3.เหมาทั้งตัวและหัวใจ

*** ทักทายคร้า ***

ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีหวานพอดีตัว ปล่อยชายเหนือกางเกงสี่ส่วนสีขาว สวมหมวกกันน็อกก่อนที่จะสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์เวสป้าสีเทาคู่ใจ ขับออกจากรั้วบ้านเพื่อไปส่งขนมในตลาด รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจวิ่งมาตามถนนเส้นหลักก่อนถึงตลาด พอดีกับที่ไฟแดงหญิงสาวจึงจอดรถข้างๆ กับรถยุโรปคันใหญ่สีดำ

“นายครับ” เรียวเรียกนาร์ธานเสียงเบา มองรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ข้างๆ ตาแทบไม่กะพริบ

“มีอะไร” นาร์ธานยังคงหลับตา เอนกายกับเบาะด้านหลังอย่างผ่อนคลาย

“คุณพยาบาลคนนั้นนี่ครับ”

“เธออยู่ไหน” ดวงตาคมเข้มมองตามมือของเรียวที่ชี้ไปยังมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ข้างๆ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าคมอย่างพอใจ

“จะไปไหนของเขาไม่รู้จักประมาณรถของตัวเอง ดูสิขนอะไรเต็มไปหมด เดี๋ยวก็ได้ล้มกันพอดี” นาร์ธานบ่นพึมพำให้หญิงสาว แววตาที่มองฉายแววอ่อนโยนและห่วงใยคนตรงหน้าอย่างชัดเจน ลูกน้องคนสนิททั้งสามต่างมองหน้ากันแล้วซ่อนยิ้ม

พอสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว รถก็ทยอยออกมารวมทั้งเวสป้าของมาดาวี หญิงสาวขับไปเพลินๆ แล้วก็ต้องเบรกจนหัวทิ่ม เมื่อรถยุโรปคันหรูวิ่งเข้ามาปาดหน้า

เอี๊ยดดดด

“ว้าย!!” หล่อนเบรกจนตัวโก่ง ก่อนที่รถมอเตอร์ไซค์จะไปจูบไฟท้ายด้านซ้ายแตกกระจาย หญิงสาวถอดหมวดกันน็อกออก แล้วเดินไปดูไฟท้ายของรถคันหน้า ก่อนจะลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น…ราคาเท่าไหร่ล่ะทีนี้ รถหรูขนาดนี้ไม่ต่ำกว่าสี่พันแน่เลย หญิงสาวทำหน้ามุ่ยอย่างอารมณ์เสีย

“สวัสดีครับคุณพยาบาล เจอกันอีกจนได้นะครับ” นาร์ธานเปิดประตูลงมาทักทายหญิงสาวที่เขาแอบคิดถึงด้วยแววตาเคร่งขรึม

“คุณอีกแล้วนายเจ้าพ่อขี้เก๊ก เจอนายทีไรฉันเจ็บตัวทุกที” มาดาวีบ่นให้ชายหนุ่มที่ยืนพิงตัวรถอย่างสบายอารมณ์

พอได้ยินคำต่อว่าของหญิงสาว ทั้งเรียว สมิธและมาโค ถึงกับกลั้นหัวเราะ ก่อนจะมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างสนใจ ผู้หญิงคนนี้มีหลายอย่างที่ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ แววตาเด็ดเดี่ยวทระนงและไม่เกรงกลัวเจ้านายของพวกเขาแม้แต่น้อย ทั้งสามมองดูเจ้านายของตัวเองอย่างขำๆ ที่เจอคู่ปรับฝีมือสูสีเสียแล้ว ดวงตากลมโตลอบมองคนทั้งสี่อย่างสำรวจ

“แต่คราวนี้เหมือนผมจะเป็นฝ่ายเสียหายด้วยสิ” ชายหนุ่มหลิ่วตามองไฟท้ายที่แตกกระจายข้างตัวรถ

“ก็คนของคุณขับรถไม่มีมารยาท เบรกกะทันหันเองช่วยไม่ได้ หลีกทางฉันจะไปแล้ว”

“อ้าวคุณ ชนแล้วคิดจะหนีหรือไง” มือใหญ่จับแฮนด์มอเตอร์ไซค์ไว้ แล้วมือข้างที่เหลือก็ดึงกุญแจออกมาเก็บไว้ในกระเป๋า มาดาวีตาโตแต่ก่อนที่หญิงสาวจะว่าอะไร ข้อมือบางก็ถูกฉุดให้ลุกจากเวสป้าคู่ใจตรงไปที่รถยนต์คันหรู

“เรียวจัดการด้วย” นาร์ธานสั่งสั้นๆ แล้วดึงร่างบางยัดเข้าไปในรถ ปิดประตู สมิธและมาโควิ่งเข้ามานั่งด้านหน้า

“โอ๊ย! เบาๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำกันแรงขนาดนี้ด้วย” หล่อนโวยวายเสียงดัง

“จะไปไหนเดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่ต้อง ปล่อยฉันเสียทีเจ้าพ่อขี้เก๊ก” หล่อนพยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม

“บอกก่อนแล้วจะปล่อย” เขาบอกเสียงนุ่ม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นแก้มหอมกรุ่นลอยเข้ามาทำให้ต้องก้มหอมแก้มแดงปลั่งแรงๆ มาดาวีตาโตอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกับเธอถึงขนาดนี้

“ยี้! เจ้าพ่อบ้า รังแกผู้หญิง” มาดาวียกมือบางเช็ดแก้มตรงที่เขาหอมแรงๆ แก้มนวลแดงระเรื่อ นาร์ธานยิ้มกับกิริยาที่เป็นธรรมชาติของหญิงสาว

“จะไปไหนบอกก่อน” เขาถามอีกครั้งดวงตาคมพราวระยิบ

“ไปส่งขนมที่ตลาด” หล่อนบอกด้วยใบหน้างอง้ำ

“ที่บ้านทำขนมขายด้วยใช่ไหม เดี๋ยวผมเหมาหมดเลยคุณจะได้ไม่ต้องไปขายที่ตลาด”

“ไม่ขาย…คิดว่ามีเงินแล้วจะซื้อทุกอย่างได้รึไงตาบ้า” หล่อนแว้ดใส่เขาอย่างเหลืออด

“ก็ไม่อยากให้คุณเหนื่อย” เขาบอกเหมือนจะเอาใจหล่อนนิดๆ

“ยังไงก็ต้องไปส่งเขา เพราะเขาสั่งไว้แล้วเดี๋ยวเสียลูกค้ากันพอดี จอดข้างหน้านี่แหละ” หล่อนบอกเขาเสียงเข้ม

*** ขอบคุณคร้า ***