ตอนที่สอง งามเหลือเกิน

ตอนที่สอง

งามเหลือเกิน

ฟากหนึ่งช่วงชิงความได้เปรียบด้วยความเร็วและผลประโยชน์ในขณะที่เหล่าขุนนางผู้ใฝ่สูงต่างดิ้นเร่าเข้าเฝ้าโวยวายสร้างความปวดหัวแก่ไทเฮา

หูตาเต็มวังเพียงนี้กลับไม่ทันเหลี่ยมคมของเด็กน้อยคนหนึ่ง

อวี่ไทเฮาซึ่งยังแลสาวสดงดงามกำหมัดแน่นด้วยความโมโหพร้อมออกคำสั่งให้แทรกซึมสาวใช้และคนของตนเองเพิ่มเข้าไปสืบข่าวในจวนสกุลมู่ด้วยความไม่วางใจ

“แจ้งไปยังคนของเราให้ส่งทุกความเคลื่อนไหวกลับมาอย่างละเอียดอย่าให้หลุดรอดหูรอดตาเด็ดขาด”

คนของไทเฮาหรือ?

นั่นย่อมต้องนับรวมนางกำนัลกับขันทีที่ถูกส่งมาจนเต็มตำหนักองค์หญิงเข้าไปด้วย

กล่าวถึง ‘มู่ฟาหยาง’ แม้เขาจะไม่มียศตำแหน่งชัดเจน แต่เป็นถึงบุตรชายคนโตที่เกิดจากฮูหยินเอก ดังนั้นอัครเสนาบดีมู่จึงให้ความสำคัญอย่างยิ่ง

อีกคุณสมบัติคือเขาที่อายุ20ขวบปีแล้วกลับยังไม่ได้แต่งภรรยาสักคนและยังไม่ได้รับอนุ นั่นจึงกลายเป็นความเหมาะสมกับองค์หญิงใหญ่ผู้เป็นถึงพี่สาวของฮ่องเต้

เกี้ยวเจ้าสาวอันใหญ่โตหรูหราสมศักดิ์ฐานะแห่งองค์หญิงของฉางกงจู่หมิงเฟยฮวาถูกหามผ่านประตูจวนสกุลมู่เข้าไปตั้งแต่ยามซื่อ

จากนั้นพิธีการต่างๆจึงดำเนินไปตามขั้นตอนแสนยุ่งยากด้วยมีทั้งฮ่องเต้และไทเฮามาเป็นญาติฝ่ายเจ้าสาวอันสูงศักดิ์

เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการ หมิงเฟยฮวาจึงต้องนั่งเงียบเหงาฟังเสียงความครึกครื้นที่ด้านนอกอยู่บนเตียงคนเดียวด้วยงานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตกว่าหลายชั่วยาม

ผ่านไปกว่าครึ่งคืนจึงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวพร้อมผ้าปิดหน้าที่ถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา

“กระหม่อมมาแล้ว ขออภัยที่ปล่อยให้รอนาน”

องค์หญิงซึ่งนั่งรอจนเมื่อยขบแม้ในใจจะขุ่นมัวแต่จำต้องเงยหน้าขึ้นสบตาหวามไหวของมู่ฟาหยางแล้วแสดงท่าทีเขินอาย

“พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ไม่ต้องเกรงใจ”

“เป็นบุญเหลือเกินที่ได้แต่งงานกับองค์หญิง”

มู่ฟาหยางชื่นชมก่อนจะลงมือกล่อมเกลาเจ้าสาวตัวน้อยตามขั้นตอนแห่งเสน่หา

หากจะบอกว่าเขายังไม่ได้รับภรรยาหรืออนุ นั่นเป็นเพราะบิดาไม่ต้องการให้ผู้อื่นล่วงรู้ว่าเขาใช้วันเวลาอยู่ที่ใดต่างหาก

ด้วยความช่ำชองดั่งเสือร้ายขย้ำเหยื่อ คุณชายใหญ่สกุลมู่ผู้เชี่ยวชาญเชิงกามาด้วยเคี่ยวกรำอยู่ที่หอคณิกาทุกคืนใช้เวลาไม่นานก็สามารถปอกเปลือกเจ้าสาวแสนงามจนเหลือเพียงผ้าปิดส่วนสงวนเบาบางเผยผิวพรรณผุดผ่องใสกระจ่างสะท้อนแสงจันทร์

แววตาหิวโหยมองไล่ตั้งแต่เรือนผมดำขลับเป็นเงางาม พวงแก้มอิ่มเอิบเปล่งปลั่งสีชมพูระเรื่อ ผ่านเรียวขาเนียนได้รูปจนจรดข้อเท้าเล็กขาวผ่องน่าทะนุถนอม

โอ้!...นับว่างามล้ำกว่าคณิกาตัวเด็ดที่เขาติดพันหลายเท่านัก โชคดียิ่งที่เชื่อท่านพ่อขจัดคนปากโป้งจนข่าวลือเรื่องที่เขาทำตัวเสเพลไม่ได้หลุดรอดออกไป

ยามนี้ได้ทั้งตำแหน่งพี่เขยของฮ่องเต้ และยังได้หญิงงามไว้ขับกล่อมความกระสันอย่างเปิดเผยไม่ต้องพึ่งพาแต่สาวใช้อุ่นเตียง

เกิดเป็น มู่ฟาหยาง ช่างโชคดีเหลือเกิน