19 ร้อน

ทันทีที่ถึงเขาก็ถือวิสาสะอุ้มคนไม่ยอมตื่นขึ้นไปยังห้องพัก ไม่น่าเชื่อว่าคุยกันมาทั้งคืนก็ยังไม่รู้จักชื่อกันด้วยซ้ำ อย่างนี้แล้วหากตื่นมาตอนเช้าจำไม่ได้ว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง จะตกใจไหมหากตื่นมาอยู่ในห้องคนแปลกหน้า

“คืนนี้คุณก็นอนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน”

ร่างเล็กถูกอุ้มมาวางลงบนโซฟาอย่างอ่อนโยน ตั้งใจให้โซฟาตัวนี้เป็นเตียงนอนรับแขก สายตาคมจ้องพินิจใบหน้าสวยหวานไร้การเติมแต่งจากเครื่องสำอาง อ่อนเชื่อมอย่างไม่ละสายตา แม้ไร้เครื่องแต่งหน้ายังสวยดูดีถึงเพียงนี้

หากได้เติมแต่ง คงจะสวยมากกว่านี้อีกหลายเท่า ชายหนุ่มจินตนาการ ไม่คิดว่าจะต้องมาดูแลคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ขณะคิดคนเมาทำเสียงเล็กอ้อแอ้ พยายามยกศีรษะขึ้นดูลำบากเหลือเกิน เห็นดังนั้นรีบเข้าไปช่วยพยุง

“จะอ้วก”

“ไม่นะ! ตรงนี้ไม่ได้ เดี๋ยวผมพาไปห้องน้ำ”

พูดไม่ทันขาดคำดีคนเมาก็ปล่อยของเสียออกมาเลอะเต็มเสื้อผ้า สภาพทั้งเขาและเธอตอนนี้ดูไม่ได้เสียเลย รวมถึงโซฟาตัวนี้ด้วย ที่ไม่อาจใช้รับแขกในคืนนี้ได้แล้วเหมือนกัน

“โอ้ววให้ตายสิ”

เสียงเครียดสบถอย่างหัวเสีย ก่อนประคองร่างเล็กให้นอนลงที่โซฟาตัวเดิมอีกครั้ง ทั้งที่เลอะนั่นแหละ ส่วนเขาขอเข้าไปจัดการกับตัวเองเสียก่อน ทั้งที่ตัวเองก็เมามากไม่ต่างกัน

หลังจัดการตัวเองเรียบร้อยนคินทร์ออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ ดวงตาคมหรี่แคบมองคนตัวเล็กที่ยังคงนอนหลับในท่าเดิม ทำได้เพียงทอดถอนใจจะโทษเธอฝ่ายเดียวก็ไม่ได้

เขาเองก็ผิดที่ไม่รู้จักห้ามปราม คิดได้ดังนั้นจัดการทำความสะอาดใช้ผ้าเช็ดตามเนื้อตัวให้ ก่อนจะถือวิสาสะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เสียเลย

คนเมาถูกประคองให้ลุกขึ้นนั่งในท่ามั่นคง สองมือเริ่มบรรจงถอดเสื้อตัวที่เลอะออกให้อย่างเชื่องช้า เพราะเขาเองยังมีความรู้สึกมึนหัวมากเหมือนกัน

“ให้ตายสิเห็นตัวเล็ก ๆแบบนี้แต่พอถอดเสื้อออกแล้ว ไม่เล็กอย่างที่คิดแฮะ”

เขาบอกกับตัวเอง พยายามตวัดสายตาเมินมองไปทางอื่นแต่ดวงตาคู่นี้นี่สิ เอาแต่แอบลอบมองหน้าอกอวบอิ่ม ขาวเนียนนูนเด่นอย่างห้ามไม่ได้

ให้ตายเถอะเขาห้ามสายตาของตัวเองไม่ได้เลย สุดท้ายกลายเป็นจ้องพินิจมองอย่างตั้งใจ ไม่รู้ความร้อนนี้เกิดจากความเมา หรือร้อนเพราะอะไรกันแน่ เขาเป็นผู้ชายจะปล่อยให้ผู้หญิงนอนกับอ้วกแบบนี้จนถึงเช้าได้อย่างไร ถึงจะเมาก็ขอเป็นคนเมาที่มีจิตสำนึกที่ดีแล้วกัน ที่ทำทั้งหมดนี้นั่นเพราะความจำเป็น นคินทร์บอกตัวเอง

หลังพยายามถอดเสื้อให้คนเมาอยู่นานในที่สุดก็ถอดได้สำเร็จ ชุดที่เธอใส่นั้นช่างแตกต่างจากชุดเหล่าผู้หญิงที่เคยเจอ ผู้หญิงพวกนั้นใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นเพียงแค่ใช้นิ้วสะกิด เสื้อผ้าของพวกหล่อนก็พร้อมจะหลุดติดมือออกมาแล้ว

ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดถูเช็ดสิ่งสกปรกตามเนื้อตัวคนเมาออกด้วยความรวดเร็ว ก่อนเปลี่ยนสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งของเขาใส่ให้แทน

หวังว่าคืนนี้เธอจะนอนหลับสบายจนถึงเช้า จากนั้นช้อนอุ้มร่างบางที่ยังคงหลับไปส่งยังเตียงนอน เพราะตอนนี้โซฟาไม่สามารถนอนได้แล้ว แต่ให้ตายเถอะร่างกายเธอช่างดึงดูดสายตาเขาเสียเหลือเกิน

เมื่อถึงเตียงนอนร่างคนเมาถูกประคองลงอย่างช้า ๆ ทันทีที่หลังถึงเตียงหญิงสาวตื่นลืมตาขึ้นมาจ้องมองเขา คิ้วบางขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังครุ่นคิด ดวงตาสีน้ำตาลดำเข้มจ้องมองสบประสานดวงตาคู่คมไม่วางตา

“คุณนี่เอง ขอบคุณนะที่มาส่ง”

นี่เธอไม่รู้สึกตัวเลยหรือเนี่ยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในบ้านของคนอื่น

“เอ๊ะจริงสิ คุณบอกว่าน้องสาวคุณชื่ออะไรนะ”

จู่ ๆ เธอก็ถามถึงเรื่องราวที่ทั้งคู่พึ่งพูดคุยกันไปก่อนหน้านี้

“ดาวครับ”

“ใช่ ๆ ชื่อดาว แล้วฉันบอกคุณไปหรือยังว่าน้องสาวคุณชื่อเหมือนเพื่อนสนิทของฉันเลย”

คนเมาแทบไม่มีสติบอกขณะที่ยังคงนอนหลับตาไว้เพราะอาการเวียนหัว โดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่สนทนาด้วยนั้น ตอนนี้คร่อมอยู่บนร่างกายตนเอง

“คุณบอกผมรอบนี้รอบที่สามแล้ว”

นคินทร์บอกพร้อมกับพยายามดึงมือออกจากตัวคนเมาที่นอนทับมือเขาอยู่ หลังได้อิสระจากนั้นดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้

“อื้อ ไม่เอาร้อน”

เสียงร้องอู้อี้รำคาญของคนเมาดังขึ้นทันทีที่ผ้าห่มถูกคลุมบนร่างกาย หญิงสาวดึงผ้าห่มออกอย่างรวดเร็วด้วยความร้อนพร้อมกับพยายามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอนั้นร้อนไปทั้งตัว จากบรั่นดีที่ดื่มเข้าไปทั้งคืน แต่ไม่เป็นผลเพราะเสื้อเชิ้ตตัวเดิมถูกถอดออกไปก่อนหน้านี้แล้ว

“นี่คุณกำลังจะทำอะไร”