บทที่ 1

งานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 32 ปี ของลูกสาวคนเดียว ตระกูล ‘ดาเรล’ ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ท่ามกลางแขกเหรื่อ คือ ผู้มีอำนาจ และผู้มีอิทธิพลมากมายระดับภูมิภาคเอเชียและยุโรป เธอที่มองลงมาจากคฤหาสน์ชั้นบนด้วยความเหนื่อยหน่าย...จะแห่มากันทำไมเยอะแยะ พวกสกปรก!

หญิงสาวใบหน้าเฉี่ยวคม ดวงตารียาว จมูกโด่งเล็กได้รูป ริมฝีปากกระจับเล็กบาง ๆ ใบหน้าที่ไม่เคยเปื้อนรอยยิ้ม เธอไม่เหมือนคนยุโรปดั่งเช่นพ่อเธอ...เพราะเธอเหมือนแม่ พ่อเธอบอกแบบนั้น 

เธออยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสีแดงเพลิง ที่ผ่าหน้าขาขึ้นมา จนทำให้เห็นว่าเธอใส่แค่ซีทรูบาง ๆ แทนชั้นในเท่านั้น ความสูง 175 เซนติเมตร ผมสีดำยาวที่ปล่อยสลวย...เพียงแค่เธอย่างก้าวลงจากบันได ทุกสายตาล้วนจับจ้องมองไปที่เธออย่างชื่นชม...

เสียงตะโกนร้องเรียกและเอ่ยทักอย่างรู้จักและสนิทสนมกันมาแต่ชาติปางก่อน...เธอไม่เพียงไม่เช็กแฮนด์กลับ แต่กวาดสายตาคมกริบมองพวกผู้ชายทุกคน ที่ทำทีเข้าหาเธอ มาเฟียแล้วยังไง...เธอไม่คิดจะร่วมหอลงโรงกับใครอยู่แล้ว! และเธอจะทักแค่คนที่มีประโยชน์กับเธอเท่านั้น!

“มีนา...มานี่สิลูก” 

เธอก้าวฉับหลังตรง ใบหน้าเรียบนิ่ง และเดินเข้าไปกอดไมเคิลผู้เป็นพ่อ...กิริยาแบบนี้ คือเธอกำลังออดอ้อนพ่อเธอ

“ไม่เจอกันนาน...ไม่คิดจะทักพี่หน่อยเหรอ?” เธอเพียงยกยิ้มมุมปาก และมองบุคคลตรงหน้าอย่างท้าทาย แต่ก็ยื่นแก้วไวน์ให้ 

‘คริส’ พี่ชายคนโต ได้แต่ยกยิ้มหัวเราะกับความแข็งกระด้างของน้องสาวตัวเอง

“ของขวัญ” เธอเพียงหันมองซ้ายเล็กน้อยให้กับคนที่ยื่นกล่องของขวัญให้ แต่ไม่ยื่นมือไปรับ จนริคต้องยื่นมือเข้ารับแทนเธอ 

‘ฟิลลิป’ พี่ชายคนรองแสยะยิ้มให้กับความถือดีของน้องสาวตัวเอง แบบนี้สินะ! พ่อถึงรักนักรักหนา! ก่อนจะง้างขาเพื่อจะเตะหน้าแข้งเธอ!

“Fuck!” เสียงอุทานและยกขาขึ้นอย่างเจ็บปวด! เพราะรองเท้าส้นสูงที่บดขยี้ลงมาที่รองเท้าหนังราคาแพงที่ฟิลลิปใส่!!

เธอยกยิ้มและยื่นหน้าหอมแก้มผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเดินชนไหล่พี่ชายคนรองที่อายุห่างกันแค่ 1 ปี ออกไปอย่างไม่เกรงกลัว เสียงหัวเราะของผู้เป็นพ่อและพี่ชายคนโตดังขึ้นตามหลัง...เขาดูจะภูมิใจในตัวเธอ

“ฝากไว้ก่อนนะมีนา!!” เธอยื่นนิ้วกลางชูไปให้ 

เสียงเพลงอวยพรวันเกิดบรรเลงขึ้น พร้อมกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่ถือแก้วแชมเปญชูขึ้น เพื่อเตรียมอวยพรแก่เธอ...เธอประสานมือเพื่อขอพรแก่พระผู้เป็นเจ้า อย่างตั้งใจกว่าทุกปี...

ในชีวิตเธอพอใจในสิ่งที่เธอมีแล้ว...เธอไม่คิดจะหลีกหนีหรือเกรงกลัวสิ่งใดอีก แต่หากพระเจ้ามีจริง...ขอให้เธอได้กลับเมืองไทยได้ไปพบเจอเพื่อนที่เธอรักซะที!

“ลาออกและไปดูสาขาที่ไทย...” พ่อพูดขึ้นในขณะที่เราทานอาหารเช้ากันอยู่ 

เธออ้าปากงับเนื้อสเต๊กชิ้นโตเข้าปาก และเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาว่างเปล่าอย่างทุกที แต่ภายในใจใครจะรู้...หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามแทบทะลุจากอก

“หนูไม่อยากกลับ...หนูอยากอยู่กับแด๊ด” ไมเคิลยกยิ้มและหรี่ตามองเธอ...เขารู้ว่าลูกสาวเขาเป็นคนฉลาด

“แกไม่คิดถึงเพื่อนแกแล้วงั้นหรือ?” เธอยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มและมองหน้าผู้เป็นพ่อ

“ไม่ค่ะ” เธอจงใจพูดไปแบบนั้น

เธอพยายามบังคับมือเรียวที่สั่นระริกของตัวเองไว้! เพราะกลัวว่าคนที่นั่งอยู่หัวมุมโต๊ะด้านหน้าจะรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกายเธอ...เวลาเธอดีใจมือไม้มันจะสั่นตลอด

“ขัดคำสั่งงั้นเหรอ?” เธอมองหน้าผู้เป็นพ่อและยิ้มฟันเรียงขาวคับปาก...

“หนูไม่กล้า...แด๊ดก็รู้” เธอรู้ว่าไม่ควรขัดใจหรือทำให้พ่อสงสัยในตัวเธอ

“อยากให้ทำอะไรก็บอกเถอะค่ะ...ชีวิตหนูเป็นของแด๊ดอยู่แล้ว” 

“กลับไทย...แต่งงาน”  

เคร้ง!

“แด๊ดจะผิดสัญญาเหรอคะ!” เธอเอ่ยคำพูดออกไปอย่างตัดพ้อ...เธอเป็นเด็กดีและเชื่อฟังคำสั่งมาตลอด แต่ทำไม...

“แลกกับการแต่งงาน...ฉันให้แกขอได้ 1 อย่าง แทนการขอโทษที่ฉันต้องผิดคำสัญญากับแก” เธอเคยขอว่าเธอจะแต่งงานกับผู้ชายที่เธอเลือกเท่านั้น…

“หนูขอ 3 อย่าง” 

“ไม่โลภไปหรือ?”

“หนูไม่เคยทำให้แด๊ดต้องผิดหวัง...แต่แด๊ดทำให้หนูผิดหวังนะคะ” เธอชูแก้วไวน์และยื่นลอยเหนืออากาศ พ่อเธอหัวเราะ

“ได้!!” “แล้วหนูจะบอก...ว่าอยากจะได้อะไรค่ะ”