ตอนที่ 2 จะทำอะไรฉันได้

“กรี๊ด!!!!!” เสียงกรีดร้องดังลั่นบ้านหลังใหญ่เหล่าคนรับใช้แตกตื่นรีบวิ่งกันออกมาดูที่ห้องรับแขก เอมมาลินสาวสวยไฮโซลูกสาวคนสุดท้องของท่านปราบกำลังยืนฉีกกระดาษใบสวยในมืออย่างเคียดแค้นแล้วปาทิ้งลงพื้นบ้านยกเท้ากระทืบซ้ำ คนรับใช้ยืนแอบมองที่หน้าประตูห้องไม่มีใครกล้าเข้าไป จนกระทั่งท่านปราบเดินมาจ้องมองตำหนิคนรับใช้ที่มาแอบดูลูกสาวท่านอาละวาด ก่อนจะเข้าไปหาลูกสาวในห้องรับแขกแล้วปิดประตูห้องโดยมีทินภัทรลูกน้องคนสนิทยืนอยู่หน้าห้องบอกให้คนรับใช้กลับไปทำงานของตัวเอง

“เป็นอะไรอีกโวยวายให้คนรับใช้ในบ้านเห็นทำไม!” ปราบขมวดคิ้วบึ้งตึงมองลูกสาวคนเล็กที่ถูกตามใจจนเคยตัว เอมมาลินหันขวับมองหน้าพ่อแล้วใช้เท้าเขี่ยเศษการ์ดที่เธอฉีก

“อีพลอยมันส่งการ์ดแต่งงานของมันกับพี่ภพมาให้ลูก”

“เขาถึงขั้นจะแต่งงานกันก็คงเป็นคู่แท้จริง ๆ ลูกจะโมโหทำไม?”

“พวกมันหักหลังลูก”

“หนูแค่ไปนัดดูตัวกับภพยังไม่ได้คบกันเลย” ปราบลากเสียงเหนื่อยหน่ายรู้ดีว่าลูกสาวไม่ได้สนใจอะไรจตุภพแค่อยากเอาชนะเพราะถูกเพื่อนแย่งไป

“หนูชอบพี่ภพเขาเป็นสเป็คที่หามานาน อีพลอยหน้าด้านแย่งของหนูไป วันนั้นไม่น่าพามันไปด้วยเลย!” คิ้วเรียวขมวดนึกถึงวันที่ดูตัวแล้วชวนพลอยไพลินไปด้วยเพื่อเป็นกอขอคอ เพราะเธอไม่อยากเจอคู่เดท วันนั้นจตุภพมองแต่พลอยไพลินทำให้ต่อมแพ้ไม่ได้ของเธอกระตุก

“พ่อว่าหนูเลิกคิดเรื่องผู้ชายแล้วมาช่วยทำงานดีกว่า พ่อจะขยายสาขางานอยากให้หนูเรียนรู้ไว้”

“ให้พี่ ๆ ทำสิคะ”

“พวกพี่ ๆ มีงานบริหารล้นมือเหลือแต่หนูที่ยังว่างผลาญสมบัติหาเงินไม่เป็น”

“แค่ดอกเบี้ยธนาคารกับค่าเช่าอสังหาริมทรัพย์ก็เหลือกินเหลือใช้ทั้งชาติจะต้องทำงานเยอะแยะทำไมล่ะคะ” เอมมาลินเดินหน้างอเข้ามาใกล้พ่อที่ยืนส่ายหน้าเอือมระอา

“ถ้าหยุดพัฒนาเราก็ไม่มีอย่างทุกวันนี้ พ่ออยากให้หนูทำงานลำบากอย่างมนุษย์ออฟฟิศคนอื่นเขาทำจะได้รู้คุณค่าของสิ่งที่มีอยู่” ปราบกดเสียงต่ำห่วงลูกสาวคนสุดท้องว่าจะใช้ชีวิตยังไงในอนาคตหากไม่มีพ่อแม่ ทรัพย์สินที่มีไม่ว่ามากเท่าไหร่ถ้าไม่รู้จักเก็บรู้จักหาก็ต้องหมดไปสักวัน

“คุณแม่ไม่ให้หนูลำบากหรอกค่ะ”

“เฮ้อ! ก็ติดที่แม่ขอร้องไว้นี่แหละไม่อย่างนั้นหนูโดนส่งไปทำงานเป็นลูกจ้างแล้ว”

“คุณพ่ออย่าใจร้าย ไม่กลัวลูกลำบากเหรอคะ” เสียงหวานออดอ้อนโผกอดพ่อที่ใจอ่อนให้เธอเสมอ

“หนูก็เป็นอย่างนี้ทุกที...”

“ขอไปช้อปปิ้งแก้เซ็งก่อนนะคะ วันหลังค่อยคุยเรื่องทำงาน จุ๊บ” เธอรีบผละออกยิ้มหวานรู้ว่าพ่อบ่นเป็นพิธี ก่อนจะเดินหนีออกไปนอกห้องรับแขกลอยหน้าลอยหน้าในใจก็ยังขุ่นเคืองเรื่องอดีตเพื่อนรักกำลังจะแต่งงาน

“วัน ๆ วิ่งไล่ตามแต่ผู้ชาย” เสียงทุ้มลอยตามหลังมาเบา ๆ เอมมาลินหัน ขวับมองเคืองคู่กัดที่ไม่ยอมกันมาตั้งแต่เด็ก

“ฉันไม่ได้ไล่ตามผู้ชายแต่แค้นที่ถูกเมียเก่านายหักหลัง!”

“พลอยไม่ใช่เมียเราเป็นแค่...คนเคยคุยกัน” ทินภัทรหน้าชาแววตาสั่นไหวถูกพลอยไพลินผู้หญิงที่เคยชอบพอเกือบจะแต่งงานกันทิ้งไปแต่งงานกับคนอื่น

“หรา.......นายก็รักมันนี่ มีปัญญาให้มันกลับมาหาไหมล่ะ”

“ผมมีงานต้องทำไม่ได้ว่างไล่ตามผู้หญิง”

“ทำเป็นพูดดีเสียใจก็บอกมาเถอะ เตรียมแหวนไว้สู่ขอมันแล้วด้วยนี่ ว้าย! อกหัก” เอมมาลินกอดอกเบะปากเย้ยหยันหมั่นไส้ ทินภัทรนิ่งไปชั่วครู่ไม่โต้แย้งทำให้เอมมาลินชะงักสายตาลังเลหลุดปากพล่อยพูดไม่คิด

“ถึงอกหักก็ไม่โวยวายเป็นอีบ้าอย่างคุณ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นทำไม่แยแสทั้งที่ จุกอก เอมมาลินยืนฟังเฉย ๆ ไม่เถียงเพราะกลัวคำพูดเธอจะทำให้เขาเสียใจอีก ทินภัทรเหล่มองหน้าตึงจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น อยู่ ๆ เอมมาลินก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้

“เดี๋ยวก่อน! เก้าปีที่แล้วนายเคยบอกว่าจะตอบแทนที่ฉันอนุญาตให้อยู่บ้านนี้”

“แล้ว?” หน้าหล่อเอียงมองเล็กน้อย

“ตอบแทนฉันสิ ฉันอยากให้นายแทรกกลางระหว่างพี่ภพกับอีพลอยทำให้พวกเขาแตกแยกกัน”

“ไม่”

“เนรคุณ!” คิ้วเรียวขมวดกดเสียงต่ำ ทินภัทรส่ายหน้าก่อนจะหันกลับเดินเข้ามาใกล้สายตาจับจ้องดวงหน้าสวยที่แสนเย่อหยิ่งฝีปากร้าย

“คำพูดคำจาของคุณนี่มันสถุนไม่สมกับหน้าตาสวย ๆ จริง ๆ”

“แล้วทำไม นายจะทำอะไรฉันได้คนบ้านล้มละลายที่คุณพ่อรับมาเลี้ยงจะทำอะไรลูกสาวเจ้าของบ้านอย่างฉัน” หน้าสวยเชิดขึ้นท้าทายคล้ายไม่ใช่ไม่รู้สึกรู้สาที่ชอบปากเสียกับเขาทั้งที่ลึก ๆ ใจมันเจ็บที่อยู่ใกล้กันทุกวันเห็นกันมาเก้าปีแต่เขาไม่เคยชายตามองเธอเลย

“ผมทำได้มากกว่าที่คุณคิดแต่ไม่ทำเพราะบุญคุณของท่านปราบ”

“งั้นก็ตอบแทนคุณพ่อด้วยการช่วยลูกสาวท่านสิ....”

“แค่ครั้งนี้แล้วเรื่องที่คุณเคยอนุญาตให้ท่านเลี้ยงผมถือว่าหายกัน”

“ได้ ทำให้สำเร็จด้วยล่ะให้สมกับที่คุณพ่อชื่นชมว่านายเก่งหน่อย” เอมมาลินพูดทิ้งท้ายแล้วหันหลังเดินไปเพื่อกลบเกลื่อนสายตาไม่มั่นใจว่าต้องการที่จะให้เขากลับไปแย่งคนรักเก่าของเขามาจากจตุภพ เพราะเธอก็ไม่ได้ต้องการจตุภพจริง ๆ และอาจเศร้าอีกครั้งที่เห็นเขากับพลอยไพลินกลับมารักกัน ทินภัทรมองคุณหนูเอาแต่ใจด้วยสายตาเรียบเฉยตั้งแต่เล็กจนโตเธอยังเป็นตัวแสบที่หาเรื่องให้เขาปวดหัวอยู่เสมอ