ตอนที่สาม ตามหน้าที่2 (NC)

ตอนที่สาม ตามหน้าที่

หมิงเฟยฮวารู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่มีแต่กลิ่นสุราหายใจรินรดต้นคอขณะนิ้วร้อนยังคงปลุกเร้านวดวนตรงติ่งเกสรสลับกับแหวกว่ายสอดเข้าดึงออกเข้าไปในโพรงแคบเพื่อเบิกหนทาง

คุณชายใหญ่มู่ไม่ได้อดทนรอให้ช่องแคบได้ถูกเบิกทางให้กว้างขึ้นด้วยจิตใจรุ่มร้อนอยากทะลุทะลวงร่องหฤหรรษ์เต็มที

ครั้งแรกของสตรีย่อมเจ็บปวดเป็นธรรมดา เหตุใดต้องพิรี้พิไร

ร่างสูงขยับส่วนปลายของแท่งกายกรีดไปตามรอยแยกของกลีบดอกไม้งามแล้วกดความปูดโปนให้ค่อยๆจมลึกมุดแทรกเข้าไปในร่องน้ำอุ่นจนร่างเล็กสั่นระริกด้วยความเจ็บปวดจากการรุกล้ำ

“โอ๊ย!...เบาหน่อย เจ็บ”

มู่ฟาหยางหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งด้วยถูกความคับแคบภายในบีบรัดจนทนไม่ไหว เขาเคยสอดใส่แต่ในร่องกว้างของนางคณิกา ไหนเลยจะรู้ว่าหญิงพรหมจรรย์จะคับแน่นเพียงนี้

องค์หญิงน้อยรู้สึกดั่งร่างกายส่วนกลางโดนของแข็งฉีกแหวกออกอย่างรุนแรงจนแทบขาด

โอ๊ย!...ใหญ่เพียงนี้ด้านในคงแหกขาดแน่

ร่างน้อยสัมผัสได้ถึงของเหลวบางอย่างจึงนอนนิ่งเกร็งสะท้านด้วยเจ็บแสบเกินกว่าคาดคิด

ผู้ใดบอกว่านี่คือความสุข สุขที่ใดกันเจ็บเจียนตาย ไม่รู้ว่าอวี่ไทเฮาชื่นชอบได้อย่างไร

โชคดีที่เมื่อครู่ถูกเล้าโลมจนมีความฉ่ำเยิ้มของหยาดน้ำใสเจิ่งนองทำให้ลื่นไหล

ยามที่มู่ฟาหยางขยับเอวเพื่อส่งท่อนเอ็นคู่กายเข้าออกอย่างเชื่องช้า หมิงเฟยฮวาจึงค่อยคลายความเจ็บปวดก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่คุ้นเคย

“อดทนหน่อย น้องหญิง”

คำปลอบโยนถูกเอ่ยออกมาพร้อมการโยกขึ้นโยกลงเพื่อทิ่มแทงท่อนลำแข็งเข้าๆออกๆอย่างเป็นจังหวะ

องค์หญิงใหญ่หลับตาพริ้มปล่อยลำตัวโยกโยนไปตามแรงขยับเคลื่อนของร่างสูง ใบหน้างามชื้นเหงื่อและแดงก่ำบิดเบี้ยวด้วยรู้สึกร้อนผ่าวปะปนกับความทรมานกึ่งสุขสันต์

มู่ฟาหยางผู้คุ้นชินกับร่องลื่นไหล ลีลาตอบรับร้อนแรงและน้ำเสียงร่านสวาทของเหล่าคณิกา

เมื่อได้พบกับความคับแน่นบีบรัดจนแท่งกายเจ็บปวดทั้งท่วงท่านิ่งเฉยสีหน้าราวใกล้ตายขององค์หญิงสูงศักดิ์จึงเร่งความหนักหน่วงกระแทกไม่กี่ทีเพื่อส่งตัวเองแตะขอบสวรรค์พร้อมหลั่งน้ำรักออกมาหนึ่งคราเป็นการจบหน้าที่

“น้องหญิงนอนพักเถอะ พี่ไม่รบกวนแล้ว” ถ้อยคำปลอบประโลมราวเห็นอกเห็นใจทำให้องค์หญิงใหญ่รู้สึกดีขึ้นทั้งที่ยังไม่ได้เห็นแม้แต่ขอบของฝั่งฝัน

ฉางกงจู่คิดในแง่ดีว่าเขาคงอยากทะนุถนอมนางในค่ำคืนแรก

สองสามีภรรยาหมาดๆทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างกันก่อนที่องค์หญิงจะหลับไปก่อนด้วยความเหนื่อยอ่อนจากพิธีการอันยุ่งยากตลอดทั้งวัน