บทที่ 4

แต่คิดถึงว่า หลังจากคืนนั้นข้าก็ตั้งครรภ์

ข้ากลัวมาก พยายามปิดบัง และขอร้องท่านพ่อกับท่านแม่ให้ข้าแต่งงานกับซ่งฉางอัน ถึงกับขู่ว่าถ้าไม่แต่งงานกับเขาข้าก็จะออกบวช

ทําให้ท่านพ่อของข้าโมโหมาก ภายใต้การจัดการของท่านแม่ ให้ข้าไปพักที่วัดเซิ่งเอินนอกเมืองสองสามวัน หลบท่านพ่อที่กำลังโมโห

ทำอะไรไม่ได้ข้าจึงต้องทำตามที่ท่านแม่บอก แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ได้ไม่กี่วัน วัดเซิ่งเอินก็ถูกกลุ่มโจรพเนจรปล้น ข้าก็กลายเป็นตัวประกัน

ในช่วงเวลาที่สิ้นหวัง ซ่งฉางอันช่วยข้าออกมาโดยไม่คํานึงถึงความปลอดภัยของตัวเอง ผู้หญิงคนอื่นที่อยู่ในวัดเซิ่งเอินก็เห็นกับตา

เพราะบุญคุณช่วยชีวิต ในที่สุดท่านพ่อของข้าก็ยอมเอ่ยปาก แต่ยังไม่ได้กำหนดวันแต่งงาน เพราะอาการแพ้ท้องของข้า ทำให้ท่านแม่รู้เรื่องที่ข้าตั้งครรภ์

นางร้องไห้สะอึกสะอื้น แชะตำหนิอย่างรุนแรงว่า “เขาดีขนาดนี้ ปล่อยให้เจ้าที่ยังไม่ถึงวัยแต่งงานทำลายตัวเองเช่นนี้”

ข้ารู้ว่าข้าผิด ไม่ได้ตอบรับคําพูดของท่านแม่ สุดท้ายท่านแม่จึงให้ข้าแต่งงานกับซ่งฉางอันโดยเร็วที่สุด

หลังจากข้าแต่งงาน ท่านพ่อกับท่านแม่กลัวข้าลำบาก จึงซื้อบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง และสาวใช้กับคนรับใช้มากมายเป็นสินเดิมให้ข้า

แต่ซ่งฉางอันเป็นแค่บัณฑิตระดับชุมชน ครอบครัวที่ใหญ่ขนาดนี้เขาจะมีปัญญาเลี้ยงดูได้เช่นไร

สุดท้ายข้าถูกความรักบังตา ใช้สินเดิมของตัวเองอุดช่องโหว่ในสมุดบัญชี

การสอบขุนนางปีต่อมา ในที่สุดซ่งฉางอันก็อยู่ในรายชื่อ

และเพื่อหาทางงานที่ดีให้เขา ข้าไปขอร้องท่านพ่อ สุดท้ายซ่งฉางอันก็ได้เป็นขุนนางน้อยระดับหก

หลังจากนั้น เขาอาศัยความช่วยเหลือลับๆของท่านพ่อข้า ค่อยๆเลื่อนตําแหน่งขุนนาง สุดท้ายช่วยฮ่องเต้โดยบังเอิญ จึงถูกแต่งตั้งเป็นท่านโหว

แต่ความสัมพันธ์ของเรา กลับห่างเหินกันมากขึ้นหลังจากที่เขาได้รับการแต่งตั้งเป็นท่านโหว

วันหนึ่ง ข้าได้ยินคนรับใช้วิพากษ์วิจารณ์ว่าหว่านเอ๋อร์ไม่ใช่ลูกของซ่งฉางอัน

“ได้ยินมาว่าก่อนฮูหยินแต่งงานกับท่านโหว เคยผู้โจรลักพาตัวที่วัดเซิ่งเอิน? ถึงแม้จะไม่นาน แต่เกิดอะไรขึ้นใครจะรู้”

“ไม่แปลกที่ท่านโหวกับฮูหยินห่างเหินกันมาก แม้แต่ลูกของฮูหยินก็ไม่สนิทสนม หรือว่า...”

ได้ยินเช่นนี้ ข้าทั้งตกใจและหวาดกลัว

ท่านพ่อกับท่านแม่เก็บเรื่องนั้นไว้เป็นความลับ ทำไมบ่าวไพร่เหล่านี้ถึงพูดถึงอย่างสะเพร่า

หากซ่งฉางอันได้ยิน เขาจะสงสัยและรังเกียจข้าหรือไม่

ข้าใช้วิธีการของฮูหยินแห่งจวนท่านโหว เฆี่ยนบ่าวที่ปากพล่อยสองคนจนตาย เพื่อหยุดข่าวลือนี้

แต่หลังจากซ่งฉางอันรู้ เขามองข้าด้วยสายตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“เพราะคํานินทาสองสามประโยคเจ้าก็ฆ่าคนเป็นผักเป็นปลา เจ้ากลายเป็นคนใจร้ายเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่าพวกเขาพูดถูก?”

ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ยิ่งระแวง มักจะคิดว่าร่างกายของข้าไม่สะอาด

ส่วนข้ากลับท้อใจ และขี้เกียจเถียงกับเขา

ความสัมพันธ์สามีภรรยาของเรามีเพียงชื่อเท่านั้น แต่เพื่อหว่านเอ๋อร์ ข้าไม่ได้เลือกที่จะหย่ากับเขา

แต่ข้าคิดไม่ถึงว่า เขาจะเลือดเย็นขนาดนี้ ฆ่าลูกสาวตัวเองเพื่อคนนอกคนหนึ่ง！

เขาพาลูกสาวไปงานเลี้ยงในพระราชวัง แต่กลับปล่อยให้นางเผชิญกับม้าบ้าที่วิ่งเข้ามาตามลำพัง

สุดท้าย ยังแย่งหมอหลวงไป ทำให้หว่านเอ๋อร์ของข้าต้องตาย

ภายใต้ความเศร้าโศกที่พลุ่งพล่าน ข้าฆ่าชายและหญิงคู่นั้นด้วยมือของข้าเอง

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า สวรรค์จะให้โอกาสข้ากลับมาอีกครั้ง

ทุกอย่างยังไม่เกิดขึ้น และหว่านเอ๋อร์ของข้า ไม่ควรมีพ่อเช่นนั้น

ครั้งนี้ ข้าจะเป็นคนหยุดโศกนาฏกรรมเรื่องนั้นไว้ในกระเช้า!