ตอนที่ 3 คุณมันอ่อน

หลายวันต่อมา

ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

ทินภัทรนั่งดื่มโกโก้ในร้านขนมหวานร้านโปรดของพลอยไพลิน สักพักพลอยไพลินเดินสวมชุดกระโปรงหลวม ๆ มานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามมองเค้กในจานแล้วส่งยิ้มหวานให้กับเขา

“ขอบคุณนะคะ” พลอยไพลินเสียงอ่อนเอ่ยขอบคุณที่เขาสั่งขนมเค้กที่เธอชอบกินเอาไว้ให้ ทินภัทรพยักหน้าเล็กน้อยไม่ค่อยสบตา นิ้วเรียวหยิบส้อมเล็กข้างจานเค้กตัดแบ่งกำลังจะตักเข้าปากกลิ่นครีมสอดไส้ในขนมเค้กทำให้เธอรู้สึกพะอืดพะอมรีบวางส้อมลงเบี่ยงหน้าหนียกมือปิดปากคลื่นไส้อยากอาเจียน ทินภัทรตกใจที่เธอทำท่าคล้ายจะอ้วกเลยลุกขึ้นไปดูอย่างห่วงใย

“ไม่สบายเหรอไหวไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ช่วงนี้พลอยแพ้ท้องเหม็นอาหาร” หน้าสวยซีดเซียวตอบกลับอย่างอ่อนแรง

“พลอยท้อง?” ทินภัทรนิ่งงันก้มมองชุดกระโปรงที่เธอสวมเพ่งมองหน้าท้องที่ไม่นูนออกมา

“สี่เดือนแล้ว” พลอยไพลินคุยกับเขาพลางเอามือควานหายาดมในกระเป๋าออกมาสูดดมพอให้ชื่นใจแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเธอหลุดพูดอายุครรภ์เพราะเพิ่งขอเลิกกับเขาไปแค่สามเดือนทำให้เขารู้ว่าเธอนอกใจเขามาหนึ่งเดือนก่อนบอกเลิก ดวงตาสวยคลอด้วยน้ำตาเงยมองทินภัทรที่กำลังหน้าเสียเจ็บจุกจนพูดไม่ออก

“พลอยขอโทษ...”

“ไม่เป็นไร เรื่องของเรามันจบไปแล้ว”

“คืนนั้นพลอยเมาตื่นมาก็อยู่บนเตียงกับ...เขา พลอยไม่ได้อยากนอกใจพี่”

“นี่เป็นสาเหตุที่ขอเลิก?” สายตาคมสั่นไหวตอนเลิกกันก็เจ็บแล้ว เหตุผลของการเลิกลาคือเธอมีคนอื่นยิ่งทวีความเสียใจและผิดหวัง หน้าสวยก้มลงน้ำตาร่วงจากเขามาทั้งที่ยังรัก

“พลอยละอายใจที่ทำผิดกับพี่เลยขอเลิก หลังจากนั้นหนึ่งเดือนก็รู้ว่าท้อง”

“ดีที่เขารับผิดชอบ” ทินกรมองอดีตคนเคยรักอย่างเจ็บปวดตั้งแต่คบกันเขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้งแต่ผู้ชายคนนั้นกลับทำให้เธอท้อง

“ค่ะ” เสียงหวานสั่นเครือรู้ดีแก่ใจว่าเขาคนนั้นแต่งงานด้วยเพื่อรับผิดชอบแต่ไม่ได้รักเธอ

ด้านเอมมาลินยืนแอบมองอยู่นอกร้านเห็นทินภัทรห่วงใยพลอยไพลินก็รู้สึกเศร้าก่อนจะรีบเดินหนีไปไม่อยากเห็นเขากับคนรักเก่าอยู่ใกล้ชิดกัน

หลังจากวันนั้น ทินภัทรหลบเลี่ยงที่จะพบเจอกับเอมมาลินโดยไม่เข้าบ้านหลังใหญ่จะทำงานแค่ที่ออฟฟิศเท่านั้น เอมมาลินรู้ว่าทุกอย่างยังไม่คืบหน้าและเพื่อน ๆ ก็บอกมาว่าพลอยไพลินไม่สบายเข้าโรงพยาบาล เธอเลยอยากให้ทินภัทรไปเยี่ยเพื่อสร้างความร้าวฉานให้คู่แต่งงานแต่ก็ติดต่อทินภัทรไม่ได้มาเป็นสัปดาห์

สวนสาธารณะใกล้บ้านของทินภัทร

ทินภัทรมาวิ่งออกกำลังกายช่วงหัวค่ำ เอมมาลินยืนหน้ามุ่ยดักรอหน้ารถของเขาด้วยอารมณ์ขุ่นมัวไม่พอใจที่เขาทำเฉยกับงานที่เธอสั่งให้ไปทำและยังหนีหน้าไม่มาพบเจอไม่รับโทรศัพท์หรืออ่านข้อความจากเธอ

ทินภัทรเดินตรงมาที่รถเหงื่อไหลโซมกายสวมชุดกีฬาแขนกุดเผยมัดกล้ามแน่น ๆ เอมมาลินเผลอมองเคลิ้มแล้วรีบดึงสติกลับมา

“อะไรอีกล่ะ”

“นายต้องกลับไปทำงานให้สำเร็จ ตอนนี้อีพลอยมันไม่สบายเข้าโรงพยาบาลนายต้องไปเยี่ยมมัน”

“ไม่ไป!” เขาเบื่อหน่ายที่ต้องคุยเรื่องนี้เลยตอบสั้น ๆ เดินเลี่ยงผ่านเธอไปยังฝั่งคนขับรถ หน้าสวยหันขวับไม่สบอารมณ์ขึ้นเสียงแว้ด ๆ ตามหลังเขา

“แหม ตอนแรกรับปากซะดิบดีว่าทำได้พอตอนนี้หงอยเป็นลูกหมาเชียวนะ”

“คุณนี่มันปากดี น่า...”

“น่าอะไร!” หน้าสวยขึงขังเป็นแค่ลูกน้องพ่อกล้าดียังไงมาขึ้นเสียง

“น่าตบปาก พอใจยัง!” เขาจ้องตาเขม็งก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ เอมมาลินยังเคืองรีบวิ่งไปเปิดประตูอีกฝั่งแล้วขึ้นไปนั่งเบาะทันที

“ฉันจะฟ้องคุณพ่อที่แกปากเสีย!”

“ลงไป!”

“ไม่ ! ฉันไม่ชอบให้ใครเมินใส่” เธอตวาดเสียงแหลมน่ารำคาญอยู่ข้างหูเขาจนเขาหมดความอดทน เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปลากลูกสาวเจ้านายออกจากรถ

“นี่ไอ้บ้า ฉันเป็นลูกเจ้านายแกนะ!” ร่างบางขืนตัวไม่ยอมออกรีบยกมือคว้าเกาะเบาะแน่น เขาก็ออกแรงกระชากสุดแรงด้วยความโมโห

“ลงมา!”

“โอ๊ย! เจ็บนะ ฉันให้คนรถกลับไปแล้วนายก็ไปส่งฉันที่บ้านก่อนสิ!” เธอโวยวายไม่เลิกทินภัทรถึงกับเท้าเอวพ่นลมหายใจหงุดหงิดเหนื่อยกับยายตัวแสบตามก่อกวนเขาไม่เลิกต้องจำใจเดินกลับมานั่งฝั่งคนขับหันมองลูกสาวเจ้านายที่แสนจะวุ่นวาย

“น่ารำคาญ”

“นายเมินใส่ฉันก่อนทำไมล่ะ” เสียงหวานบ่นกระปอดกระแปดขยับตัวนั่งลงบนเบาะพลางลูบแขนขาวเนียนที่ขึ้นรอยแดงจากการถูกฉุดกระชาก

“ถ้ามีปัญญาก็ทำให้ผมสนใจคุณให้ได้สิ แต่ผมว่าทำไม่ได้เพราะคุณมัน อ่อน”เขากระตุกยิ้มเยาะจ้องมองเธออย่างท้าทาย

“นายนั่นแหละอ่อนอีพลอยมันถึงได้นอกใจ” เอมมาลินชำเลืองมองเคืองโมโหที่เขาดูถูกเลยพูดกวนประสาทเอาความสะใจไม่ได้คิดลึกถึงจิตใจของคนฟัง

“แล้วอยากให้ผมสนใจไหมล่ะ แต่คุณต้องเลิกวุ่นวายกับคุณภพสักที ผมไม่ชอบผู้หญิงที่มีคนอื่นที่ไม่ใช่ผม” รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคมก่อนจะคาดสายรัดนิรภัย

“ฉันจะเอาชนะนายให้ได้” หน้าสวยขึงขังไม่ชอบให้ใครมาท้าทายและไม่ชอบถูกเมิน ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากปรายตามองแล้วทำเมินไม่แยแส เอมมาลินหมั่นไส้ลุกชันเข่ากับเบาะพุ่งเข้าจูบริมฝีปากอุ่นของลูกน้องคนสนิทพ่อ ก่อนจะผละออกจ้องหน้าอย่างเหนือกว่า ทินภัทรตาหวานเยิ้มฝืนทำเป็นไม่สนใจเพราะรู้ว่าหากยอมง่าย ๆ เธอจะหมดสนุกที่อยากเอาชนะเขา..............