก! เธอจะไม่มีวันกลับไป!

มีเพียง ‘ริค’ ที่คอยแอบส่งน้ำและอาหารให้ เธออยากกลับไปลำบากเหลือเกิน แต่เธอมาไกลจนกว่าจะถอยไปได้แล้ว 

“ผมขอโทษครับคุณหนู...” เธอยกมือห้ามคนที่เป็นครูผู้สอนเธอ…

เธอเข้าใจคนพวกนี้ดี! ถ้าเขายอมอ่อนข้อให้เธอเขาก็ตาย! แต่กลับกัน! คนอย่างไมเคิล อย่างมากเขาก็ตีเธอจนสลบ ขังเธอไว้ และก็พาเธอออกมา เขาไม่กล้าฆ่าเธอหรอก! เขามันดีแต่พูด!!

“วันนี้ไม่ต้องซ้อมไหมครับ” ริคเอ่ยถามและยื่นผ้าซับเลือดให้

“เขาอุตส่าห์ไม่ขังฉัน! ก็ไปเหมือนเดิม” แรงปะทะของคนสองคนในห้องซ้อม เสียงอึกทึกครึกโครม ที่ดังต่อเนื่องตั้งแต่เช้าจรดเย็น ไม่ว่าจะการต่อสู้ในรูปแบบไหน! เธอต้องทำมันให้ดี! เพื่อให้นายใหญ่ ‘ไมเคิล ดาเรล’ พอใจ... 

‘อยากจะตายเหรอมีนา...จำไว้! ว่าคนที่ให้มึงตายได้คือกูเท่านั้น!!’

‘คุณทำแบบนี้กับหนูทำไม!! หนูไม่ได้อยากมีชีวิตแบบนี้!!’

‘กูเอามึงมาเป็นลูกสาว! มึงก็ต้องเป็น...มึงจะตายไม่ได้มีนา! มึงต้องแกร่ง ต้องเข้มแข็ง...มึงต้องอยู่ให้รอด!! ถ้ามึงทำได้!! กูจะให้ทุกอย่างที่มึงต้องการ!!’

‘หนูไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น!! ปล่อยหนูไปเถอะ ฮือออ!!’

‘ถ้ามึงไม่อยากให้คนที่เมืองไทยต้องตาย...ก็จงทำตามที่กูสั่งซะ!! อยู่ให้รอด! เพื่อเป็น มีนา ดาเรล!!’

‘หนูไม่ใช่เธอ!! ลูกคุณมันตายไปแล้ว!! หนูชื่อมีน!! ปัง!’ เสียงปืนดังสนั่นลั่นคฤหาสน์ เธอกรีดร้องและจับแขนตัวเองที่มีเลือดไหลแดงฉาน

‘นายครับ! เมตตาเธอเถอะครับ...ผมสัญญาว่าจะทำให้เธอเป็นคุณมีนาให้ได้ ได้โปรดให้โอกาสผม’ ชายหนุ่มร่างกายกำยำ คุกเข่าลงเอาตัวบังกระสุนให้กับร่างบางที่นอนหายใจรวยริน

‘ไอ้ริค...มึงจำคำพูดมึงไว้! ถ้ามึงทำให้กูผิดหวัง กูจะล้างโคตรมึง!!’ ร่างบางที่ถูกยิงเฉียด ๆ ที่แขนด้านซ้าย ถูกหามออกมาขึ้นรถ โดยฝรั่งตัวใหญ่เพื่อไปยังห้องทำแผล เขามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า...แต่ภายในใจนั้นเขาสงสารเธอจับหัวใจ

‘ในเมื่อคุณหนีไม่ได้...ทำไมคุณไม่อยู่ให้เป็นเธอล่ะครับ’ เขาที่เช็ดเลือดและทำแผลให้เธอเอ่ยบอกเธอเสียงเรียบ

‘หนูทำไม่ได้...พี่ฆ่าหนูเถอะ หนูเจ็บ หนูทรมาน...ฮึกกก’ มือบางเขย่าแขนแกร่ง อ้อนวอนขอร้องให้เขาฆ่าเธอซะ ภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น...แต่เขากลับฟังมันได้ชัดทุกคำพูด

‘ถ้าคุณเป็นเธอได้...คุณก็จะหลุดพ้นนรกขุมนี้’

‘คุณไม่อยากกลับเมืองไทยไปหาคนที่คุณรักเหรอ...’

‘..........’

‘พี่พาหนูหนีได้ไหม ฮึกกก หนูจะหาเงินมาให้พี่’ เขาส่ายหัว

‘ไม่มีใครหนี ‘ดาเรล’ พ้นหรอก ในเมื่อคุณถูกเลือกแล้ว คุณไม่มีวันหนีพ้น!’ 

‘หนูไม่น่าไปช่วยมันเลย ฮือออ หนูน่าจะปล่อยให้มันตาย’ เธอกรีดร้องและดึงทึ้งผมตัวเอง เขาได้แต่มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ

‘หนูจะฆ่าตัวตาย!!’ ในเมื่อจนหนทาง! เธอเลือกที่จะตายเพื่อหลีกหนีความเจ็บปวดนี้!

‘ถ้าคุณฆ่าตัวตาย...นายจะฆ่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคุณ ถ้าคุณไม่อยากให้คนที่เมืองไทยเดือดร้อน...คุณอย่าฝืนชะตาตัวเองอีกเลย’