13 ทั้งที่เตรียบใจไว้แล้ว

ณ โรงพยาบาล

“แพรไหมลูกพ่อ ไหนยิ้มหวานให้พ่อดูหน่อย”

“แบบนี้หวานพอมั้ยคะ”

“ลูกสาวพ่อน่ารักจัง พ่อดีใจที่ได้เกิดมาเป็นพ่อของหนู พ่อภูมิใจกับทุกเรื่องที่หนูทำนะ”

เสียงชายชราใบหน้าซีดเซียวบอกลูกสาวอย่างภาคภูมิใจด้วยน้ำเสียงที่เบาและอ่อนแรง

“แพรก็ดีใจค่ะ ที่ได้เกิดมาเป็นลูกของคุณพ่อ”

“ถ้าพ่อไม่อยู่แล้วหนูต้องดูแลตัวเองดี ๆ ทานข้าวให้ตรงเวลาอย่าเศร้านานนะลูก ชีวิตยังต้องเดินหน้าต่อไป ไม่ว่าลูกอยู่ที่ไหนพ่อจะคอยมองดูหนูอยู่บนฟ้า หนูจะมีพ่ออยู่ด้วยเสมอ”

ชายชราบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม เป็นห่วงบุตรสาวเพียงคนเดียวของตน จะใช้ชีวิตอยู่อย่างไร เมื่อคิดว่าหากตนจากโลกนี้ไปแล้ว เธอจะมีชีวิตที่โดดเดี่ยวและเหงามากเพียงใด ในวันที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยแล้ว ชายชรารู้ตัวเองดีว่าเหลือเวลาอีกไม่นาน

“อย่าพูดแบบนี้ค่ะ คุณพ่อต้องอยู่กับแพรไปอีกนาน” เธอบอกทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าบิดาเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

“เราต่างก็รู้ดี พ่อขอโทษที่อยู่กับหนูได้เพียงเท่านี้พ่อภูมิใจในตัวแพรมากนะลูกตั้งแต่เล็กจนโต ถ้าแม่ได้มาอยู่ตรงนี้แม่ก็ต้องภูมิใจในตัวหนูเหมือนกับที่พ่อภูมิใจ มาให้พ่อกอดให้ชื่นใจหน่อย”

“แพรรักคุณพ่อนะคะ”

แพรไหมสวมกอดบิดาที่นอนอยู่บนเตียงอย่างแสนรัก พร้อมกับหอมแก้มทั้งสองข้างของบิดาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหญิงสาวเหนื่อยจนต้องหยุดไปเอง

“พอแล้วหรือ” ชายชราเอ่ยแซวบุตรสาวทันทีที่เธอหยุดหอม

“หืมม พูดแบบนี้คุณพ่ออยากให้แพรหอมอีกใช่มั้ยคะ”

พูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปหอมแก้มบิดาอีกครั้ง แต่ถูกห้ามไว้เสียก่อน

“พอแล้ว ๆ แก้มพ่อจะช้ำหมดเอา”

“แก้มคุณพ่อนุ่มยิ่งกว่าหนุ่มอายุยี่สิบอีกค่ะ เห็นแล้วน่าหอม” หญิงสาวบอกอย่างแสนเอาใจ

“พูดแบบนี้ เคยแอบไปหอมแก้มหนุ่มที่ไหนมา บอกพ่อเลยนะ”

“ฮ่า ๆ ไม่มีหรอกค่ะ หอมแค่หนุ่มที่นอนอยู่ตรงหน้านี่แหละ แพรรักคุณพ่อนะคะ”

รอยยิ้มที่สดใสทำให้หัวใจของชายชราเบิกกว้างมีความสุขได้ทุกครั้ง รอยยิ้มที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตั้งแต่เธอยังเล็ก จนบัดนี้ได้โตเป็นสาวสวยสะพรั่งแล้ว

แต่รอยยิ้มนี้ก็ยังทำให้มีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็น ชายชรายิ้มกว้างให้บุตรสาวพร้อมกับ ยื่นมือไปลูบที่ศีรษะของบุตรสาวเบา ๆ อย่างแสนรัก

“พ่อก็รักหนู ลูกรักของพ่อ หนูคือของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตพ่อ”

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายเมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้วก่อนที่หัวใจของชายชราจะหยุดทำงานไป และนั่นถือเป็นการบอกลาเป็นครั้งสุดท้ายของบิดาอันเป็นที่รัก

“ญาติคะตอนนี้คุณหมอปั๊มหัวใจช่วยให้คนไข้กลับมามีลมหายใจอีกครั้งได้แล้วค่ะ แต่ชีพจรยังเต้นอ่อนมากคุณหมอเกรงว่าหากหัวใจหยุดเต้นอีกครั้ง แล้วเรายังปั๊มกู้ชีพซ้ำแบบนี้อีก จะทำให้ซี่โครงคนไข้หักได้และคนไข้จะเจ็บปวดทรมานมาก

ญาติยังต้องการให้คุณหมอกู้ชีพคนไข้ต่อไปอีกมั้ยคะหากหัวใจของคนไข้หยุดเต้นอีกครั้ง"

เสียงพยาบาลสาวเปิดประตูออกมายืนรายงานการกู้ชีพให้หญิงสาวทราบเป็นครั้งที่สาม ภาพเจ้าหน้าที่ทำการช่วยยื้อชีวิตบิดาตั้งแต่ครั้งแรก จนถึงตอนนี้เธอได้เห็นทั้งหมด

ตั้งแต่ช่วงแรกที่คุณหมอเริ่มปั๊มหัวใจให้ ความวุ่นวายในการช่วยกู้ชีวิตของบิดา มีเจ้าหน้าที่วิ่งเข้า วิ่งออก พร้อมกับเข็นเครื่องมือเข้าออกแบบนี้มาราวหนึ่งชั่วโมงได้แล้วตอนนี้แพรไหมเหมือนกำลังฝันไปทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปหมด ภาพเบื้องหน้าเบลอไปหมดจนเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน

“แพร... แพร”

เสียงเรียกของพอล คุณหมอหนุ่มลูกพี่ลูกน้องของหญิงสาว ที่อยู่เป็นเพื่อน คอยให้กำลังใจอยู่หน้าห้องผู้ป่วยไม่ห่าง ตั้งแต่ชายหนุ่มออกเวรมา ดึงสติร่างเล็กที่ยืนนิ่งไม่ขยับตัวไปไหน มาได้สักพักใหญ่แล้ว ให้รู้สึกตัวได้ชั่วครู่

ดวงตาคู่สวยเศร้าหมอง เอาแต่จ้องมองกระจกใสผ่านไปยังกลุ่มคุณหมอและพยาบาลที่กำลังวุ่นวายในการช่วยชีวิตบิดา

หญิงสาวจ้องมองอยู่อย่างนั้นไม่วางตาพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลอาบทั้งสองข้างแก้มอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้แพรไหมรู้สึกเหมือนแขนขามันไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลย รู้สึกชาไปทั้งตัว ทั้งที่รู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง ทั้งที่คิดว่าเตรียมใจไว้แล้ว

แต่พอเกิดขึ้นจริง ๆ เธอกับทำใจไม่ได้อย่างที่ตั้งใจไว้ คุณหมอหนุ่มเห็นน้องสาวยังคงยืนนิ่ง จึงเรียกชื่อหญิงสาวซ้ำอีกครั้ง

“แพร แพรไหม”