บทที่ 6 ของฝาก【1】

โชคดีที่การทำงานเป็นผู้จัดการส่วนตัวก็มีวันหยุดกับเขาบ้างเหมือนกัน ใบแก้วจึงมีเวลาพักผ่อนหนึ่งวันเต็ม ๆ ก่อนที่เธอจะต้องกลับไปรบรากับพระเอกหนุ่มในวันถัดไป

“ไปทำงานเป็นยังไงบ้าง” ขณะที่ใบแก้วกำลังช่วยยายห่อขนมเตรียมเอาไปขายที่ตลาด ยายที่นั่งเช็ดใบตองอยู่ฝั่งตรงข้ามกันก็ถามขึ้น

“ก็เรื่อย ๆ จ้ะยาย ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงเรียนรู้งาน เพราะแก้วเพิ่งเริ่มทำงานได้สองสามวันเอง” ใบแก้วตอบ พลันใบหน้าของคุณกวีก็ผุดขึ้นมาในหัวของหญิงสาว ราวกับผีเฮี้ยนที่คอยตามหลอกหลอนกันแม้กระทั่งในความคิด

“สรุปตอนนี้แก้วได้ทำงานอะไรนะ?”

“เป็นผู้จัดการส่วนตัวชั่วคราวจ้ะ นี่แก้วได้เป็นถึงผู้จัดการส่วนตัวของคุณกวีเลยนะ” ใบแก้วได้โอกาสก็รีบโม้ให้ยายของตัวเองฟังทันที เพราะยายของเธอชอบดูละครหลังข่าวมาก จึงน่าจะเคยเห็นผลงานของคุณกวีอยู่บ้าง หรือต่อให้คนแก่อย่างยายไม่รู้จักจริง ๆ แต่ก็คงคุ้นหน้าคุ้นตาพระเอกหนุ่มอยู่ไม่น้อย

“กวีงั้นเหรอ” ยายอนงค์ทวนคำพูดเสียงแผ่ว จากนั้นเจ้าตัวก็นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ เมื่อนึกหน้าคุณกวีออกแล้ว

“พระเอกของช่องน้อยสีน่ะเหรอ”

“ใช่แล้วจ้ะยาย คุณกวีคนนั้นเลย”

“ตาย ๆ นี่หลานยายได้ทำงานกับคนดังเลยเหรอเนี่ย” ยายอนงค์พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ จนใบแก้วยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง เมื่อเห็นแววตาภาคภูมิใจของยาย

“ตอนแรกแก้วสมัครงานในตำแหน่งอื่นนะจ๊ะ แต่พอดีตำแหน่งนี้เขาต้องการคนด่วน ก็เลยให้แก้วมาทำตรงนี้ก่อน” ใบแก้วอธิบายต่อ เพราะกลัวว่ายายจะเข้าใจผิด คิดว่าเธอจะได้ทำหน้าที่นี้ตลอดไป

“อ๋อ ยายเข้าใจแล้วล่ะ ว่าแต่แก้วจะได้เจอคุณกวีอีกทีตอนไหน?” ยายอนงค์ถามต่ออย่างสนใจ

“พรุ่งนี้จ้ะ แก้วต้องไปเจอคุณกวีตั้งแต่เช้าเลย ยายมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?”

“พอดีเลย...ถ้าอย่างนั้นแก้วก็เอาขนมบ้านเราไปฝากเขาสิ”

“ว—ว่าไงนะจ๊ะ” ใบแก้วถึงกับต้องทวนคำพูดอย่างไม่เชื่อหู เมื่อได้ยินคำพูดของยาย

“เอาขนมไทยของบ้านเราไปฝากเขาสิใบแก้ว เขาจะได้รักจะได้เอ็นดูเราเยอะ ๆ ไง” ยายอธิบายให้ใบแก้วฟัง หญิงสาวนิ่งไปพักหนึ่งถึงค่อยถามกลับไปว่า

“มันจะดีเหรอจ๊ะ ยาย” ใบแก้วถามย้ำให้แน่ใจ

“แล้วทำไมมันจะไม่ดีล่ะ” ยายอนงค์ถามกลับมา

“...”

“คนเขาอุตส่าห์ให้ของ มีเหรอที่คนรับเขาจะไม่ชอบ” ยายว่า ยังคงยืนกรานคำเดิมว่าอยากให้ใบแก้วแบ่งเอาขนมไปฝากให้คุณกวีในวันพรุ่งนี้ด้วย

“ก็ได้จ้ะ ถ้ายายคิดว่าดี...แก้วก็จะเชื่อฟัง” ใบแก้วเอ่ยพร้อมระบายยิ้มให้ยายเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับการเอาของซื้อของขายไปให้คุณกวีก็ตาม แต่เธอก็ไม่กล้าขัดใจยายเท่าไรนัก

เช้าวันต่อมา

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณกวี” หลังเดินทางมาถึงคอนโดของพระเอกหนุ่มเรียบร้อยแล้ว ใบแก้วก็เอ่ยทักทายอีกฝ่ายที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์เพื่อรอเธอด้วยน้ำเสียงสดใส

“อืม” คุณกวีขานรับคำทักทายนั้นตามสไตล์ของเจ้าตัว ขณะเดียวกันสายตาคมของพระเอกหนุ่มก็จับจ้องไปที่หน้าจอโทรทัศน์ตั้งใจฟังข่าวเช้า

“คุณกวีทานข้าวเช้าหรือยังคะ จะให้แก้วเตรียมมื้อเช้าให้หรือเปล่า” ใบแก้วชวนอีกฝ่ายสนทนาต่อ

“ฉันทานแล้ว นั่นถุงอะไร?” คราวนี้อีกฝ่ายถามกลับมาบ้าง

“อ้อ นี่ถุงขนมไทยค่ะ”

“...”

“แก้วเอามาให้คุณค่ะ นี่เลือกเอามาเฉพาะขนมไทยที่คุณชอบเลยนะคะ” ใบแก้วพูด พยายามแสดงให้คุณกวีเห็นว่าเธอทำการบ้านเกี่ยวกับเจ้าตัวมาดีแค่ไหน ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเธอผิดไปเสียอย่างนั้น

“นี่เธอจีบฉันเหรอ”

“คะ? คุณว่าไงนะ” พอได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น ใบแก้วก็ถึงกับต้องส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ อย่างไม่เชื่อหู

“วันก่อนเธอซื้อกาแฟให้ฉัน วันนี้ก็ยังเอาขนมไทยมาฝาก แถมยังทำเหมือนว่าสนใจฉันอีก แล้วแบบนี้จะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไง”

“...”

“เธอชอบฉันก็ยอมรับมาเถอะ ไม่ต้องเก็บอาการให้ทรมานตัวเองก็ได้นะ” อีกฝ่ายพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คล้ายว่าเจ้าตัวเข้าใจอย่างนั้นจริง ๆ จนทำเอาใบแก้วที่ได้ยินถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ เนื่องจากเธอไม่คิดว่าคุณกวีจะหลงตัวเองมากถึงขนาดนี้

“แก้วว่าคุณกวีน่าจะเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้งคะ” เมื่อตั้งหลักได้ หญิงสาวก็รีบพูดออกไปทันที

“แล้วฉันเข้าใจผิดยังไง ไหนเธอลองอธิบายให้ฉันฟังซิ”

“...”