บทที่ 3 โทรบอกแม่ว่าเจอลูกเขย

เมื่อก้าวลงจากเวทีฉันก็แอบดูท่าทีผู้ชายคนนั้นอยู่ ว่าเขาจะขอเบอร์ฉันมั้ย แต่ก็ไร้วี่แวว ฉันจึงเดินเข้าไปหลังเวที ทันใดนั้นเสียงสาวสองจากเจ้ลิลลี่ดังขึ้น

" แหม มองจากดาวพลูโต ก็รู้ว่าแกชอบเค้า สายตามองแทบอยากจะกิน เขาทั้งตัวล่ะสิ"

" แหม่ะเจ้ เขาหล่อมากดูดี๊ ดูดี สงสัยท่าจะรวย"

ฉันรู้ว่าเรื่องรวยไม่ใช่ประเด็น เพราะแกไม่ค่อยสนเงิน ความจริงคือ?? คืออะไรว่ามา " เจ้ลิลลี่ทำทีสะกดสายตายกยิ้มอย่างคนรู้ทันฉัน

" เกลียดจริงๆ เลยคนรู้ทันเนี่ย"

" ความจริงคือเขาใหญ่มาก"

" นั่นไง บอกแล้ว ว่ามองไกลจากดาวพลูโตก็รู้ คนอย่างแกดูไม่ยาก แล้วยังไง? จะสานต่อมั้ยล่ะ จะได้ช่วย"

" หูยเจ้ จะดีเหรอคะเราเป็นผู้หญิงนะคะ "

" งั้นกลับ"

" อ่ะดะเดี๋ยวสิเจ้ ใจร้อนไปได้ ผู้หญิงจีบผู้ชายก่อน ฉันก็กลัวเขามองไม่ดียิ่งฉันทำงานแบบนี้ด้วย"

" แกแค่โชร์ตัวแกไม่ได้ขายตัวนี่"

" แกก็เนียน ไปสิ ทำทีว่า ได้คุยเป็นกรณีพิเศษ เพราะขึ้นไปเป็นGuessให้ แต่จะว่าไป งานดีทั้ง3 คนเลยนะเจ้ว่า อึ๋ย!!เปรี้ยวปาก อยากได้อยากโดน "

จากนั้นเจ้ลิลลี่นำทับเดินไปยังโต๊ะของชายหนุ่ม เอ๊ะทำไมใจดวงน้อยสั่นไม่เป็นจังหวะ งานนี้ฉันโดนผู้ชายตกเข้าเต็ม ๆ

ขณะที่ทุกคนเคลื่อนพลออกมาข้างนอกเพื่อช่วยให้ฉันได้คุยกับหนุ่มหล่อคนนั้น

" เดี๋ยวเจ้ ฉันโทรหาแม่ก่อนนะ "

" ทำไมเหรอแก้ม"

" จะโทรบอกแม่ว่าเจอลูกเขย คริๆ"

"ฮึม..แรด!!! " แล้วทั้งหมดก็อยู่ในเสียงหัวเราะด้วยกันก่อนจะออกไปทัก

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้าขอบคุณมากเลยนะคะ ที่ขึ้นไปร่วมสนุกด้วยกัน อ้อ นี่ค่ะ ขอแนะนำน้องแก้มหวาน แขกที่ขึ้นไปร่วมงาน มีสิทธิ์ที่จะคุยได้ฟรีไม่เสียค่าชั่วโมงค่ะ"

ฉันตื่นเต้นยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อเข้ามาใกล้ยิ่งเขิน ข้างในน้ำเดินจนสั่นไปหมดแล้ว อร๊าย แต่ในใจแทบอยากจะร้องกรี๊ด แต่ต้องเก็บอาการ

" อ่ะน้องแก้มนั่งข้างๆ พี่เขาสิ" เสียงแจ๋นของเจ้ลิลลี่สั่งให้ฉันนั่งลง เพื่อนๆ ก็ยุยงส่งเสริมกันให้เพื่อนได้ผัวดีจังเลย

แค่เพียงนั่งใกล้กลิ่นกายก็หอมราวกับเดินผ่านช็อปน้ำหอมเคาน์เตอร์แบรนด์ พ่อเทพบุตรของฉันหรือสวรรค์ส่งมาหรือไรอยู่ไกล้ยิ่งใจสั่น

"ชื่อแก้มหวานนะคะ คุณชื่ออะไรคะ?

"ผมหวังอี้ ครับ"

"หวานจริงหรือเปล่าครับ"

" นั่นแน่"เพื่อนเขาอีก2 คนแซวหัวเราะกันเสียงดัง มองมาที่ฉันและคุณหวัง ยิ่งส่งผลให้ฉันเขินขึ้นไปใหญ่

" อยากรู้ต้องลองชิมค่ะว่าหวานจริงมั้ย"ฉันส่งสายตาท้าท้ายหยอดกลับให้กับเขาที่นั่งข้าง ๆ

Part Mr.หยาง

ผมมองเธอคนที่โชว์บนเวทีเมื่อสักครู่ นี้เธอคุยกับชายคนหนึ่งหรือไอ้หน้าตี๋นี่เป็นแต่ลูกค้าหรือผัวเธอกันแน่ ผมเห็นเธอใกล้ ๆ ก็ถูกใจเธอไม่น้อย แต่ดูท่าทีก็คงไม่น่าใช้ผัว

"เสี่ยขา นั่งคนเดียวเหรอคะมีเพื่อนคุยหรือยังให้เปาะเปี๊ยะนั่งเป็นเพื่อนนะคะ"

ขณะที่ผมกำลังมองสาวนางโชร์คนนั้นอยู่ ก็มีเสียงแหลมของหญิงสาวพีอาร์ของร้านหน้าพอใช้ได้หุ่นดีพอประมาณ เอ่ยเสียงสอบถาม

"อึมไม่มี นั่งสิ "

สาวพีอาร์ร่างเล็กเมื่อได้ยินผมเอ่ยบอกเธอดังนั้น เดินมาบนตัก ผมในทันทีมือหนึ่งคล้องกอดคอ จากนั้นหล่อนหยิบแก้วขึ้นมาป้อนเหล้าผม

"อย่ามายุ่มย่ามฉันจัดการเองได้ "ผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายสักเท่าไหร่ถ้าผมไม่สั่ง เพราะมาเฟียอย่างผมถนัดออกคำสั่งไม่ชอบให้ใครขัดใจ

"ผู้หญิงคนนั้นที่นั่งคุยกับอยู่กับคนอื่น ฉันต้องการเธอ ไปเรียกมา "ผมสั่งให้สาวพีอาร์ตามเธอคนนั้นมาให้ผม

" ต้องขอโทษด้วยค่ะ คนนั้นไม่ใช่คนของร้านเรา แค่จ้างมาโชว์ค่ะ "สาวพีอาร์เอ่ยเสียงสั่นกล้าๆ กลัวๆ

" ฉันต้องการผู้หญิงคนนั้น งั้นไปเรียกเจ้าที่นี่มาคุย "

" ค่ะ "

หญิงสาวลุกจากตักผม แล้วเดินหายไปในมุมมืด คาดว่าเธอคงไปจัดการให้ผม

แก้มหวาน

"แก้มหวานคุณผู้ชายโต๊ะนั้นอยากคุยด้วย "เสียงเจ้ลิลลี่เดินมาสะกิดบอกฉัน

" ฉันไม่คุย ฉันคุยคนนี้อยู่ "

" ช่วยหน่อยลูกค้าโวยวาย เกิดมาสวยเสน่ห์แรงก็งี้แหละผู้ชายมารุมมาตุ้ม " เจ้ลิลลี่ยังกระซิบกระซาบตื้อฉันไม่หยุด

"เฮื้อย!!โต๊ะไหนเจ้ "