บทที่ 6

เรื่องไม่กินยาเป็นปัญหาใหญ่ของวายุ แม้แต่คุณหญิงนาถกับนมนิ่มยังอ่อนใจกับเรื่องนี้ คนเดียวที่ทำให้คนเอาแต่ใจยอมหยิบยาขมเข้าปากแล้วกินน้ำตามเป็นแก้วๆ ไม่พ้นลูกไล่แสนซื่อคนนี้

“ไม่กินก็ตามใจถ้าพรุ่งนี้เป็นมาก อย่ามาร้องว่าปวดหัวแล้วกัน”

“ทำไม ถ้าพรุ่งนี้ฉันเป็นมาก เธอจะไม่ดูดำดูดีหรือไง” เขาเริ่มเคืองอีกรอบ

เมื่อครู่กำลังสบายอารมณ์ที่นงนภัสป้อนข้าวเอาใจเหมือนที่เคยทำ ตอนนี้เจ้าหล่อนกลับมาพูดจาประชดประชันให้ระคายหูอีก

“คุณลม”

มือแกร่งรั้งเอวที่คลายเมื่อครู่เข้ามาใกล้ ใบหน้าคมเกือบชิดอกอิ่ม นงนภัสตกใจรีบคว้าพนักเก้าอี้ไว้ไม่ให้หล่น ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อลมหายใจรดที่หน้าอกเสื้อ

“กะ กินยาค่ะ ฉันจะ จะไปนอน” หญิงสาวพยายามดันตัวเองออกห่าง รู้สึกว่าใกล้เกินความจะเป็นแล้ว

“ฉันยังไม่ได้กินยา แล้วเธอก็ห้ามไปไหน” หรือไม่ต้องไปเลยก็ได้ นั่งอยู่ใกล้ๆ บนตัวเขาแบบนี้ไปตลอดยิ่งดี

“ปล่อยก่อนได้ไหมคะ” นงนภัสขอร้อง คงไม่ดีแน่ถ้าจะต้องอยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้ไปเรื่อยๆ

“ไม่ จนกว่าเธอจะตอบคำถามของฉันก่อน” วายุเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนฟัง

“ไปสนิทกับไอ้กรณ์ตอนไหน”

ดวงตาคู่คมวาววับอย่างเห็นได้ชัด นงนภัสรู้ตัวว่าแย่แน่ถ้าไม่ตอบคำถามนี้ วายุตั้งใจรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ไม่ใช่แค่ไปสนิทกันตอนไหน แต่ต้องบอกมาด้วยว่าผู้ชายคนนั้นสำคัญกว่าเขาหรือเปล่า

สายตาคมกริบที่จ้องมองเพื่อรอคำตอบทำให้นงนภัสรู้สึกอึดอัดแต่ก็ไม่อาจเลี่ยงได้ สิบปีที่ไปเรียนต่อมันทำให้วายุพลาดโอกาสในการรับรู้ความเคลื่อนไหวของลูกไล่ตนเองหรือเปล่า

ช่างมัน ที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป อะไรที่เป็นของเขาจะเอาคืนมาให้ได้

“ฟ้าทำงานที่บริษัทคุณกรณ์ค่ะ” นงนภัสเปิดปากคำแรก

“แล้วไงต่อ ทำไมต้องไปสมัครงานที่นั่นด้วย งานมีอื่นตั้งเยอะแยะหรือว่าจงใจ” วายุเสียงกร้าวขึ้นมาทันที

หลังจากที่ครอบครัวของกรณ์ย้ายไปตั้งรกรากที่ต่างจังหวัดแล้ว เธอก็ไม่มีโอกาสได้เจอกับกรณ์อีกเลย แม้แต่ตอนที่ไปสมัครงานนงนภัสก็ไม่ทราบว่านี่คือบริษัทของชายหนุ่ม ทั้งสองกลับมาเจอกันด้วยความบังเอิญที่น่ายินดีต่างหาก

“ทำมากี่เดือนแล้ว” เขาหรี่ตามองอย่างจับผิด ชั่งน้ำหนักคำพูดหญิงสาวในใจเพื่อหาคำลวง

“สามสี่เดือนแล้วค่ะ”

“พอแล้ว ลาออกซะ”

“คุณลม”

“ทำไม อยากทำงานกับมันมานักเหรอ” วายุเค้นเสียงถาม

“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่จู่ๆ จะให้ลาออกแล้วคุณกรณ์จะหาใครมาทำงานแทนได้คะ”

“เรื่องของมัน หน้าที่ของเธอคือลาออก เดี๋ยวนี้” เขาเน้นชัดว่า เดี๋ยวนี้

“ห่วงมันมากหรือไง” ยิ่งฟังเธอพูด วายุก็ยิ่งหมั่นไส้ แสดงว่าเดี๋ยวนี้กรณ์เป็นใหญ่ในชีวิตนงนภัสแล้วใช่ไหม

เขาล่ะ เขาอยู่ตรงไหนในชีวิต...

“คุณลมทานยาเถอะค่ะ” นงนภัสถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดอีก พูดกับคนเอาแต่ใจคงป่วยการที่จะเข้าใจ

“ใช่ซิ เดี๋ยวนี้ไอ้กรณ์มันเปิดบริษัทใหญ่โต เธอคงดีใจซินะที่ได้เดินตามมันต้อยๆ”

“กลับมาเจอกันสนิทแนบแน่นกว่าแต่ก่อนไหม หรือว่าสนิทไปจนถึงเนื้อในไปแล้ว”

นงนภัสสะบัดตัวหนีออกลุกขึ้นทันที หยาบคายที่สุด คำพูดที่ไม่คิดของวายุทำให้หญิงสาวน้ำตารื้นขึ้นมาทันที ทำไมต้องเสียใจกับคำพูดไม่รู้จักคิดด้วยนะ

“ทำไม ฉันพูดถูกใจล่ะซิ สนิทแนบแน่นขนาดนี้มิน่าถึงได้ไม่อยากลาออก” น้ำเสียงเขาเยาะเย้ยในที สายตาดูถูกจนหญิงสาวร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า

“เข้าใจผิดแล้วค่ะ คุณกรณ์เป็นสุภาพบุรุษไม่เคยทำอะไรอย่างที่คุณพูด” นงนภัสเถียงกลับ

“ถ้างั้นทำไมไม่ลาออก ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไปทำงานที่นั่น บ้านฉันมีบริษัทใหญ่โต ทำไมไม่ทำ ไอ้บริษัทกระจอกนั่นมันมีอะไรให้ติดใจหนักหนาถึงได้ไม่อยากลาออก” วายุก้าวเข้ามาจับแขนของนงนภัสไว้

“แนบแน่นถึงเนื้อในจนติดใจล่ะซิ ถึงได้ดื้อด้านไม่ลาออก”

“คุณลม” นงนภัสโกรธจนหน้าแดงก่ำ

“พูดความจริงใช่ไหมล่ะ”

“ใช่ค่ะ”

คราวนี้นงนภัสเปลี่ยนท่าทีมาเป็นยิ้มหวาน สะบัดตัวเบาๆ ให้ออกจากการจับกุมของอีกฝ่าย

“อยู่กับคุณกรณ์มีแต่เรื่องน่าสนุกเร้าใจ นี่ขนาดเพิ่งทำได้ไม่กี่เดือนฟ้ายังไม่อยากให้มีวันหยุดเลย”

ในเมื่อไม่เคยเห็นว่าเป็นคนดีในสายตา นงนภัสก็พร้อมจะเล่นละครให้สมใจ แล้วอย่ามายุ่งกับเธออีกนะ

“วันที่คุณลมกลับมาเราก็เพิ่งมีเรื่องน่าตื่นเต้นกัน ลุ้นแทบตายอยู่ว่าจะทะลุเป้าตามที่คิดไว้ไหม สุดท้ายก็ฉลองค่ะ”

“ทุเรศ แทนที่เธอจะอยู่รอรับฉันตามหน้าที่ กลับเอาเวลาไปเริงร่ากับผู้ชายแล้วยังมีหน้ามาเล่าอีกนะว่าเป็นไง” วายุขบกรามแน่น

“แหม ยังไงก็ต้องเจอคุณลมอยู่วันยังค่ำ มาเจอตอนไหนก็ได้นี่คะอีกอย่างเรื่องของคุณกรณ์มีอะไรให้น่าสนใจมากกว่าตั้งเยอะ”

นงนภัสไม่ได้บอกว่าวันที่วายุกลับมาบริษัทของกรณ์ต้อนรับลูกค้ารายใหญ่ ที่มาดูงานของบริษัทเพื่อตกลงใจให้ออกแบบตกแต่งรีสอร์ทหรูทางใต้ที่กำลังจะเปิดตัวเร็วๆ นี้

หญิงสาวไม่ได้พูดอีกว่าหน้าที่เลขาของกรณ์จะต้องทำอะไรบ้าง งานที่ท้าทายและตื่นเต้นตลอดเวลาเป็นสิ่งที่ทำให้นงนภัสไม่อยากลาออก นอกจากนี้ไม่อยากใช้เส้นสายเข้าทำงานในบริษัทของรามบดินทร์ให้เป็นขี้ปากคนอื่นด้วย

ความสะใจที่ได้ตอบโต้ทำให้นงนภัสรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง ตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกไล่คนนี้ไม่มีปากมีเสียง ไม่เคยขัดใจเจ้าชีวิตแม้แต่นิดเดียว อะไรที่เขาต้องการปรารถนาให้เธอกระทำไม่เคยเลยสักครั้งที่จะไม่ทำตาม

คำพูดที่เคยสัญญาว่าจะเป็นคนของเขาตลอดไป ไม่แปรพักตร์เปลี่ยนใจเป็นของใครทั้งสิ้น หน้าไหนก็ไม่มีอิทธิพลเท่าสายลมที่พัดพาความอบอุ่นและร่มเย็นใจให้กับนงนภัสได้

สิบปีแห่งการรอคอยเพื่อให้เขากลับมา สิบปีที่ลูกไล่คนนี้ได้แต่เฝ้าหวังว่าจะได้สายลมที่อบอุ่นและเป็นเกราะป้องกันคืนมา วายุจะรู้หรือไมว่าในยามที่ไม่มีเขาตลอดสิบปีที่อยู่ห่างไกล แม้มีบารมีคุณหญิงนาถคุ้มครองหรือมีนมนิ่มดูแลไม่ห่าง แต่หัวใจของนงนภัสไม่เคยรู้สึกปลอดภัยและมั่นใจเลยสักครั้ง