หว่ออ้ายหนี่...ท่านประธานลูกติดคนนี้คือที่รัก

แค่ก ๆ ๆ เสียงไอจนแทบจะขาดใจดังขึ้นจากร่างผอมโซที่นอนอยู่บนเตียงเก่า ๆ ใบหน้าหลิวจิ้งเฟยซีดเซียวทว่าเบ้าตาโบ๋ลึกดำคล้ำ หญิงสาวพยายามกลั้นไอจนหน้าแดง มือหนึ่งกดหน้าอกตนเอง อีกมือหนึ่งถูกเด็กชายที่นั่งข้างเตียงกุมเอาไว้แน่น

"แม่ครับดื่มน้ำก่อน ค่อย ๆ ดื่มนะระวังสำลัก"หลิวซานผู้เป็นลูกชายพยายามประคองแม่ของเขาขึ้นมา ยกหมอนไปดันไว้ที่ด้านหลัง เขารีบเทน้ำใส่แก้วไปจ่อที่ริมฝีปากของคนเป็นแม่ ค่อย ๆ ดันแก้วยกขึ้นทีละน้อย ไม่กล้าให้ดื่มมาก กลัวว่าหากสำลักแล้วแม่จะหายใจไม่ทันอีก หลิวจิ้งเฟยดื่มน้ำพอแล้วก็ส่ายหน้า และพยายามเปล่งเสียงที่แหบแห้งของตนออกมา

"เสี่ยวซาน ไปเรียกน้าชิงเฟยเข้ามาหน่อย" เด็กชายมีสีหน้าลำบากใจ ไม่ใช่ไม่อยากไปตามน้าชิงเฟย น้าสาวผู้นั้นไม่ค่อยชอบแม่ของเขาสักเท่าไร ไม่ว่าเขาจะไปตามสักกี่ครั้ง เธอก็จะบอกว่าไม่ว่าง แต่เขาก็ไม่เห็นว่าเธอจะทำอะไรเลย เอาแต่นอน และออกไปเล่นข้างนอก

"ไปสิ...ไปตามน้าชิงเฟย มาหาแม่" พูดจบก็ไอออกมาอีกครั้ง หลิวซานรีบลุกไปลูบที่แผ่นหลัง เขาพยักหน้าน้ำตาคลอ

"เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปตามเดี๋ยวนี้ แต่ไม่รู้ว่าน้าชิงเฟยจะตื่นหรือยัง เธอนอนตั้งแต่เมื่อวันก่อนจนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมาจากห้องเลยครับ" หลิวซานทำปากยื่น ผู้เป็นแม่เห็นดังนั้นจึงยกมือไปจิ้มที่ปากแหลม ๆ นั่น พลางส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ

เด็กชายเดินเลี้ยวเข้าไปหน้าห้อง ยกมือทุบประตูเสียงดัง ทุบแล้วทุบอีกก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนข้างใน ไม่เปิดก็ดีแล้ว...ความจริงเขาก็ไม่กล้ามารบกวนคนในห้องสักเท่าไร เพราะหากทำให้น้าโมโหเขาคงถูกหยิกเนื้อเขียวอีกแน่ แต่คำสั่งแม่ไม่ทำตามก็ไม่ได้ ในเมื่อน้าไม่เปิดก็ช่างเถอะ รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ทว่าในตอนที่เสี่ยวซานกำลังถอดใจ เพราะคิดว่าประตูคงไม่เปิดออกมาแน่ ๆ แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น อยู่ ๆ ประตูก็ถูกผลักมาจากคนในห้อง พร้อมกับร่างอวบที่เดินมึนงงมายืนพิงกรอบประตู เด็กน้อยสะดุ้งด้วยความตกใจ จากนั้นก็รีบก้มหน้าลง

"น้าชิงเฟยครับ แม่บอกว่าให้น้าไปหา" หลิวชิงเฟยขมวดคิ้วมองเด็กชายตัวเล็กที่ทำท่ากลัว ๆ กล้า ๆ อยู่ตรงหน้า เธอมองไปรอบ ๆ บ้าน พยายามมองหาตากล้อง และคนในกองถ่าย ทว่าภาพตรงหน้าก็มีเพียงบ้านเก่า ๆ โทรม ๆ หลังหนึ่ง และเด็กชายตัวผอมแห้งคนหนึ่งเท่านั้น

"นี่มันเป็นฉากละครเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ ทำไมฉันถึงได้เป็นตัวแสดงด้วยล่ะ จำได้ว่าฉันไม่ได้รับบทหญิงสาวยากจนนี่นา" เธอถามเด็กชายตรงหน้า ก่อนจะพึมพำกับตนเองเบา ๆ แต่กระนั้นหลิวซานก็ได้ยินมันอยู่ดี ถึงจะได้ยินแต่ก็ฟังไม่เข้าใจเลยแม้แต่คำเดียว

"ผมไม่รู้ว่าน้ากำลังพูดถึงอะไร น้าอยากถ่ายหนักหรือครับ ห้องน้ำบ้านเราเต็มอยู่เลย"

"ไม่ใช่จ้ะฉันไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ ช่างมันเถอะ ว่าแต่เธอมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" เธอถามถึงกองถ่าย แต่เด็กนี่คิดว่าเธอจะขับถ่าย เฮ้อ...ปวดหัว วันนี้จะคุยกันรู้เรื่องหรือเปล่าล่ะ

"แม่ให้ผมมาตามน้าครับ แม่คงมีเรื่องจะพูดกับน้า" แม่ให้มาตาม...แล้วแม่เด็กคนนี้คือใคร นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันนี่ เธองงไปหมดแล้ว หลิวชิงเฟยปวดหัวจนแทบจะระเบิด เธอก้าวขาเดินตามเด็กชายออกไปด้วยความมึนงงทว่าก่อนหน้านั้นนอนนานเกินไป ขาจึงไร้เรี่ยวแรง เธอล้มลงไปนั่งกับพื้น เด็กชายเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งกลับมาประคองเธอเอาไว้ด้วยเรี่ยวแรงอันเล็กน้อยของตนเอง

"น้าชิงเฟยเป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตรงไหนผมเป่าให้" เป่าให้หรือ หลิวชิงเฟยยิ้มออกมา ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน กำลังจะอ้าปากบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่อยู่ ๆ เธอก็ต้องส่งเสียงร้องครางพร้อมทั้งยกมือขึ้นกุมศีรษะเอาไว้ น้ำตาไหลนองหน้าเพราะความเจ็บปวด เด็กชายเห็นน้าสาวร้องไห้ก็ยกมือขึ้นไปเช็ดให้อย่างลืมตัว

"โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับ"

ภาพเรื่องราวต่าง ๆ ไหลย้อนเข้ามาดังสายน้ำ ฉากต่าง ๆ ที่เหมือนดั่งละคร แต่มันกลับเป็นชีวิตจริงในตอนนี้ เธอรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น ให้ตาย!..นี่เธอทะลุมิติมาอยู่ในละครที่ตัวเองกำลังเล่น แต่กลับไม่ใช่บทบาทเดิมที่เคยได้รับ เธอดันมาอยู่ในร่างของนางร้ายตัวประกอบ ต้องถูกพระเอกที่เป็นสามีของพี่สาวฆ่าตายในต้นเรื่อง ให้ตายเถอะทะลุมิติมาทั้งที ทำไมจะต้องให้เธอมาตายด้วย ในขณะที่กำลังสิ้นหวัง เสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายก็พยายามร้องเรียกเธออย่างร้อนรน หลิวซานหลานชายอาภัพของเธอนั่นเอง

"น้าชิงเฟยอย่าทำให้ผมตกใจสิครับ น้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ เสี่ยวซานเป่าให้ เพี้ยง ๆ" เพราะความตกใจ เด็กชายลืมไปแล้วว่า หากตนเองทำให้น้าสาวไม่พอใจ จะต้องถูกตีและแม่ก็ช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาตกใจแล้วจริง ๆ กลัวว่าน้าจะล้มป่วยเหมือนแม่ไปอีกคน มือเล็ก ๆ พยายามเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของคนเป็นน้า

"อ่า..ขอโทษจ้ะเสี่ยวซาน น้าไม่เป็นอะไรแล้ว ไปหาแม่ของเรากันเถอะ" หากจำไม่ผิดหลิวจิ้งเฟยป่วยหนักจนลุกจากเตียงไม่ไหวแล้ว พี่สาวผู้นั้นกำลังจะจากไปและทิ้งหลานชายเอาไว้ ไม่ได้!!!...หากเธอเป็นอะไรไปตอนนี้ เด็กคนนี้จะอยู่ยังไง เธอต้องเข้มแข็ง และที่สำคัญเธอไม่อยากถูกฆ่าตาย คนเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ย่อมไม่อยากตายซ้ำเป็นครั้งที่สอง ไม่เป็นไรนะ หลานชายคนนี้เธอจะเลี้ยงเอง แต่ชะตาชีวิตพี่สาวผู้นั้น...เธอมาช้าเกินไป คงช่วยไม่ได้แล้ว

หลิงชิงเฟยนั่งลงข้างเตียงนอนของพี่สาว ใบหน้าที่ซูบผอมจนเหลือเพียงโหนกแก้ม ดูแล้วน่าสงสารเหลือเกิน

“อาเฟยพี่ไม่ไหวแล้ว จากนี้ไปฝากเธอด้วยนะ”

หลิวซานรียวิ่งเข้ามานั่งข้างเตียงของคนเป็นแม่ เด็กน้อยจับมือผอม ๆ ของแม่เอาไว้

“แม่ครับ..แม่ต้องไหวนะครับ” หลิวจิ้งเฟยไม่อยากหลอกให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ เธอรู้ดีว่าจะต้องให้ลูกเธอเข้มแข็งเร็ว ๆ

“เสี่ยวซานเชื่อฟังน้าเฟยนะ แม่จะเฝ้าดูลูกเสมอ” หลิงจิ้งเฟยหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา

“อาเฟยพาเสี่ยวซานไปหาพ่อของเขา พาไปหาพ่อ ของ เขา” หลิวชิงเฟยส่ายหน้าน้ำตาไหลนอง ทว่ามือที่ถูกบีบจนเจ็บก็เรียกสติของเธอ ต่อให้เธอจะไม่ใช่หลิวชิงเฟยตัวจริง แต่มาอยู่ในเหตุการณ์จากลา ก็อยากจะทำใจเหลือเกิน

“เชื่อพี่ไปเซียงไฮ้ ไปหาพ่อของเขา เสี่ยวซานแม่รักลูก แม่ไม่เสียใจเลยที่คลอดลูกมา” เสี่ยวซานซบหน้าลงที่หน้าอกของแม่ เด็กน้อยร้องไห้จนแทบจะขาดใจ

หลิวจิ้งเฟยยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงมาวางบนแผ่นหลังของลูกชาย ลมหายใจค่อย ๆ ขาดห้วง และสงบนิ่งไปในที่สุด

“แม่!!..ฮื้อ ๆ แม่ครับ..อย่าทิ้งผมไป” เสียงตะโกนร้องแทบขาดใจดังลั่นไปทั้งห้อง หลิวชิงเฟยโน้มตัวลงไปกอดทั้งสองเอาไว้

“เสี่ยวซานอยู่กับน้าเถอะนะ อยู่ด้วยกันเถอะนะ”...