2

“ก็ดีนะ เราสอบได้ที่โน้นเพราะพัฒน์ก็ทำงานอยู่ที่โน้น จะได้ดูแลกัน”

“ค่ะพี่พงศ์”

มณีมุกดารับคำ สีหน้าเบิกบานและสดใส พัฒน์เรียนจบและทำงานอยู่ที่เชียงใหม่ ส่วนเขายังอยู่กรุงเทพฯ มณีมุกดาสอบติดที่โน้นก็ดีเหมือนกันจะได้มีคนดูแลน้อง เขาเองก็เบาใจ และธุรกิจของเขาก็กำลังไปได้ดี หากน้องเรียนจบอีกคน เขาเองก็หายห่วง

“พี่พัฒน์คะ”

เสียงใสที่เรียกอยู่ตรงหน้าทำให้พัฒน์เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ เขามองน้องน้อยมณีมุกดาในร่างอวบอิ่มน่ารัก สวมเอี่ยมยีนส์กับเสื้อสีชมพูสดใส รองเท้าผ้าใบสีชมพูเข้ากับที่คาดผมและกระเป๋าสะพายหลังของเธอ

“พี่พัฒน์คะ”

มณีมุกดาเรียกพี่ชายอีกครั้ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งอึ้ง พัฒน์กระแอมเบาๆ เรียกสติตัวเองกลับมา เขาทำงานที่เชียงใหม่ตั้งแต่เรียนจบ นานๆ จะได้กลับกรุงเทพฯ สักที รู้สึกว่ามณีมุกดาโตเป็นสาวแล้ว แค่เห็นเธอ แก่นกายของเขาก็แข็งไปหมด

บ้าบอจริงๆ! อยากจับเธอกินไปทั้งตัวเลย!

“หิวหรือยัง” เขาเอ่ยถาม ก่อนจะช่วยจัดการกับสัมภาระของเธอ กระเป๋าล้อลากใบใหญ่ถูกลากตามไปอย่างเชื่องช้า มณีมุกดามาเรียนต่อที่เชียงใหม่ จึงพาข้าวของมาเยอะพอสมควร

“หิวแล้วค่ะพี่พัฒน์”

“พี่ทำอาหารเอาไว้ให้เราด้วย เดี๋ยวอุ่นสักหน่อยก็กินได้แล้ว”

“อาหารฝีมือพี่พัฒน์อร่อยเสมอค่ะ”

มณีมุกดากอดแขนพี่ชาย ซบหน้าที่ไหล่ของเขาอย่างมีความสุข พัฒน์ชอบให้เธอคลอเคลียแบบนี้ จริงๆ ถ้าไม่เกรงใจใครๆ เขาคงดึงเธอมากอดให้หายคิดถึง เพราะพี่ชายขอเอาไว้ เขาเลยต้องหนีมาทำงานไกลถึงเชียงใหม่

แต่เวลานี้มณีมุกดาอายุสิบแปดแล้ว กำลังเข้าสู่รั้วมหา’ลัย เขาคิดว่าเธอโตเต็มที่แล้วที่จะมีความรัก

จำได้ว่า... พอเธอสอบได้ที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เขาดีใจมาก พงศ์เองก็ยินดีจะส่งมณีมุกดามาให้เขาดูแลตามที่เขาเคยขอเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน

“ว้าว! รถพี่พัฒน์สวยจังเลยค่ะ”

“เก็บเงินหลายปีนะนี่กว่าจะได้คันนี้”

หลังจากเรียนจบเขาก็ไม่เคยรบกวนเงินพี่ชายเลย อยากหาเงินเอง อยากสร้างฐานะ สร้างเนื้อสร้างตัว เป้าหมายของเขาคืออยากทำให้เด็กผู้หญิงข้างๆ มีความสุขมากที่สุด

จริงๆ เขาทำงานตั้งแต่เรียนเก็บเงินมาเรื่อยๆ เพราะคิดว่าเรียนจบจะมีบ้านมีรถ คาดหวังเสมอว่ามณีมุกดาจะมาอยู่ด้วยกัน และเขาก็ไม่ผิดหวังเลยสักนิด

“พี่พัฒน์เก่งจัง เพิ่งเรียนจบมีเงินซื้อรถ พี่พงศ์เล่าว่าพี่พัฒน์เพิ่งซื้อบ้าน”

“เงินเก็บน่ะ ทำงานเล็กๆ น้อยๆ ตอนเรียน”

จริงๆ เขาไม่ได้ทำงานเล็กๆ น้อยๆ แต่ทำจริงจัง กะว่าเรียนจบทำงานเขาจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่พร้อมกับอนาคต

มณีมุกดามองรอบกายอย่างตื่นตาตื่นใจ เธอไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนหรอก ถึงแม้พงศ์จะตามใจมากเพียงไร แต่ก็เข้มงวดเหมือนพ่อแก่ จะไปไหนมาไหนก็ต้องขออนุญาตโทรเช็คตลอด เธอคิดว่ามาอยู่เชียงใหม่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ยินคำบ่นของพงศ์

“ชอบที่นี่ไหม”

“ชอบค่ะ”

“ต้องชอบเอาไว้นะ ต้องอยู่อีกหลายปี”

“พี่พัฒน์ยังชอบที่นี่เลย มุกก็ต้องชอบสิคะ”

“รู้ได้ยังไงว่าพี่ชอบที่นี่”

“ก็พี่พัฒน์มาเรียนและทำงานที่นี่ไม่ค่อยยอมกลับบ้านนี่คะ”

“สงสัยไม่กล้ากลับเพราะกลัวพี่พงศ์บ่น”

เขาพูดติดตลก

“เหมือนกันเลยค่ะ พี่พงศ์น่ะสามสิบกว่าแล้ว บ่นเป็นพ่อแก่เลย ชาตินี้คงไม่มีเมียแล้วล่ะคะ”

มณีมุกดาพูดขำๆ แต่พัฒน์คิดว่าพงศ์ไม่อยากแต่งงานเพราะยังไม่อยากมีภาระ หรือไม่ก็ยังไม่เจอคนถูกใจ อายุสี่สิบยังแต่งงานได้เลย ถ้ามีคนที่อยากร่วมชีวิตด้วย

“ถึงแล้วลงมาสิ”

“ว้าว! บ้านพี่พัฒน์น่ารักจังค่ะ”

บ้านหลังเล็กน่ารักแลดูอบอุ่น เธอชอบบ้านแบบนี้ ไม่ค่อยชอบบ้านหลังใหญ่ๆ หรอก มันต้องเหนื่อยทำความสะอาด อีกทั้งถ้าอยู่กันแค่คนสองคนคงเหงาน่าดู กว่าจะเดินหากันเจอ บ้านหลังเล็กๆ เดินหากันง่าย ไม่ต้องใช้เวลานาน

พัฒน์พาเด็กสาวเข้าบ้าน เขาพาเธอไปดูห้องนอนของเธอ มณีมุกดาร้องว้าว เขารู้ว่าเธอชอบสีชมพู จึงจัดห้องโทนสีนี้ให้เขา

“อาบน้ำอาบท่าก่อนไหม หรือจะนอนพักสายตาสักนิด พี่จะลงไปอุ่นกับข้าวให้”

“ขออาบน้ำแป๊บนึงค่ะพี่พัฒน์ เดี๋ยวตามลงไป”