บทที่ 4 อย่าร้องไห้

“ฮึกก ฮือออ”

“หยุดร้อง ไม่เอาน่าสกาย เลิกร้องไห้นะ พี่ไม่เป็นไรแล้วครับ” หญิงสาวที่ยืนพิงตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ภายในห้องนอนที่เป็นของเธอในบ้านของดีซี

“ฮือออ พี่ซี” กิสิยาเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มก่อนจะโผเข้ากอดเข้าไว้แนบแน่น

“พี่เจ็บไหม เจ็บไหมคะ ฮึกก” ใบหน้านวลขอบตาแดงก่ำสบตามองเขาอย่างเว้าวอน มือเรียวยกขึ้นลูบไปตามใบหน้าคมคายที่มีร่องรอยเขียวช้ำที่มุมปากข้างซ้าย

“ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องไห้เลย พี่ใจจะขาดแล้ว” มือหนาสอดสางเข้าประคองใบหน้านวลและกดจูบลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อพร้อมกับจับศีรษะทุยมาซบที่บ่ากว้าง

“ถ้ารอดไปได้ ฮึกก สกายจะดีกับพี่ซีให้มากค่ะ ไม่แกล้งพี่ซีแล้ว” เสียงหวานสะอึกสะอื้นบอกเขาอยู่ตรงแผ่นอก ริมฝีปากอุ่นร้อนถูไถไปมากับเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ

ดีซีเผลอหลุดหัวเราะ คนตัวเล็กในอ้อมกอดพูดเหมือนเขากำลังจะไปตาย...เธอดีกับเขามากอยู่แล้ว เธอจะดียิ่งขึ้นไปอีกงั้นเหรอ

“ตัวพี่มีแต่เหงื่อ ไม่กอดแล้วครับ” กิสิยาส่ายหน้าและกอดเขาไว้แนบแน่นไม่ยอมปล่อย

“แต่งตัวเถอะ ไปหาอาฟิวของสกาย...มันจะไม่มีอะไร ไม่ต้องกลัวนะ” กิสิยายิ่งแทรกตัวเข้ามาหาชายหนุ่มและโอบกอดรัดร่างเขาไว้จนร่างสูงเซไปติดกับประตูตู้เสื้อผ้า

“ถ้าอาฟิวทำอะไรพี่ซี สกายจะโกรธอาฟิวตลอดไปเลย ฮึกก” ริมฝีปากหยักยกยิ้ม และดึงร่างเล็กให้ห่างจากหน้าอกเขาเพราะเธอเล่นซุกเอาซุกเอาแบบนี้...ขนลุกไปหมดแล้ว

น้ำสีใสไหลรินออกจากดวงตาคู่สวยไม่ขาดสาย จมูกโด่งเล็กเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ ริมฝีปากอวบอิ่มสั่นระริกไม่ยอมหยุด ดีซีหัวเราะในลำคอก่อนจะประคองใบหน้านวลให้สบตาเขา

“อย่าไปกอดผู้ชายคนอื่นแบบนี้...เข้าใจไหม” กิสิยาช้อนสายตากลมโตมองเขาอย่างไม่เข้าใจ กับพี่ชายเธอก็กอด กับเพื่อนก็กอดแบบนี้

“ทำไมคะ ทำไมกอดคนอื่นไม่ได้” เสียงหวานเอ่ยถามอู้อี้เพราะร้องไห้จนหายใจไม่ออก เธอกอดคนอื่นไม่ได้คิดอะไร...แต่กับผู้ชายตรงหน้า กิสิยาได้แต่หลบสายตาและถอยหลังห่างออกมาก้าวหนึ่ง

นัยน์ตาสีเทาหม่นฉายประกายบางอย่างจนคนโดนมองรู้สึกหายใจติดขัด กิสิยาหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะโดนดึงกระชากเข้ามาใกล้จนตอนนี้ร่างกายเราสองคนซ้อนกันจนเป็นร่างเดียวกันแล้ว

“ก็ลองไปกอดคนอื่นให้พี่เห็นสิ...สกายจะโดนดีแน่”