Chapter4 - คุยกับใคร

Chapter4 - คุยกับใคร

" สวัสดีค่ะ เวลาพูดสายค่ะ " ฉันกดรับแล้วกรอกเสียงไปยังปลายสายอย่างสุภาพ

' คุยกับใคร?? ' เสียงดุๆ ที่ถามขึ้นทำให้ฉันขมวดคิ้วงง

" หื้ม นี่ใครคะ?? "

' พึ่งห่างกันแค่แป๊ปเดียว จำไม่ได้แล้ว '

" พี่ฮาร์ท " พอปลายสายพูดมาอย่างนั้นฉันก็นึกออกทันทีว่าใครโทรมา

' อื้ม ถามว่าคุยกับใคร ' พี่ฮาร์ทถามย้ำเสียงดุ นี่ถ้าอยู่ต่อหน้าเขาคงจ้องฉันตาถลนแน่ๆ

" คุยกับพี่ชายค่ะ " ฉันตอบกลับไปอย่างงงๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเขาจะทำเสียงดุทำไม หรือนี่คือเสียงปกติของเขากันนะ

' แล้วไป ' พอฉันตอบกลับไปแล้วเสียงพี่ฮาร์ทก็ผ่อนคลายขึ้น

" พี่ฮาร์ทถึงบ้านแล้วเหรอคะ " ฉันเลิกสนใจน้ำเสียงของเขาแล้วถามอย่างสงสัย นี่เขาพึ่งแยกจากฉันไม่ถึง 10 นาทีเลยนะ

' อื้ม '

" ... "

จากนั้นก็เกิดอาการเดดแอร์เกิดขึ้นทันที เพราะฉันไม่อะไรจะพูด เขาก็ไม่พูดเหมือนกัน

และในจังหวะที่ฉันจะถามเขาว่ามีอะไรจะพูดอีกไหม เสียงของพี่ฮาร์ทก็ดังขึ้นก่อน

' พรุ่งนี้เรียนกี่โมง '

" เอ่อ มีเรียนตอนเช้าค่ะ 9 โมง "

' อื้ม เดี๋ยวไปรับ '

" มะ ไม่ต้องค่ะ " ฉันรีบปฏิเสธเขาทันที

' ทำไม ' ซึ่งพี่ฮาร์ทก็ถามกลับมาเสียงดุเหมือนตอนแรก

" เวลาไปเองได้ " ฉันเลี่ยงที่จะตอบคำถามเขาแล้วพูดว่าไปเองได้

' แล้วไปยังไง '

" เดินไปค่ะ แต่ถ้าตื่นสายก็เรียกวิน " ปกติฉันเดินเป็นประจำอยู่แล้ว เพราะหอไม่ได้ไกลจากมหาลัยเลย แต่ถ้าวันไหนตื่นสาย ก็มีวินมอไซต์ให้ใช้บริการ

' ไม่ได้ เดี๋ยวฉันไปรับเอง '

" แต่ว่า " ฉันกำลังจะปฏิเสธอีกครั้ง แต่พี่ฮาร์ทก็ถามกลับมาเสียก่อน

' แต่อะไร '

" ถ้าพี่ฮาร์ทมารับเวลา รบกวนส่งที่หน้ามหาลัยได้ไหมคะ " เมื่อได้ฟังเสียงของเขาแล้วคิดถึงท่าทางเอาแต่ใจของเขาในวันนี้แล้ว ฉันก็ต่อรองทันที เพราะถึงจะปฏิเสธไปก็คงไม่สำเร็จ

' ทำไม '

" คือเวลากลัวคนเห็น " ฉันตอบกลับไปเสียงอ้อมแอ้ม

' กลัวทำไม '

" จะไม่แปลกไปหน่อยเหรอคะ ที่จู่ๆ เราก็ไปมหาลัยพร้อมกัน รถคันเดียวกัน " ฉันถามเขากลับ เพราะกลัวว่าคนจะมองทั้งฉันและเขาไม่ดี เอาจริงๆ เอาพึ่งรู้จักกันไม่ถึงวันด้วยซ้ำ แม้เขาจะบอกว่าจะจีบฉันก็เหอะ

พอคิดถึงเรื่องนี้ ฉันก็รู้สึกร้อนที่หน้าทันที

' แคร์ทำไม '

" ... " ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับเขาดีเลย

' ก็บอกแล้วไงว่าจะจีบ ' พอฉันไม่ตอบ พี่ฮาร์ทก็พูดย้ำในสิ่งที่ทำให้ฉันหน้าร้อน ตอนนี้ยิ่งร้อนกว่าเดิมไปอีก

" ระ รู้ค่ะ แต่ว่าเราพึ่งเจอกันวันนี้ คนจะมองยังไงคะที่เวลารู้จักพี่วันเดียวก็ไปกับพี่แล้ว ถึงวันนี้พี่จะมาส่งเวลาก็เถอะ " ฉันตอบกลับเขาไป ส่วนประโยคสุดท้าย ฉันพูดเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง

' ยุ่งยากว่ะ แม่ง ' ได้ยินเสียงพี่ฮาร์ทสบถอย่างหงุดหงิด

" เอ่ออ " ทำเอาฉันพูดไม่ออกเลย เพราะฉันไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิดเรื่องอื่น หรือรำคาญฉันกันแน่

' พรุ่งนี้ทำงานไหม ' เงียบไปนานพอสมควร พี่ฮาร์ทก็เปลี่ยนเรื่องถาม

" ทำค่ะ "

' อื้ม '

พอเขา อื้ม แล้วก็เหมือนสัญญาณขาดหาย เพราะเราไม่ได้พูดอะไรกันต่อ

" งั้นหนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ " ฉันจึงเอ่ยขอตัว เพราะอยากอาบน้ำแล้ว วันนี้ฉันไปเรียนแต่เช้า เลิกเรียนมาก็ไปทำงานเลย เหนียวตัวจะแย่

' ... '

พอปลายสายไม่ตอบกลับมา ฉันก็คิดเอาเองว่าเขาคงรับรู้ จากนั้นก็กดวางสายทันที

ติ๊ด

" เวลา เวลา "

" ห๊ะ " เสียงเรียกที่ดังขึ้นข้างหูพร้อมกับแรงเขย่าที่แขนทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิด ที่กำลังคิดถึงเรื่องของพี่ฮาร์ทอยู่ เมื่อคืนฉันมีอาการเขินปนงง แต่พอตื่นขึ้นมาแล้ว ใจฉันก็เต้นแรงและรู้สึกใจฟูมากกว่าเดิม จนตอนนี้ยังไม่หยุดคิดเรื่องเขาอีก เรียนแทบจะไม่รู้เรื่องเลย

" เหม่ออะไร " พอหันไปมองก็เห็นพรีม เพื่อนสนิทที่กำลังทำหน้างงแล้วมองมาที่ฉันอย่างสงสัย

" เปล่าๆ ไปกินข้าวเหอะ " ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วเก็บของ ชวนเพื่อนไปกินข้าว เพราะตอนนี้ฉันพึ่งจะเรียนเสร็จ พักเที่ยงแล้วก็มีเรียนบ่ายต่อ

" อื้ม ได้ "

โรงอาหารกลางมหาวิทยาลัย M

" เมื่อวานพี่พร้อมมาถามพรีมด้วยแหละ ว่าเวลาโสดไหม " ในขณะที่กำลังกินข้าวกันอยู่นั้น จู่ๆ พรีมก็พูดขึ้น

" แค่ก แคก " นั่นถึงกับทำให้ฉันสำลัก เพราะเรื่องที่เพื่อนพูดมันเกี่ยวกับฉัน

" อ้าว ค่อยๆ " พรีมรีบยื่นน้ำมาให้ฉันทันทีที่เห็นฉันสำลัก

" อึก ละ แล้วพรีมตอบไปว่ายังไง " ฉันค่อยๆ ดื่มน้ำแล้วพอหายจากอาการสำลักก็ถามเพื่อนต่อ

" ก็ต้องตอบว่าโสดสิ เผื่อว่าจะมีคนมาสอยเวลาลงจากคาน " พรีมว่าแล้วยิ้มออกมาอย่างคนเจ้าเล่ห์

" พูดเหมือนตัวเองมีแฟนงั้นแหละ " ทำหน้ามุ่ยเพราะหมั่นไส้เพื่อนตรงหน้า

" อย่าพูดถึงเลย พูดแล้วก็เซ็ง " พอฉันพูดจี้ พรีมก็ทำหน้าเซ็ง ฉันถึงกับหลุดหัวเราะให้กับท่าทางของเพื่อน เพราะพรีมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีดวงในความรัก อีกอย่างคือครอบครัวหวงมาก จะมีแฟนทีไร เป็นอันต้องถูกขัดขวางทุกที

" ว่าแต่ ใคร?? " พรีมมองค้อนฉันแล้วจี้ถามฉันต่อ

" ทำไมพรีมไม่คิดว่าเป็นพี่พร้อมบ้างล่ะ " ฉันคิดถึงพี่พร้อมแล้วใบหน้าหล่อๆ ของพี่ฮาร์ทก็ซ้อนทับมา

" เหอะ พี่พร้อมน่ะ เจอเวลามาตั้งแต่เด็ก ไม่เห็นจะมีท่าทีอะไรเลย " พรีมเบ้ปากเล็กน้อยแล้วก็พูดออกมาอย่างคนปลงๆ เพราะเพื่อนฉันเคยแนะนำฉันให้พี่พร้อมจีบแล้ว แต่ทั้งพี่พร้อมและฉันไม่ได้คิดอะไรกันเกินเลยและก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากด้วย จนพรีมเลิกชงแล้ว

" หึหึ " ฉันหัวเราะให้กับท่าทางของเพื่อน

" แล้วสรุปว่าใคร " แต่พรีมก็ยังไม่ลืมจุดมุ่งหมายของตัวเอง ยังคงถามฉันต่อ

" เดี๋ยวมั่นใจแล้วจะบอกนะ ตอนนี้ยังไม่มั่นใจ " ฉันทำท่าคิดเล็กน้อยว่าจะบอกเพื่อนดีหรือไม่ แต่ว่ายังดีกว่า เพราะฉันไม่ได้มั่นใจอะไรนัก

" มีจริงๆ ด้วย " พอฉันบอกไปแล้ว พรีมก็ทำตาโตพร้อมร้องขึ้นเสียงดัง

" พรีม!! " ฉันตกใจแล้วรีบร้องปรามเพื่อน เพราะตอนนี้เราอยู่กันที่โรงอาหาร ซึ่งพรีมก็ร้ขึ้นเสียงดังจนโต๊ะรอบข้างหันมามอง

" โทษๆ แล้วสรุปมีจริงๆ สินะ " พรีมรีบหันไปก้มหัวให้ทุกคนที่มองมาแล้วหันมาพูดกับฉันต่ออย่างคนอยากจะรู้

" อื้ม " ฉันพยักหน้ารับ

" อร๊ายยยย ใครกันนะที่จะมาสอยสาวน้อยสุดน่ารักของเราลงจากคาน " พรีมยิ้มกริ่มแล้วก็ทำหน้าเพ้อฝัน ซึ่งเพื่อนฉันไม่ใช่คนที่อยากจะรู้อะไรแล้วต้องรู้ขนาดนั้น นี่แค่พอรู้ว่ามีคนจีบฉัน พรีมก็ทำหน้าพอใจแล้วก็เลิกถามไป

" เวอร์ไปล่ะ " ฉันอดว่าให้กับท่าทางน่าหมั่นไส้ของเพื่อนไม่ได้

จากนั้นทั้งฉันและพรีมก็ไปเรียนในภาคบ่ายต่อ ซึ่งวันนี้มีข่าวดี คือไม่มีกิจกรรมรับน้อง เพราะรุ่นพี่ติดประชุม วันนี้เลยชิวมากสำหรับเด็กปีหนึ่งอย่างพวกฉัน