บทที่ 2 ต่อ...

บทที่ 2 ต่อ

“นายสม..”

“ครับคุณภู”

“รถคันเล็กไปไหน..” นายสมขมวดคิ้วแล้วคลายออกก่อนจะยิ้มกว้าง

“อ้อ... ไอ้บุญมามันขับออกไปซื้อของให้คุณท่านน่ะครับ”

“เหรอ.. นานรึยัง”

ยัง.. ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอีก... ภูริเริ่มจะควบคุมอารมณ์ของตนไม่ไหว วันนี้ดูเหมือนทุกคนในบ้านพร้อมใจกันไม่เอ่ยชื่อของขวัญพิมลเลย

“นานแล้วครับ.. อีกไม่นานคงกลับมาคุณภูจะใช้รถคันเล็กหรือครับ”

“ไม่.. พอดีฉันอยากใช้มอเตอร์ไซค์ว่าจะขี่ไปปากซอยหน่อย”

เอาวะ ยังมีอีกช่องทางที่ต้องมีใครสักคนพูดถึงขวัญพิมล และรถจักรยานยนต์สีชมพูสดใสของขวัญพิมลที่มักขี่ออกไปซื้อของเล็กๆ น้อยๆ นั้นไม่จอดอยู่ในโรงรถ

“คุณภูจะเอาอะไรครับ พอดีนังน้อยหน่ามันขี่ไปซื้อของปากซอย จะได้โทร. ให้มันซื้อมาให้”

บัดซบ ให้มันได้แบบนี้สิวะ.. ภูริอยากจะตะโดนออกไปอย่างนั้นจริงๆ แต่สิ่งที่ทำได้คือ...

“ไม่เป็นไร.. เอาไว้เดี๋ยวฉันจัดการเอง..” ชายหนุ่มกัดกรามแน่นแล้วเดินหน้าตึงเข้าบ้านไป นายสมมองตามเจ้านายไปงงๆ

“ไปไหนของเขากันนะ..” ภูริหงุดหงิดเดินไปเดินมาอยู่ในห้องคนเดียวอย่างไม่สบอารมณ์ ครั้งจะไปตามตรงๆ ก็กลัวเสียฟอร์ม ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ ดวงตาคมมองที่โซฟาเบดตัวใหญ่ที่ขวัญพิมลใช้นอนประจำทุกวันด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ภาพร่างบอบบางนอนหลับทั้งคราบน้ำตาก็ผุดขึ้นมาในหัว ภูริรีบสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อสลัดภาพที่เสียดแทงหัวใจออกไป...

ขวัญพิมลไปไหนและข้าวของของเธอล่ะหายไปไหน.. หรือว่าขวัญพิมลหนีเขาไป หรือว่า.. เกิดอะไรขึ้น คำถามนี้ยังวนอยู่ในหัวพร้อมกับความรู้สึกแปลบๆ จี๊ดๆ ในอก...

แล้วเสียงรถไม่คุ้นหูก็แว่วเข้ามาในบ้าน เสียงกระหึ่มแบบเครื่องยนต์บิ๊กไบต์ดึงความสนใจของภูริให้กันไปมองและทำให้เขาต้องขมวดคิ้วยุ่งในร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ก้าวลงจากรถและถอดหมวกกันน็อกออกอย่างกระฉับกระเฉงยิ้มแย้มแจ่มใสนั้นคือขวัญพิมล..

“อ้อ.. ที่แท้ก็ออกไปเที่ยวกับผู้ชายนี่เอง.. คุณแม่ปล่อยไปได้ยังไง อันตรายแค่ไหนรู้ไหมนั่น” ภูริพลุ่งพล่านในอกแล้วรีบเดินออกจากห้องตรงไปยังจุดที่ทำให้เขาร้อนรนในใจทันที

“พี่กันต์อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันสิคะ”

“เอาไว้วันหลังดีกว่า วันนี้พี่ต้องไปดูต้นไม้กับพี่ปุ๊” เสียงขวัญพิมลคุยคุยแว่วๆ กับชายหนุ่มคนหนึ่งและยังมีเสียงของคุณริสาผสมโรงด้วย

“ยังไงฝากหนูขวัญด้วยนะพ่อกันต์..”

“ได้ครับคุณป้า” ภูริไม่เห็นหน้าชายหนุ่มคนนั้นเพราะเจ้าหนุ่มแปลกหน้ายืนหันหลังให้เขา

“อ้าว.. ตาภูจะไปไหนล่ะจะค่ำแล้ว”

คุณริสาถามเมื่อเขาทำทีเดินผ่าน ทั้งที่ความจริงแล้วอยากเดินเข้าไปหาขวัญพิมลแล้วถามตรงๆ ว่าไปไหนมาและผู้ชายคนนี้เป็นใคร

“เปล่าครับ แค่ได้ยินเสียงรถแปลกๆ เลยมาดู..” ภูริทำทีเฉยเมย และปรายตามองชายหนุ่มรูปรางสูงไล่เลี่ยกับตนนิ่ง คุณริสายิ้มกว้างแล้วเอ่ยแนะนำ

“พ่อกันต์จ๊ะ นี่ภูริ ลูกชายป้าเอง ภูจ๊ะนี่พ่อกันต์ เพื่อนหนูขวัญจ้ะ”

“หวัดดีครับพี่ภู ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ..”

กันต์ไหว้เขาอย่างนอบน้อมใบหน้าหล่อเหลากระชากใจนั้นยิ้มพรายอย่างคนอารมณ์ดี แต่มันดูน่าหมั่นไส้สำหรับเขามากแต่ด้วยเป็นเจ้าของบ้านจึงต้องเก๊กมาดนิ่งเงียบขรึมเอาไว้ก่อน ให้เด็กมันเกรงใจ...

“อืมมม.. หวัดดี ยินดีที่ได้รู้จัก”

“วันนี้พี่กลับก่อนนะขวัญ ไว้ว่างๆ จะมาฝากท้องที่นี่สักมื้อ”

“ยินดีค่ะ” ขวัญพิมลยิ้มหวานให้กันต์อย่างเป็นกันเอง ท่าทางสนิทสนมของพวกเขาทำให้ภูริรู้สึกไม่พอใจอย่างบอกไม่ถูก

“พี่กลับก่อนนะ ผมลานะครับคุณป้าไว้วันหลังจะแวะมากินข้าวเย็นด้วยสักมื้อ”

“ยินดีจ้า” คุณริสายิ้มกว้าง แล้วกันต์ก็ขี่รถบิ๊กไบต์คันใหญ่ออกไป

“แม่ให้บัวผันเก็บกุหลาบไว้แล้วนะ คงเตรียมของไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ เราเข้าครัวกันเถอะ”

แล้วทั้งสองก็เดินคุยกันเข้าครัวไปโดยไม่สนใจเขาเลย ภูริมองตามอย่างงงๆ แต่สิ่งที่ทำได้คือรอเวลาที่ขวัญพิมลจะว่างและกลับขึ้นห้อง..

ว่าแต่ ขวัญพิมลจะไปนอนห้องไหน...