บทที่ 5 หยางซีห่าว 1/2

นายพลหยางกล่าวขึ้น อาการป่วยที่กำลังเป็นนั้นเขาไม่รู้ว่าจะรักษาหายหรือไม่ วันก่อนหมอมาตรวจถึงบ้านก็บอกเพียงว่าพักผ่อนน้อย ไม่แน่ว่าหมอไม่อาจจะไม่กล้าบอกว่าเขาเป็นโรคร้ายก็ได้ จึงคิดที่จะทำพินัยกรรมไว้ก่อน

“พ่อทำแบบนี้ไม่กลัวว่าคุณนายเขาจะโกรธเคืองเอาหรือครับ” หยางซีห่าวย้อนถามพ่อของตน

“ลูกรู้ว่าพ่อแต่งงานกับเธอเพราะอะไร ไม่ใช่พ่อไม่รู้ว่าจิงหลันพาเพ่ยจีเข้ามาดูแล เพราะวาดหวังจะให้ลูกแต่งกับหลานสาวเธอ ในใจพ่อมีเพียงแม่ของลูกเท่านั้น และลูกคือดวงใจคนเดียวของพ่อ และพ่อกล้าสาบานว่าพ่อไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับจิงหลันเลยหลังจากคืนนั้น”

เรื่องที่ท่านนายพลถูกวางยากำหนัดจนพลาดพลั้งมีความสัมพันธ์กับจิงหลัน หยางซีห่าวย่อมรู้ดี และยังรู้อีกว่าพ่อของตนนั้นไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับจิงหลันอีกเลย แต่ที่ต้องรับเข้าบ้าน เพราะชายชาติทหารเช่นพวกเขาเมื่อทำผิดแล้วย่อมต้องรับผิดชอบการกระทำของตนเอง

“ผมเชื่อครับ ผมรู้จักนิสัยพ่อดี”

“แต่งงานแล้วกลับมาอยู่บ้านนะลูก ไม่ต้องกลัวว่าใครจะรังแกแม่หนูซูฉี เพราะเธอคือนายหญิงน้อยของบ้านนี้”

ท่านนายพลกล่าวคล้ายจะขอร้อง เรื่องที่ให้ลูกชายกลับมาอยู่บ้านหลังจากแต่งงานแล้ว พร้อมกับให้คำสัญญาว่า จะไม่มีใครมารังแกลูกสะใภ้เขาได้ โดยที่สองพ่อลูกไม่รู้เลยว่า หว่านซูฉีก็ไม่มีทางยอมให้ใครคิดร้ายกับเธอเหมือนกัน

“ครับพ่อ” ชายหนุ่มรับปากเรื่องจะกลับมาอยู่บ้าน ส่วนเรื่องที่ใครคิดจะรังแกภรรยาของเขาหากกล้าก็ลองดู

ด้านหว่านซูฉี หลังจากที่ช่วยพี่ชายและพี่สะใภ้ทำอาหารเสร็จแล้ว เธอและทุกคนจึงเดินมายังบ้านของจื่อหานอีกครั้ง และครั้งนี้หญิงสาวมาในฐานะน้องของเหวินเปียวไม่ใช่นายหญิงซู

“ซูฉีบอกว่าพี่ต้องการพบเราสองคน พี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าพี่ใหญ่” ซวงซวงเอ่ยถามพี่ชายทันทีที่พบหน้า

“อีกครึ่งเดือนพี่จะย้ายออกจากหมู่บ้าน น้องและอาเปียวจะไปด้วยกันหรือไม่” จื่อหานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามแบบฉบับของตน

“อะไรนะ ! ทำไมพี่ถึงย้ายออกจากหมู่บ้านล่ะ เกิดเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้หรือไม่พี่ใหญ่”

ซวงซวงตกใจจนร้องเสียงหลง กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับพี่ชายจนต้องย้ายออกจากหมู่บ้าน เหมือนตอนที่ช่วยเธอจากคนเลวพวกนั้น

“นั่นสิครับ เกิดอะไรขึ้นครับพี่ใหญ่” หว่านเหวินเปียวเองก็ตกใจไม่น้อยเมื่อรู้เรื่องนี้

“ทั้งสองคิดอะไรกัน ที่พี่บอกจะย้ายออกจากหมู่บ้านนั่นก็เพราะสหายมาชวนไปทำงานด้วย เขาเป็นคนสนิทของนายหญิงซู นายจะไปทำงานด้วยกันไหมล่ะ อีกไม่นานซูฉีจะแต่งงานแล้ว นายเองก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงแล้วนี่”

จื่อหานตอบพร้อมกับรีบอธิบาย ก่อนที่น้องสาวและน้องเขยจะคิดไปไกลกว่านี้

“พี่ใหญ่ไปอยู่ในเมืองกับพี่จื่อหานเถอะนะ ฉันเองจะได้ไม่เป็นกังวลและเป็นห่วงพี่หลังจากที่ฉันแต่งงานแล้ว พอฉันไม่อยู่ย่าและคนอื่น ๆ คงใช้งานพี่กับพี่สะใภ้จนไม่มีเวลาพักแน่ แล้วเมื่อไรพี่และพี่สะใภ้จะมีหลานตัวน้อยให้พวกเราล่ะ” หว่านซูฉีรีบสนับสนุน เธอต้องการให้พี่ชายตัดสินใจเรื่องนี้โดยเร็ว

“พี่อยากไปนะซูฉี แต่ย่าจะยอมหรือไง แรงงานของบ้านหว่านที่ทำแต้มคะแนนมากที่สุด มีเพียงพี่กับซวงซวงเท่านั้น”

เหวินเปียวอยากหลุดพ้นจากบ้านหว่านมานานแล้ว แต่เพราะทุกครั้งที่ขอแยกบ้าน ย่ามักจะเอาความกตัญญูมาอ้างเสมอ เลยทำให้เขาไม่สามารถแยกบ้านได้

“ยอมไม่ยอมต้องเสี่ยงดูละพี่ใหญ่ เอาเป็นว่าเรื่องนี้ฉันจัดการเอง อาจจะยอมแลกกับเงินสินสอดบางส่วน” แม้จะพูดว่ายอมแลกกับเงินสินสอด แต่เธอไม่ได้ใจดีขนาดนั้น บ้านหว่านมีเพียงปู่หว่านคนเดียวที่เธอคิดจะตอบแทนบุญคุณแทนผู้เป็นพ่อ ส่วนคนอื่นอย่าฝัน

“เรื่องแยกบ้านยังมีเวลา อีกตั้งสองอาทิตย์กว่าที่ซูฉีจะแต่งงาน พรุ่งนี้หาข้ออ้างก่อนเถอะ พี่จะพาไปเจอคนที่ชื่อตู้หมิง เขาเป็นคนสนิทของนายหญิงซู เราต้องไปสมัครงานกันก่อน”

จื่อหานเหลือบสายตามองหว่านซูฉี โดยที่เหวินเปียวและซวงซวงไม่ทันสังเกต หญิงสาวพยักหน้าให้เล็กน้อยเป็นอันเข้าใจกัน