บทที่ 6 ของฝาก【2】

“แล้วนี่ยังไม่นับวันก่อนที่เธอพูดชมฉันอีกนะ เธอจะแก้ตัวยังไง” พระเอกหนุ่มยังคงซักไซ้ มั่นใจว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกดีกับเขาจริง ๆ

“ขนมไทยพวกนี้ยายของแก้วเป็นคนฝากมาให้ เพราะเธอเป็นแฟนละครของคุณ ส่วนแก้วมีหน้าที่ทำตามความต้องการของยายด้วยการหยิบเอาขนมที่คุณชอบมาให้แค่นั้นค่ะ”

“แล้วเรื่องกาแฟเมื่อวันก่อนล่ะ?” อีกฝ่ายถามต่อ

“อันนั้นแก้วอยากเอาใจคุณค่ะ” ใบแก้วยอมรับตามตรง

“เห็นไหม ฉันว่าแล้ว”

“คุณกวีฟังแก้วก่อนสิคะ” หญิงสาวรีบพูดต่อ อยากจะอธิบายเหตุผลให้พระเอกหนุ่มฟังสักที ก่อนที่อีกฝ่ายจะหลงตัวเองคิดว่าใบแก้วแอบชอบเจ้าตัวไปมากกว่านี้

“งั้นก็พูดมา” คุณกวีว่า

“ก็คุณทั้งขี้หงุดหงิดแล้วก็ขี้บ่น วันนั้นแก้วก็เลยลองซื้อกาแฟมาให้ คุณจะได้อารมณ์ดีและทำให้การทำงานร่วมกันระหว่างเราสองคนราบรื่นขึ้นก็เท่านั้นเองค่ะ”

เพราะใบแก้วไม่อยากให้พระเอกหนุ่มคิดไปเองมากกว่านี้ สุดท้ายเธอจึงเลือกที่จะบอกเหตุผลไปตามตรง แม้ว่าความจริงนั้น อาจจะทำให้คุณกวีเกิดอาการคิ้วกระตุกก็ตาม

แต่ใบแก้วก็ต้องยอม...

“นี่เธอกล้าบอกว่าฉันเป็นคนขี้หงุดหงิดแถมยังขี้บ่นงั้นเหรอ” อีกฝ่ายทวนคำพูดของใบแก้วเหมือนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“ก็... ค—คุณกวีเป็นแบบนั้นจริง ๆ นี่คะ” ใบแก้วว่าเสียงแผ่ว ก่อนที่ต่อมาเธอจะตัดสินใจเอาตัวรอดด้วยการชี้นิ้วไปยังนาฬิกาที่ติดอยู่ข้างผนัง เพื่อบอกพระเอกหนุ่มว่าพวกเขากำลังจะไปทำงานสายแล้ว

“นี่ก็ใกล้จะถึงเวลานัดของกองถ่ายแล้ว แก้วว่าเรารีบออกจากคอนโดกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวทีมงานเขาจะคอย” ใบแก้วไม่พูดเปล่า เธอยังกุลีกุจอรีบเดินไปหยิบกระเป๋าที่ใส่ของใช้ส่วนตัวของพระเอกหนุ่มแล้วเดินออกไปจากห้องก่อน ไม่อย่างนั้นคุณกวีคงได้ระเบิดลงใส่เธอตั้งแต่เช้าแน่

ภายในกองถ่ายละคร

“ถ้าคุณกวีถ่ายฉากนี้เสร็จแล้ว บอกให้เขาเดินไปให้สัมภาษณ์กับทางทีมงานที่อยู่ตรงนั้นด้วยนะ”

“ได้เลยค่ะ พี่แวว” ใบแก้วพยักหน้ารับด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนที่เธอจะหันกลับไปให้ความสนใจกับนักแสดงในความดูแล ที่เวลานี้รับบทเป็นคุณพฤกษ์ผู้เป็นพระเอกของเรื่อง และกำลังเข้าฉากกับนักแสดงหญิง

“โห สุดยอดไปเลยแฮะ” หญิงสาวแอบชื่นชมพระเอกหนุ่มเบา ๆ เพราะรู้สึกทึ่งในการแสดงของคุณกวีมาก

ระหว่างที่พระเอกหนุ่มยืนอยู่หน้ากล้อง อีกฝ่ายก็กลายเป็นคนละคนกับที่เธอเคยต่อล้อต่อเถียงด้วย ทั้งสายตาและน้ำเสียงที่ใช้ก็ดูแตกต่างจากตัวจริงอย่างสิ้นเชิง จนทำเอาใบแก้วที่เริ่มคุ้นชินกับอีกฝ่ายเชื่อว่าเจ้าตัวคือคุณพฤกษ์จริง ๆ

“คุณเป็นทีมงานของกองถ่ายเหรอครับ ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” ขณะที่สายตาของใบแก้วกำลังจับจ้องไปยังพระเอกหนุ่ม ก็มีเสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น ใบแก้วหันหน้าไปตามเสียงที่ว่านั้นตามสัญชาตญาณของตัวเอง ก่อนที่หญิงสาวจะชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงเรียกนั้นเป็นพระรองของเรื่องที่กำลังรอเข้าฉากถัดไป

“ฉันไม่ใช่ทีมงานของกองถ่ายหรอกค่ะ” ใบแก้วปฏิเสธพร้อมส่งยิ้มให้อีกฝ่าย เธอรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาทักกัน

“อ้าว งั้นเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นคุณเป็น?”

“ฉันเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคุณกวีค่ะ ชื่อแก้วนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวตามมารยาท ซึ่งอีกฝ่ายก็แนะนำตัวเองกลับมาเช่นกัน

“สวัสดีครับคุณแก้ว ผมชื่อศรันนะครับ”

“สวัสดีค่ะ คุณศรัน” ใบแก้วพยักหน้ารับก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับคุณกวีอีกครั้ง เมื่อคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรจะต้องสนทนากับคุณศรันอีก ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่คิดเช่นนั้น

“แล้วนี่คุณแก้วเป็นผู้จัดการส่วนตัวของคุณกวีนานหรือยังครับ เพราะเรื่องนี้เปิดกล้องมาได้สักพักแล้วแต่ผมเพิ่งเคยเห็นคุณมากองถ่ายวันนี้เป็นวันแรก”

“แก้วเพิ่งมาทำหน้าที่นี้ได้ไม่นานเองค่ะ พอดีช่องส่งมา” ใบแก้วตอบกลับไปทั้งรอยยิ้ม

“แบบนี้นี่เอง” คุณศรันพยักหน้ารับ คล้ายกับเจ้าตัวต้องการสนทนากับใบแก้วเสียเต็มประดา แต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ซักไซ้ต่อ เธอก็ได้ยินเสียงของคุณกวีดังมาตั้งแต่ไกล

“ใบแก้ว!” อีกฝ่ายตะโกนเสียงดังลั่น ทำเอาผู้เป็นเจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งโหยง รีบหันมองตามเสียงนั้นด้วยความตกใจ ทีมงานที่อยู่หน้าฉากต่างก็หันมามองทางใบแก้วเป็นสายตาเดียวกัน เพราะคุณกวีเรียกชื่อเธอเสียงดังมากจริง ๆ

“ยังไงเดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะคุณศรัน เพราะตอนนี้คุณกวีเรียกใช้งานแก้วแล้ว” ใบแก้วหันไปบอกพระรองในเรื่องพร้อมกับส่งยิ้มแห้ง ๆ เป็นเชิงขอโทษขอโพยอีกฝ่าย แล้วจึงวิ่งไปหาคุณกวีที่กำลังทำหน้าไม่พอใจกันอยู่

โดนแน่ ๆ ใบแก้วนึกในใจเมื่อเธอเห็นสีหน้าของพระเอกหนุ่ม ระหว่างที่กำลังวิ่งไปหาคุณกวี ในหัวของใบแก้วก็คอยคิดไปด้วยว่าเธอทำอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมคุณกวีถึงต้องเรียกเสียงดังขนาดนั้นกันนะ