บทที่ 4 แผนร้าย 1/2

“ไปไหนมาซูฉี” เหวินเปียวเอ่ยถามน้องสาวด้วยความอ่อนโยน อีกไม่นานแล้วสินะที่น้องสาวเขาจะหลุดพ้นจากขุมนรกแห่งนี้เสียที พอคิดได้เช่นนั้นเหวินเปียวจึงรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“ไปเล่นบ้านพี่จื่อหานมาค่ะ วันนี้พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้เหนื่อยไหม เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้”

เมื่ออยู่กับพี่ชายและพี่สะใภ้ ซูฉีไม่ได้มีความขี้ขลาดมากนักและดูสดใสไม่น้อย ซึ่งต่างจากกับคนอื่นในบ้านหว่านและชาวบ้านทั่วไป

“ไม่เป็นไร ซูฉีพักเถอะ ร่างกายเราอ่อนแอไม่ต้องดูแลพี่กับพี่เหวินเปียวหรอก” ซวงซวงกล่าวกับน้องสามีด้วยรอยยิ้ม คงมีเพียงซูฉีเท่านั้นที่ดีกับเธอ และไม่รังเกียจที่เธอเป็นคนต่างถิ่นและมีพี่ชายเป็นพรานป่า

“ซูฉีโกรธพี่หรือไม่ เรื่องแต่งงาน” เหวินเปียวรู้ดีว่าน้องสาวคนนี้เก็บความรู้สึกเก่ง เขาจึงเป็นกังวลไม่น้อยกลัวว่า น้องสาวจะโกรธที่เขาเหมือนบังคับให้เธอแต่งงานกับท่านผู้พัน

และเขาเองก็บังคับทางฝ่ายนั้นให้ตอบแทนบุญคุณด้วยการแต่งงานกับซูฉี น้องสาวที่มีร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิด

“ไม่เลยค่ะ พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ไม่ต้องคิดมากนะ ฉันเข้าใจดีว่า พี่ย่อมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับฉัน การแต่งเข้าตระกูลหยางของท่านนายพลไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร พี่ใหญ่พูดเองไม่ใช่หรือว่าท่านผู้พันไม่ใช่คนเจ้าชู้ และไม่มีบ้านเล็กบ้านน้อย”

ซูฉียิ้มให้อย่างจริงใจ เธอไม่โกรธพี่ชายเลยในเรื่องนี้ เพราะรู้ดีว่าพี่ชายรักเธอมากแค่ไหน ไม่เช่นนั้นคงไม่ยอมมีปัญหากับบ้านใหญ่ ตอนที่ย่าขอเปลี่ยนตัวเจ้าสาว

“พี่ขอคำมั่นสัญญากับท่านผู้พันแล้ว และเขาตอบกลับอย่างหนักแน่นว่าจะดูแลน้องสาวของพี่เป็นอย่างดี แค่นี้พี่ก็หมดห่วงแล้วละ”

เหวินเปียวบอกด้วยความสบายใจ นั่นคือเรื่องท่านผู้พันหยางให้คำมั่นสัญญา เขาเชื่อว่าเมื่ออีกฝ่ายรับปากแล้วย่อมต้องทำได้ ขอแค่น้องสาวที่เขารักหลุดพ้นจากบ้านนี้ก็พอ

“จริงสิ ฉันลืมบอกพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ พี่จื่อหานบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่ทั้งสองคน หาเวลาว่างไปหาหน่อย เพราะพี่จื่อหานไม่อยากมาที่นี่ ไม่งั้นคงได้ฆ่าใครตาย คิก ๆ” ซูฉีพูดติดตลกในประโยคสุดท้าย

“ฮ่า ๆๆ อย่าหัวเราะสิ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าจะเป็นเรื่อง เดี๋ยวจบมื้อเย็นพวกเราค่อยไปหาพี่จื่อหานกัน”

เหวินเปียวหัวเราะออกมาเล็กน้อย เขารู้ดีว่าพี่ชายภรรยาไม่ถูกกับคนบ้านหว่าน ทุกครั้งที่เจอหน้ากันย่อมต้องมีการกระทบกระทั่งกันทุกครั้งไป

จากนั้นทั้งสามจึงออกจากห้องเพื่อไปช่วยกันเตรียมอาหารให้บ้านใหญ่ดังเช่นทุกวัน

“แม่คะ เราจะจัดการนังซูฉียังไงดี ฉันต้องการเป็นเจ้าสาวของท่านผู้พันหยาง” หมี่ลี่เอ่ยกับแม่ของตนเมื่ออยู่กันสองคนในห้อง

“แม่จะลองติดต่อพวกใต้ดินดู ไม่แน่ว่านังซูฉีอาจจะขายได้ราคา เงินนั่นจะได้เก็บไว้เป็นสินเดิมของลูกตอนที่แต่งไปเป็นคุณนายท่านผู้พันอย่างไรล่ะ”

ปี้เจียวยิ้มหวานให้ลูกสาวของตน เธอคิดจะกำจัดหว่านซูฉีให้พ้นทาง เพื่อให้ลูกสาวของตัวเองได้แต่งงานเข้าตระกูลหยางแทน

“ละ…แล้วทุกคนจะไม่คิดว่าเป็นฝีมือของเราใช่ไหมแม่”

ทันทีที่ได้ยินแผนการของแม่ หมี่ลี่ก็เกิดความกลัวไม่น้อย เธอไม่คิดจะทำลายซูฉีโดยการขายให้พวกใต้ดิน คิดเพียงว่าจะให้คนจับตัวซูฉีไปซ่อนในวันแต่งงานเท่านั้น หรือไม่ก็จัดฉากทำลายชื่อเสียง แต่ไม่ถึงขนาดจับซูฉีไปขาย !!

ปี้เจียวถลึงตาใส่ลูกสาว เธอไม่คิดว่าลูกจะขี้ขลาดขนาดนี้ คิดจะแย่งวาสนาของนางเด็กซูฉี ย่อมต้องทำให้เด็ดขาด ไม่ใช่เพียงจับตัวไปซ่อนหรือทำให้เสียชื่อเสียง

“แกอย่ากลัวไปเลย เรื่องนี้มีฉันและแกเท่านั้นที่รู้”

“ค่ะแม่” หมี่ลี่กลัวสายตาแม่ในเวลานี้จึงตอบรับอย่างว่าง่าย จากนั้นทั้งสองก็วางแผนกันต่อ เพื่อจัดการซูฉีให้พ้นทาง