หัวเราะทีหลังดังกว่า!!

บทนำ

ท้องพระโรงของวังหลวง

“ฝ่าบาท! นำพระศพท่านอ๋องกับพระชายาเข้ามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” บุรุษรูปร่างสมส่วนในฉลองพระองค์ยาวสีทองปักลายมังกรห้าเล็บพยักหน้ารับ แล้วพูดต่อ

“พวกเจ้าออกไปก่อน เจิ้นขออยู่คนเดียว”

“พ่ะย่ะค่ะ” ทหารที่เป็นผู้เดินเข้ามารายงานรับคำ ก่อนจะรีบออกไป

ร่างสูงเดินลงจากบัลลังก์มังกรมาที่โลงไม้ขนาดใหญ่กลางห้อง พลางทอดสายตามองไปยังร่างไร้วิญญาณสองร่างในอาภรณ์แต่งงานสีแดงสง่าสมฐานะที่นอนจับมือกันอยู่ในนั้นด้วยความสลดใจ

ใบหน้าซีดเซียวของหนึ่งบุรุษที่ถูกแต่งแต้มให้ดูมีชีวิตชีวา แต่กลับหลับตาพริ้มไร้ซึ่งลมหายใจ และหนึ่งสตรีที่สวมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ซึ่งปักลายขลิบทองอย่างประณีตไว้ เพื่อรอให้ถึงเวลาที่คนข้างกายจะมาถอดมันออก ก่อนจะเริ่มเข้าสู่ค่ำคืนแห่งความสุขที่คู่รักทุกคู่ต่างก็เฝ้าฝัน…

น่าเสียดายเหลือเกินที่มันมิมีแม้แต่โอกาสจะถูกปลดออก…

เจ้าของร่างทั้งสอง ยามมีชีวิตอยู่ก็มิได้มีโอกาสทำพิธีวิวาห์เข้าหอร่วมเตียงกัน…

ได้เพียงร่วมโลง เคียงหลุมยามวายปราณ…

กระนั้นก็ยังนับว่าดีกว่ามิได้ร่วมอันใดกันเลย…

เมื่อนึกมาถึงตรงนี้สายอัสสุชล[1]ของโอรสสวรรค์แคว้นฉินก็ไหลหลั่งออกมาจากพระเนตรทั้งสองข้างอย่างสุดกลั้น

หนึ่งคือน้องชายร่วมบิดามารดาที่มียศถาบรรดาศักดิ์เป็นถึงชินอ๋องและพ่วงด้วยตำแหน่งแม่ทัพผู้เก่งกาจแห่งแคว้นฉิน ติดที่ว่าค่อนข้างจะใจร้อนหุนหันพลันแล่นไปหน่อย นอกนั้นดีไปหมด

อีกหนึ่งคือน้องสาวนอกสายเลือดที่เสด็จย่าอุปการะเข้ามาในวังตั้งแต่ยังเด็ก และให้เสด็จพ่อของเขาแต่งตั้งนางเป็นท่านหญิง สดใส น่ารักสมวัย ถึงบางทีจะใช้เงินฟุ่มเฟือยและทำตัวน่ารำคาญไปหน่อยก็เถอะ

ซู่ซู่...ซิ่นซื่อ...

เหตุใดความรักของพวกเจ้าจึงกลายเป็นโศกนาฏกรรมไปได้!?

แทนที่ข้าจะได้ร่วมยินดีในวันวิวาห์ ได้เป็นคนพระราชทานสุรามงคลให้พวกเจ้า กลับต้องเตรียมสุสานให้...

คิดพลาง ‘ฉินชงเฉิน’ ก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่เดือนก่อน หลังจากที่ ‘ฉินซิ่นซื่อ’ สูญเสียคนรักของตนจากการลอบโจมตีของพวกกบฏ แต่กลับกล่าวอ้างว่าเป็นฝีมือของ ‘ซู่ซู่’ และพยายามจะให้เขาซึ่งเป็นพระเชษฐา[2]ลงโทษนาง

หึ...ช่างเป็นเรื่องตลกร้ายที่น่าขัน!

สตรีบอบบางเช่นซู่ซู่น่ะหรือ...จะมีแรงโก่งคันศรยิงใส่หัวผู้อื่น อีกอย่างน้องสาวของเขาเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา แม้บางคราจะดูเอาแต่ใจไปหน่อย แต่นางไม่เคยคิดร้ายต่อผู้ใด ทั้งวันที่เกิดเรื่องก็นอนป่วยอยู่ในตำหนักของตน

อยู่ๆ จะไปฆ่า ‘ม่านชิงเซียน’ เพราะความริษยาได้อย่างไร

ฉินชงเฉินในตอนนั้นนึกขันในความคิดของพระอนุชา[3]เป็นอย่างมาก…

ทว่า...

เพียงแค่เรื่องตลกร้ายนี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด!!!

[1] อัสสุชล = น้ำตา

[2] พระเชษฐา = พี่ชาย

[3] พระอนุชา = น้องชาย